รักข้างเดียว For you

รักข้างเดียว For you [mpreg]  

บางครั้งการได้อยู่กับคนที่เรารักมันมีความสุขก็จริง แต่ถ้าเราอยู่กับคนที่เรารักเขาฝ่ายเดียวล่ะ โดนเขาทำร้ายจิตใจด้วยคำพูดทุกๆ วัน แล้วไหนจะผู้หญิงหลายๆ คนที่เขาควงมาให้เห็นต่อหน้าต่อตาอีกล่ะ ทั้งที่เขาก็ทำได้แล้วทำไมผมถึงทำแบบเขาไม่ได้แค่กับเพื่อนผมยังไม่มีสิทธิ์ มันยังจะเรียกว่าความสุขอยู่หรือเปล่า? 

บทนำ  

"ซอนบีนะ ช่วยแม่หน่อยนะลูก ไม่งั้นแม่ต้องแย่แน่ๆ " เสียงของหญิงวัยกลางคนกำลังขอร้องลูกชายเพียงคนเดียวของตัวเอง สองมือจับเข้าที่แขนของลูกชายแล้วบีบเบาๆ เพื่อให้ลูกชายใจอ่อนยอมช่วยตน 

"แม่! แล้วเราจะเอาเงินที่ไหนไปให้เขา ทำไมแม่ต้องไปเล่นมันอีก แม่ก็รู้ว่ามันมีแต่เสียกับเสียแล้วสร้างความเดือดร้อนให้กับเรา" คิ้วของชายหนุ่มขมวดเข้าหากันเพราะความเครียด เวลานี้มองไปทางไหนก็เจอแต่ความมืด ไม่มีทางที่จะให้เขาเดินผ่านไปเลยสักนิด 

"แต่ถ้าเราไม่มีเงินให้เขา เขาจะเอาบ้านเราไปน่ะลูก ลูกต้องช่วยแม่น่ะ แม่ไม่อยากให้บ้านของเราโดนยึด" หญิงวัยกลางคนพูดออกมาพร้อมกับน้ำตาที่ไหลลงมาอย่างไม่ขาดสาย ความรู้สึกผิดที่ตนเองเป็นทาสของการพนัน มิหนำซ้ำยังเอาบ้านที่ตนนั้นได้สร้างมากับสามีไปจำนองเพื่อนำเงินมาเล่นการพนัน 

"แม่ฮะ เงินตั้งสิบล้าน แล้วผมจะไปหาจากที่ไหนได้ภายในหนึ่งอาทิตย์ ผมยังเรียนไม่จบเลยน่ะแม่ ถึงจะปีสี่แล้วก็เถอะ แต่ผมยังไม่มีงานทำเลยนะฮะ" มือขวาของชายหนุ่มร่างบางยกขึ้นกุมขมับเงินมากมายที่แม่เขาสร้างขึ้นมานั้นเขาจะหามันมาได้ทันภายในหนึ่งอาทิตย์คงเป็นไปได้ยาก 

"แม่ขอโทษน่ะลูก แม่สัญญาแม่จะไม่ไปเล่นมันอีกแล้ว ลูกต้องช่วยไม่ให้บ้านเราโดนยึดนะ" น้ำตาของผู้เป็นแม่ไหลลงมาอย่างไม่ขาดสาย เพราะความรุมหลงของตัวเอง เพราะความสนุกส่วนตัวจนละเลยถึงความเดือดร้อนที่จะตามมาจนกระทั่งสิ่งที่เธอทำสร้างความเดือดร้อนให้กับลูกชายของตน 

"แล้วเราจะทำยังไงกันล่ะฮะแม่" เสียงของลูกชายอ่อนลง เหมือนกับว่าเขาจนหนทางตอนนี้เขามืดแปดด้านเลยจริงๆ 

"ว่าไงครับคุณนาย เคลียร์กันเรียบร้อยหรือยังครับ" ชายหนุ่มรูปร่างสูง ดวงตาคม เดินเข้ามาภายในห้องรับแขกหลังจากที่ปลีกตัวเองออกไปเดินรอบๆ บ้านเพื่อให้สองแม่ลูกได้ตกลงกัน 

