กระต่ายหมางจันทร์

"ดื่มอะไรหน่อยไหม" 

คนกดยิ้มมุมปากเดินตรงไปยังไอส์แลนด์กลางครัว ลงมือกับเครื่องชงกาแฟประหนึ่งบาริสต้า แม้ว่าสิ่งที่เห็นจะทำเขา...ใจสั่น 

"เอสเปรสโซก็ได้ค่ะ" 

เธอบอกเหมือนเช่นทุกครั้ง...ที่เคยแวะมา 

จันทร์จรีไม่รู้จะเอาสายตาไปวางตรงจุดไหนจึงมองไปรอบๆ การตกแต่งห้องอาหารสไตล์นอร์ดิก 

พื้นที่ใช้สอยบริเวณนี้คุมด้วยโทนดำเกือบทั้งหมด เรียกได้ว่าเป็น Black series เน้นความหนักเบาของการเล่นสี ส่งให้ห้องดูมีมิติ ไม่มืดทึบ อุปกรณ์เครื่องใช้ไฟฟ้าก็ล้วนอยู่ในเฉดเดียวกัน 

ใบหน้าอ่อนหวานหยุดสายตาลงที่เขา เพิ่งรู้ว่าตนุวัฒน์มีท่อนแขนกำยำในแบบที่มองเห็นเส้นเลือดเป็นริ้วก็ตอนที่ถลกปลายแขนเชิ้ตทำงานขึ้นเหนือศอก 

เขาคงออกกำลังกายอย่างสม่ำเสมอ เธอเคยเห็นห้องกระจกทางซ้ายมือ ติดกับระเบียงด้านนอก ครบครันด้วยอุปกรณ์กีฬา ไม่ต่างกับยิมส่วนตัว 

"เรื่องในงานแถลง ที่บอสไม่เอาความคุณมงคลไม่ใช่แค่กลัวเขาไม่มีจ่ายใช่ไหมคะ" เธอชวนเขาคุย ลดความอักอ่วน รู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเอง "แต่เห็นแก่ที่อีกฝ่ายยังมีบุตรที่ต้องเลี้ยงดู" 

คนที่ผละไปล้างมือที่ซิงค์แกรนิตสีดำมันวาวชะงัก วินาทีต่อมา...เขาก็กระตุกยิ้ม 

ที่จันทร์จรีพูดก็มีส่วน มงคลลูกยังเล็ก ซ้ำยังขาดแม่ เขารู้มาว่าทั้งคู่อยู่กันแค่สองคน 

...พานให้นึกถึงความสัมพันธ์ของจันทร์จรีกับธานิน 

แต่ก็ไม่ถูกเสียทีเดียว 

"พี่ไม่ใช่คนที่ใจดี..." ร่างสูงหันกลับมา ดันกาแฟร้อนที่ชงเสร็จ ส่งให้คนตรงหน้า 

จริงอยู่ที่ตนุวัฒน์เป็นคนเจ้าเล่ห์เพทุบาย แต่เขาไม่ใช่คนที่คิดทำอะไรตื้นเขิน ทุกอย่างย่อมมีเหตุผลรองรับ 

จันทร์จรีมั่นใจว่าเป็นแบบนั้น 

"นั่นสิคะ จันทร์มองพลาดได้ยังไง" เธอยิ้มให้กับกลิ่นหอมๆ ก่อนเงยหน้าสบมองเขา อิริยาบถค่อนแคะ "คนดีที่ไหนจะนัดสื่อแถลงหน้าตึกแทนที่จะเป็นห้องประชุม แล้วผลเป็นยังไงคะ เกิดเรื่องจนได้" 

"ก็งานสร้างภาพมันเป็นงานถนัดของพี่" 

ตอบได้น่าหยุมหัว... 

การที่ตนุวัฒน์ไม่เลือกจัดในห้องประชุมก็เพื่อต้องการแสดงความบริสุทธิ์ใจต่อหน้าสาธารณชน ซึ่งเธอก็รู้ในความจริงข้อนี้...อีกเหมือนกัน 

หญิงสาวมองคนที่พูดอย่างไม่เอาสาระ ชายหนุ่มนั่งเกยกับเหลี่ยมโต๊ะ มือแกร่งยกอเมริกาโนร้อนขึ้นจิบ แก้วกาแฟของเขาดึงดูดสายตาเธอให้คล้อยตาม... 

โครงหน้าดุจงานปั้น สันกรามชัด เรียวคางบึกบึน ไร้ตอหนวดแทงพ้นผิว 

นัยน์ตาสวยหวาน...ระสู่ลำคอที่ตั้งสง่าบนไหล่กว้าง เพิ่งสังเกตกระดุมเชิ้ตสีครีมอ่อนของเขาถูกปลดลงสามเม็ดจากปกเสื้อ เผยกระดูกไหปลาร้าเป็นเส้นคม 

จันทร์จรีแตกระแหง คอแห้งอย่างไม่นำพา 

"ในครัวมีน้ำไหมคะ" 

เธอถามอะไรโง่ๆ ออกไปเนี่ย 

"คือ...จันทร์หมายถึง...น้ำเย็นน่ะค่ะ จันทร์หิวน้ำ" 

ยิ่งแก้ตัวยิ่งฟังดูแย่ ตนุวัฒน์พยักพเยิดไปทางชั้นลอยติดผนังขวามือเธอ 

"แก้วอยู่บนนั้น ส่วนน้ำอยู่ในตู้เย็น เดี๋ยวเอามาให้" 

ไม่รู้คิดไปเองรึเปล่าว่าเขาแอบจับสังเกตเธอได้ เพราะแววตาที่สบกันแวบแรกมีรอยยิ้มบางฉาบฉาย 

หญิงสาวรีบหมุนตัวเดินไปหยิบสิ่งที่ต้องการ ขณะที่อีกฝั่งเดินไปเปิดตู้เย็น 

สูงจัง... 

ตนุวัฒน์มองคนที่พยายามเอื้อม 

ยิ่งเธอเขย่ง ยกปลายนิ้วขึ้นสูงเท่าไหร่ก็ยิ่งรั้งให้ชายเสื้อเชิ้ตของเขาที่อยู่บนตัวเธอเลิกขึ้นไปมากเท่านั้น 

อีกนิดเดียวสะโพกเด่นผายนั่นก็จะ... 

หัวใจของหญิงสาวแทบร่วงลงไปกองกับพื้น รู้สึกได้ถึงคนที่ยืนซ้อนอยู่ข้างหลัง เผลอจิกเกร็งปลายเท้าในตอนที่มือทั้งใหญ่และกว้าง...เอื้อมหยิบแก้วน้ำเหนือขม่อมเธอ เสียงตำหนิติดแผ่วพร่าดังชิดริมหู 

"ก็ว่าจะไม่แล้วนะ..." 

ไอร้อนจัดที่ลามเลียส่งผลให้ตัวเธอชาดิก ร่างบางรีบหันกลับไป แต่อีกฝ่ายไม่ยอมถอยออก 

ตนุวัฒน์ลากสายตา ตั้งแต่คอเสื้อลึกกว้าง เลาะลงตามแนวรังดุม ราวกับกำลังปลดเปลื้องมันทีล่ะเม็ด 

"พอเห็นเธออยู่ในชุดของพี่แบบนี้แล้ว..." นัยน์ตาที่ห่างไกลจากคำว่า กระต่าย ไหวระยับ มันเหมือนกับแววตาของนักล่า "...มันทำให้พี่ไม่อยากจะทนเลยรู้ไหมจันทร์" 

_________________________________ 

#กระต่ายกินเนื้อออออออออ 

#นิยายแอบรักหนุบหนับหัวใจ