วีรยาถูกส่งตัวมาบำเรอกามพ่อเลี้ยงหนุ่ม เศรษฐีผู้ร่ำรวยที่สุดในจังหวัดหนึ่งของทางภาคเหนือเธอไม่สามารถขัดคำสั่งของผู้เป็นบิดาได้เพราะตั้งแต่เด็กก็ถูกอบรมสั่งสอนให้เป็นคนเรียบร้อย เชื่อฟังและทำตามคำสั่งของคนในครอบครัวมาตลอด ยิ่งวีรยุทธมีภรรยาใหม่แล้วเขายิ่งตามใจภรรยาใหม่คนนี้มากๆ แม้แต่ห้องนอนของภรรยาเก่าวีรยุทธก็ยกให้ลูกสาวคนเล็กไป ส่วนลูกสาวคนโตอย่างวีรยาก็นอนห้องเก็บของ การศึกษาวีรยาก็เรียนจบแค่ ม.6 เพราะบิดาของเธอให้เหตุผลว่าไม่มีเงินส่งเรียนและเธอที่เป็นพี่สาวก็ต้องเสียสละให้น้อง
“พ่อว่ายังไงนะคะ? จะให้วีไปเป็นนางบำเรอเจ้าหนี้ของพ่อเหรอ มันไม่มีทางอื่นแล้วเหรอคะพ่อ”
“พ่อขอโทษนะวี แต่น้องต้องเรียนต่อวีเป็นพี่ก็ต้องเสียสละให้น้อง อดทนก่อนนะลูกแค่ปีเดียวเอง” วีรยาทำอะไรไม่ได้เพราะคำว่า บุญคุณต้องทดแทนมันค้ำคอ
“เธอมีปัญญาเลี้ยงเหรอ? ผู้หญิงที่ไม่มีอะไรอย่างเธอจะเอาเงินที่ไหนมาเลี้ยงเด็กคนนี้ คุณภาพชีวิตเด็กต้องมาก่อน อย่าคิดพาลูกฉันไปลำบากด้วยเด็ดขาด”
คำเตือน
เนื้อหาด้านในเหมาะสำหรับบุคคลที่บรรลุนิติภาวะแล้วเท่านั้นและสามารถแยกแยะเรื่องจริงกับเรื่องแต่งได้
มีถ้อยคำการใช้ภาษาที่หยาบคาย ความรุนแรง ฉากร่วมเพศ ทำร้ายตัวเอง เป็นพฤติกรรมที่ไม่ควรลอกเลียนแบบ
ฝากกด ❤️ + เพิ่มเข้าชั้น + คอมเม้น เพื่อเป็นกำลังใจให้ไรต์ด้วยนะคะ 🥰❤️
หากผิดพลาดประการใดต้องขออภัยด้วยนะคะ อาจมีคำผิดบ้าง เพราะยังไม่ได้รีไรท์ ต้องขออภัยด้วยนะคะ
Guest