"คุณคารัมค่ะ ฉันขอเลื่อนวันไปอีกไม่ได้หรือคะ" หญิงวัยกลางคนอ้อนวอนต่อเจ้าหนี้หนุ่มเพื่อหวังว่าเจ้าหนี้หนุ่มจะใจดีและเห็นใจเธอกับลูกของเธอ 

"ได้ครับ ผมให้เวลาคุณนายนานเท่าไหร่ก็ได้แต่..." เจ้าหนี้หนุ่มเลื่อนสายตาไปจ้องหน้าลูกชายของลูกหนี้ มุมปากหนายกยิ้มขึ้นเล็กน้อยก่อนจะพูดข้อเสนอที่อีกฝ่ายอาจมิปฏิเสธได้ 

"ระหว่างที่คุณนายหาเงินมาใช้ผมนั้นผมคงต้องขอยืมตัวลูกชายของคุณนายไปเป็นหลักประกันก่อนก็แล้วกันนะครับ ถ้าคุณนายหาเงินมาให้ผมครบเมื่อไหร่ค่อยมารับตัวลูกชายคุณนายไป" น้ำเสียงเรียบๆ ของเจ้าหนี้หนุ่มที่เอ่ยออกมานั้นแทบจะทำให้ลูกหนี้วัยกลางคนล้มทั้งยืน แต่ยังดีที่มีลูกชายคอยช่วยพยุงเอาไว้เขาต้องให้ลูกชายของเขาไปขัดดอกแบบนั้นหรือ 

"ผมกับแม่ผมไม่มีตัวเลือกอีกเลยหรอฮะ" หลังจากที่ฟังอยู่นานซอนบีก็พูดขึ้นมา เรียกให้สายตาคมที่แสนเย็นชาหันไปมอง 

"โอกาสน่ะมี แล้วฉันก็เสนอให้นายกับแม่ของนายไปแล้ว อยู่ที่ว่านายจะรับมันไว้หรือไม่ก็เท่านั้น" เจ้าหนี้หนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉยไหลทั้งสองยกขึ้นอย่างไม่เดือดร้อนแต่อย่างใด 

"นั้นมันไม่เรียกว่าโอกาสด้วยซ้ำ นี่มันบังคับกันชัดๆ ยังไงผมก็ไม่มีทางรับข้อเสนอของคุณหรอก" สองมือของซอนบีกำเข้าหากันแน่นเพราะความโกรธเจ้าหนี้หน้าเลือดที่เสนอทางออกที่ฝ่ายซอนบีมีแต่เสียกับเสียทั้งนั้น 

"ก็แล้วแต่นายแล้วกัน ฉันให้เวลานายกับแม่นายอีกหนึ่งอาทิตย์ แล้วฉันจะมาเอาเงิน 'ทั้งหมด' ที่นี่" เจ้าหนี้หนุ่มพูดท่าทีและน้ำเสียงเรียบโทนเดิมจงใจเน้นคำว่า 'ทั้งหมด' ให้สองแม่ลูกได้ยินชัดๆ แล้วหันหลังเดินออกไป 

"อ่อ แต่ถ้าเกิดนายเปลี่ยนใจเมื่อไหร่ละก็...ไปหาฉันที่นี่แล้วฉันจะพิจารณาให้เป็นพิเศษ" เจ้าหนี้หยุดเดินแล้วหันกลับเดินเข้าไปหาซอนบีใกล้ๆ จนซอนบีได้กลิ่นน้ำหอมในตัวของเขา แล้วพูดกับซอนบีพร้อมกับโยนแผ่นกระดาษแผนที่ไว้บนโต๊ะรับแขกแล้วเดินออกจากบ้านไป โดยไม่สะทกสะท้านถึงความลำบากที่ตนนั้นได้ทิ้งไว้ให้แม่ลูกคู่นี้เลย 

