“แล้วมีคลื่นโทรศัพท์ไหมคะ” ทั้งที่หญิงสาวนั้นไม่มีกระจิตกระใจจะคุยกับแม่แล้วแต่เธอก็ยังถามออกไปยังนั้น
“คลื่นโทรศัพท์เหรอไม่น่าจะมีแต่มีพี่ น้องฟ้าสนใจหาคลื่นกับพี่ไหม” คำพูดของชายหนุ่มชวนให้ฟ้านั้นรู้สึกปั่นป่วนอยู่แถวท้องน้อย เขาก็โน้มหน้ามาใกล้ๆใบหน้าสวย จนใบหน้าของทั้งสองอยู่ใกล้กัน ฟ้าใสกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก
“ที่ไผ่หมายถึงอะไรคะ”
“พี่รู้ว่าน้องฟ้าเข้าใจ” เสียงทุ้มนุ่มกระซิบเบาๆ
“ฟ้ารู้ไหมว่าพี่มองฟ้าอยู่นานแล้ว” หญิงสาวสบตาของชายหนุ่มแล้วรีบหลบตาเขาทันที เข้าใจสิเธอเข้าใจแน่นอนเธอไม่ใช่เด็กสาวแสนซื่อสักหน่อย