สปอย.................
“ไม่รู้สิคะ เมื่อก่อนลันคิดว่าคนเราไม่ต้องมีเพื่อนก็สามารถอยู่ได้ แค่มีเงินมีงาน แต่พอเห็นคุณเมฆกับเพื่อนแล้วลันรู้สึกอิจฉานิด ๆ”
“รวมถึงแฟนด้วยไหมที่ลันคิดว่าไม่มีก็อยู่ได้” อยู่ ๆ ลายเมฆก็ถามเรื่องนี้ขึ้นมา
เรียวขางามชะงักไป ทั้งคู่เลยหยุดเดิน ลัลนาเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าชายหนุ่มที่เขาจ้องเธออยู่ก่อนแล้ว
“ทำไมคุณเมฆถามอย่างนั้นละคะ” เมื่อก่อนเธอคิดแบบนั้นจริง ๆ แต่ช่วงนี้เหมือนความคิดเธอจะเปลี่ยนไป การมีใครสักคนอยู่ในชีวิตมันก็ไม่ได้แย่
“ช่วงนี้ลันคุยกับผู้ชายคนไหนอยู่ไหม” ลายเมฆไม่ตอบแต่ถามคืน
คิ้วเรียวสวยขมวดเข้าหากันเล็กน้อยเมื่อได้ยินแบบนั้น หรือลายเมฆรู้อะไรมา
“คือ...”
“คุยสินะ” ท่าทางอึกอักของเธอทำให้ลายเมฆตัดสินโดยไม่ต้องรอคำตอบ
เรื่องที่นพคุณบอกว่ามีพระเอกมาจีบเธอคือเรื่องจริงสินะ
“ยังจำข้อตกลงของเราได้ใช่ไหม” น้ำเสียงราบเรียบเอ่ยขึ้น เอามือออกจากไหล่แคบแล้วออกเดินต่อ
ลัลนารู้สึกร้อนรน มองแผ่นหลังกว้างอย่างกังวลก่อนจะรีบก้าวไปขวางหน้าเขาไว้
“ลันจำได้ ลันไม่ได้ผิดสัญญา”
“ก็ดี ถ้าอยากไปเมื่อไหร่บอกผมแล้วกัน” ร่างสูงเดินออกไปอย่างหัวเสียก้าวยาว ๆ ไปทางห้องพักโดยไม่รอหญิงสาว
ลัลนานิ่งงันไปสักพักก่อนจะได้สติ รีบสาวเท้าตามเขาไป มันจบลงแบบนี้ได้ยังไงทั้งที่ก่อนหน้าเรายังคุยกันปกติอยู่เลย
.................
มาแล้วจ้าาาา เรื่องนี้เป็นเรื่องของเฮียลายเมฆ พี่ใหญ่สุดของตระกูลเสือ ฝากด้วยนะคะ
Guest