"ซอนบีเราจะทำยังไงดีลูก แม่กลัวจังเลยลูกแม่ไม่อยากให้บ้านเราถูกยึด แต่แม่ก็ไม่อยากให้ลูกไป" เมื่อเจ้าหนี้ก้าวเท้าพ้นเขตประตูบ้านไปแล้วมันวอลจึงเอ่ยขอความเห็นจากลูกชายของเธอ แม่ทุกคนก็รักลูกของตัวเองทั้งนั้น ไม่มีแม่คนไหนหรอกที่อยากทำให้ลูกตัวเองลำบาก แล้วเธอจะทำอย่างไรในเมื่อทางเดินของเธอกับลูกแทบไม่มีให้เดินเลยสักนิด 

"แม่ไม่ต้องเป็นห่วงน่ะฮะ เดี๋ยวผมจะทำงานหนักขึ้นแล้วก็ลองขอยืมแทจองกับไอ้ฮายุนดูก็ได้ เพื่อนผมมีเยอะแยะไป ยังไงผมก็ไม่ยอมให้บ้านของเราโดนยึดหรอกฮะ" ทุกครั้งที่ท้อ ทุกครั้งที่เหนื่อยหรือจะต้องลำบากแค่ไหน เขาขอแค่มีมือของผู้หญิงที่ให้กำเนิดกุมมือเขาไว้แบบนี้ไปเรื่อยๆ แค่นี้เขาก็มีแรงพลังที่จะทำทุกอย่างเพื่อแม่ของเขาแล้ว 

ตั้งแต่ที่พ่อของซอนบีจากไป ซอนบีกับมันวอลก็ต้องใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันโดยไม่มีหัวหน้าของครอบครัวเป็นหลัก มีบ้านหลังใหญ่ที่พ่อทิ้งไว้ให้ มีร้านเบเกอรี่ของแม่ที่สร้างหลังจากพ่อของเขาเสียไปเพื่อเป็นรายได้ในแต่ละวัน ฐานะของซอนบีก็ไม่ได้รวยอะไรมากมายแค่ฐานะปานกลางพอมีพอกินก็แค่นั้น ถึงเขาจะเสียฐานหลักของครอบครัวไป แต่แม่ก็ทำหน้าที่เป็นเสาหลักได้ดี จนกระทั่งหลังๆ มานี้ที่ซอนบีต้องเฝ้าร้านเองทุกวันโดยที่ไม่รู้เลยว่าแม่ของเขานั้นไปทำธุระอะไรทุกวันๆ กลับบ้านมาก็ดึก จนมาวันนี้ วันที่เขารู้ความจริงว่าแม่ของเขาไปเล่นการพนันและเป็นหนี้กว่าสิบล้าน 

 [ซงคารัม] & [คังซอนบี]  

“พี่เคยรักผมบ้างมั้ย ทุกครั้งที่เรานอนด้วยกันมีสักครั้งบ้างมั้ยที่พี่รู้สึกว่า ‘รัก’ ผมบ้าง แค่หวั่นไหวก็ยังดี แต่ไม่ว่ายังไงผมก็ยัง ‘โง่’ ที่จะรอพี่” 

คำเตือนเนื้อหา 

นิยายเรื่องนี้เป็นเพียงเรื่องที่จินตนาการของผู้เขียนเท่านั้น ตัวละครในเรื่อง สถานที่ ทฤษฎีต่างๆ ไม่อ้างอิงความเป็นจริง 

มีการใช้คำพูดและพฤติกรรมที่ไม่เหมาะสมของตัวละคร มีการใช้วาจาส่อเสียด ดูหมิ่น คุกคาม ทำร้ายจิตใจและร่างกาย มีการใช้ความรุนแรง มีเลือด มีการกล่าวถึงการตาย มีการฆาตกรรม มีการกล่าวถึงสงคราม ซึ่งอาจทำให้ผู้อ่านเกิดความไม่สบายได้ 

ผู้เขียนไม่สนับสนุนความรุนแรงในทุกรูปแบบ ขอให้นักอ่านทุกท่านแยกแยะระหว่างเรื่องที่ได้แต่งขึ้นเพื่อความบันเทิงกับความเป็นจริง และโปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน