มนตร์ไพรสมิงพราย

กรุงศรีอยุธยา

พศ.๒๒๗๕

"พวกมึงจะส่งมันมาให้กูเยี่ยงนั้นฤๅ มึงจักส่งมันมาก็ย่อมได้ แต่กูก็มิอาจรับปากว่า มันจะหายดีดอกหนา"

.

.

"...ให้กูสงสารคนเยี่ยงมัน ให้กูรักษามันเอาบุญดีกว่า ถือว่ากูช่วยหมาจนตรอกก็แล้วกัน!!!

.

.

"ทำไมพ่อครูถึงเกลียดผมนัก ผมทำอะไรผิดนักหนาเหรอครับ?"

เด็กหนุ่มลูกครึ่งไทยอเมริกัน ใบหน้างามแต่กลับแปลกตาจากคนทั่วไป เขานั่งพับเพียบเรียบร้อยอยู่ตรงหน้าพ่อครูสิงขร

ชายหนุ่มวัยกำดัดผู้มีร่างกายกำยำ หากแต่มีผิวสีขาวจัด สีผิวนวลงามของชายผู้คงแก่วิชาตัดเข้ากับโจงกระเบนสีมะกล่ำที่นุ่งยิ่งนัก

แผงอกเปลือยเปล่ามีรอยสักยันต์อย่างที่เจฟฟรีย์เคยเห็นหนุ่ม ๆ ในหมู่บ้านของตนมี

แต่ทว่าก็ไม่ได้น่ามองเท่ากับรอยสักที่อยู่บนร่างกายพ่อครูผู้นี้แม้ปลายก้อย

เจฟมองผ่านดวงตาที่มีม่านน้ำใสกั้นอยู่ แม้ขุ่นมัวไม่ชัดเจนแต่พ่อครูก็ดูน่าพิสมัยในสายตาเขาเสมอ

สิงขรมองเด็กหนุ่มด้วยความหงุดหงิดใจ คิ้วหนาขมวดขึ้นทันทีที่ได้ยินคำถามที่ไม่อยากตอบ

เหตุใดวันนี้ไอ้เด็กต่างด้าวท้าวต่างแดนนี่มันจึงมองเขาด้วยสายตาแปลกนัก และไหนจะคำถามประหลาดนั่นอีก 

พ่อครูสิงขรถามเจฟกลับด้วยน้ำเสียงดุ

"มึงมองกระไรกูนักหนาวะ ไอ้จอม!!"

ราวกับจะเปลี่ยนเรื่อง...แต่เจ้าของน้ำเสียงหารู้ไม่ว่า ไอ้เสียงทุ้มต่ำแต่ดุดันที่เขาเพิ่งใช้ไปเมื่อครู่นั้น

มันทำให้แววตาเศร้าของเจฟ หรือไอ้จอมที่สิงขรตั้งชื่อให้นั้นเคลือบน้ำตาจนเอ่อล้น

เป็นสิ่งบ่งบอกถึงความเสียใจที่พ่อครูชอบไล่เขาไปไกล ๆ เสียทุกครั้ง

"ผมแค่สงสัยว่า พ่อครูไล่ผมไปไกล ๆ ตลอด พ่อครูเกลียดอะไรผมนักหนา ถ้าผมกลับบ้านได้ผมกลับไปแล้ว

ผมไม่อยู่ให้พ่อครูไล่ผมเหมือนหมูเหมือนหมาแบบนี้หรอก ถ้าผมหาทางกลับบ้านได้

รับรองไอ้จอมของพ่อครูจะไม่กลับมาเหยียบที่นี่อีก พ่อครูจะได้ดีใจที่ไม่มีผม ไม่ต้องทนเหม็นขี้หน้าผมอีกต่อไป!!"

น้ำเสียงสะท้านระบายความในใจด้วยความเจ็บปวด เจฟจากบ้านมาไกลหลายร้อยปี จากแม่ผู้มีพระคุณหนึ่งเดียวในชีวิต

มาอยู่กับคนที่เอาแต่รังเกียจเขาโดยไร้สาเหตุ

ไอ้จอมของพ่อครูก็เป็นคนเหมือนกันนะ แต่อาจจะแปลกไปจากชาวบ้านเท่านั้นเอง รังเกียจกันถึงเพียงนี้เชียว?

เจฟฟรีย์เร่งฝีเท้าวิ่งหนีออกไปจากตำหนักสิงขรด้วยความน้อยใจ

ทิ้งให้คนที่ยังนั่งนิ่งเป็นรูปปั้นถอนหายใจด้วยความอดทนที่เหลืออยู่น้อยเต็มที

"กูก็ไม่ได้อยากไล่มึงดอกไอ้จอม...ใครใช้ให้มึงงามเยี่ยงนั้นเล่า!!!"

คำเตือน

นิยายเรื่องนี้เป็นเพียงเรื่องสมมุติ เป็นเรื่องที่เขียนจากจินตนาการของผู้แต่งเพื่อความสนุกสนานเท่านั้น

ชื่อตัวละคร ตำแหน่ง สถานที่ไม่มีอยู่จริง หากบังเอิญหรือตรงกับชื่อของใคร

ทางผู้เขียนไม่ได้มีเจตนาอ้างอิงหรือทำให้ผู้ใดเสียหาย และต้องขออภัยมาณ ที่นี้ด้วย 

นิยายเรื่องนี้มีคำหยาบคาย ไม่เหมาะกับผู้ที่มีอายุต่ำกว่า18ปี

ตัวละครมีพฤติกรรมที่ไม่ควรเอาอย่าง

มีฉากต่อสู้รุนแรง และมีการกล่าวถึงสิ่งลี้ลับที่ไม่สามารถอธิบายได้ บางเรื่องถูกเสริมเติมแต่งขึ้นมา

เกินจริง ทั้งนี้ก็เพื่อความสนุกของนิยายเท่านั้น

นิยายเรื่องนี้ สงวนลิขสิทธิ์พระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. ๒๕๓๗และฉบับอื่นเพิ่มเติมทุกฉบับ

ลิขสิทธิ์ที่กล่าวมานั้นรวมไปถึงภาพหน้าปก และภาพประกอบทุกภาพล้วนมีลิขสิทธิ์

หากพบเห็นการคัดลอกไปใช้ทั้งเนื้อหานิยาย หรือภาพวาดไม่ว่ากรณีใด ๆ

ถือเป็นการผิดลิขสิทธิ์ดังกล่าว มีผลต่อการดำเนินคดีทุกกรณี

.

สวัสดีค่ะ กลับมาพบกันอีกครั้งนะคะ คราวนี้เลือกมาเปิดตัวตรงกับวันฮาโลวีนเลยค่ะ

เรื่องนี้เป็นนิยายวายไสยศาสตร์แบบเต็มตัวเรื่องแรก

ยังไงฝากกดใจ เก็บเข้าชั้นและเม้นต์เป็นกำลังใจให้ไรต์ด้วยนะคะ