ทวงสวาทเมียเก่า

"พี่ตรัย... ปล่อยอ้อนเถอะค่ะ" 

หล่อนพยายามคุมเสียงให้มั่นคง แต่ทำได้ยากเย็นเหลือเกิน 

"ทำไมฉันต้องปล่อย..." 

"อ้อนไม่เข้าใจจริงๆ ว่าพี่ตรัยต้องการอะไรกันแน่" 

ภัทรดนัยจับมือไอรินไว้แน่นกว่าเดิม เขาจ้องมองหล่อนด้วยสายตาแน่วแน่ ราวกับไม่มีทางยอมให้ปฏิเสธ 

"เธอไม่จำเป็นต้องเข้าใจอะไรทั้งนั้น แค่ไปกับฉันก็พอ" เขาเอ่ยเสียงต่ำ 

"ไปไหนคะ?" 

"ไปคุยกันให้รู้เรื่อง" 

ภัทรดนัยตอบด้วยน้ำเสียงเด็ดขาด ก่อนจะดึงมือของหล่อนเบาๆ แต่ไอรินขืนตัวสุดแรง 

"อ้อนไม่ไปไหนกับพี่ตรัยทั้งนั้นแหละค่ะ ปล่อยอ้อนนะ" 

"อย่าดื้อ ไอริน!" 

"อ้อนไม่ได้ดื้อ แต่อ้อนไม่จำเป็นต้องไปกับพี่ตรัยค่ะ" 

"จำเป็นสิ เพราะเธอเป็นเมียของฉัน" 

คำพูดนั้นทำให้ใบหน้าของไอรินขึ้นสีแดงจัด หล่อนเบิกตาโต ตกใจและอายอย่างที่สุด หล่อนก้มหน้าเพื่อหลบสายตาเขา ความสั่นเทาเริ่มแพร่ไปทั่วร่าง 

"เรา... เราหย่ากันไปแล้ว" 

ภัทรดนัยกระตุกยิ้มเล็กน้อย 

"ฉันไม่ได้พูดถึงทางนิตินัย แต่ฉันกำลังพูดถึงความสัมพันธ์ทางพฤตินัยของเราสองคนต่างหาก" 

ไอรินก้มหน้างุด ใบหน้าร้อนผ่าวไปถึงใบหู ความสงสัยและความอับอายก่อตัวขึ้นภายในหัวใจจนพูดไม่ออก 

"พี่ตรัย อย่าพูดแบบนี้เลยค่ะ" 

เขาจ้องมองหล่อนด้วยสายตาจริงจัง ก่อนจะรวบร่างบอบบางมากอดแน่น ไม่สนใจสายตาของพนักงานรอบข้างที่กำลังจ้องมองมาอย่างตกตะลึง 

"พี่ตรัยปล่อยอ้อนนะคะ คนมองกันเต็มไปหมดแล้ว" 

ไอรินพยายามเบี่ยงตัวออกจากอ้อมกอดเขา แต่ก็ไม่สำเร็จ เพราะยิ่งหล่อนดิ้นเขาก็ยิ่งกอดรัดแน่นกว่าเดิม 

"ถ้าไม่อยากให้คนอื่นเห็นเรื่องระหว่างเรา ก็ไปด้วยกัน"