ทางที่ต้องเดินคนเดียว

ท่ามกลางบรรยากาศในบ้านที่เต็มไปด้วยความกดดันและความไม่ยุติธรรม เด็กสาวผู้หนึ่งเติบโตมาพร้อมกับความรู้สึกเจ็บปวดและความโดดเดี่ยว พ่อของเธอเป็นคนที่แสดงออกว่าเป็นคนดีต่อหน้าคนอื่น ซื้อของดีๆ ให้คนในบ้านกินเสมอ แต่เมื่อแม่ยังมีชีวิตอยู่ แม่กลับเล่าความทุกข์ให้ฟังพร้อมน้ำตา เธอจำได้ว่าแม่เล่าว่าครั้งหนึ่งพ่อเคยทำแกงฟักทองใส่รถด่วนเหมือนประชด ให้กินของที่เต็มไปด้วยหนอน ความทุกข์ที่แม่แบกรับมานั้นสะท้อนผ่านสายตาและเสียงที่สั่นเครือ ทำให้เธอรู้สึกถึงความเศร้าที่ลึกซึ้งกว่าใครจะเข้าใจ

เมื่อแม่ล้มป่วย เธอเป็นคนเดียวที่ต้องดูแลและใช้เงินเพียงน้อยนิดจากพ่อที่ให้มา 20 บาท ซื้ออาหารเพื่อดูแลแม่ที่โรงพยาบาลตั้งแต่เช้าจนค่ำ ขณะที่เธอนั่งรอพ่อมาสลับเฝ้าแม่ทุกเย็น แต่พ่อกลับไม่มา มีเพียงเสียงหัวเราะและกลิ่นเหล้าที่ลอยมาจากในบ้าน ขณะที่พ่อกำลังสนุกสนานกับหมูย่าง เธอจึงต้องกลับมาเฝ้าแม่ต่อทั้งกลางวันกลางคืน ในคืนที่แม่กำลังจะจากไป พยาบาลเรียกให้พ่อเข้ามาดูอาการ แต่พ่อกลับไม่สนใจปล่อยให้แม่รออยู่ในห้องผู้ป่วยคนเดียว เมื่อเช้าของวันต่อมา เธอพบว่าแม่ถูกปล่อยให้นอนแช่ของเสียทั้งคืนโดยที่พ่อไม่ยอมเปลี่ยนแพมเพิสให้

ทุกครั้งที่พ่อพูดต่อหน้าคนอื่น เขาดูเป็นคนที่ห่วงใยเสมอ “อยากกินอะไรก็บอก จะซื้อให้หมด” แต่คำพูดเหล่านั้นกลับไร้ความจริงใจ เวลากินเหล้ากับเพื่อน พ่อดูมีความสุข หัวเราะเฮฮา แต่เมื่อกลับมาบ้าน บรรยากาศกลับเต็มไปด้วยความเงียบเหงาและคำพูดที่ทำร้ายจิตใจแม่จนแม่เครียดและเริ่มทำร้ายตัวเอง หลายครั้งที่พ่อพูดในสิ่งที่เธอไม่อยากเชื่อ เช่น บอกให้แม่ใช้สายไฟผูกคอตายถ้าไม่อยากทนทรมาน เธอรู้สึกถึงความโกรธและสิ้นหวังในเวลาเดียวกัน

วันเวลาผ่านไป เหตุการณ์เหล่านี้เกิดขึ้นซ้ำๆ ทุกวัน บ้านกลายเป็นสถานที่แห่งความทรมาน เวลาที่พ่อเมา เขาจะทำลายข้าวของจนจานชามแตก และเธอเป็นคนเดียวที่ต้องคอยเก็บกวาดเสมอ สิ่งของต่างๆ ถูกทำลายโดยที่ไม่มีใครสนใจ นอกจากแม่ที่คอยปลอบโยนเธอ เมื่อแม่จากไป ความเศร้าและความเจ็บปวดยิ่งทับถมมากขึ้น เธอรู้สึกว่าชีวิตต้องสู้ต่อไปอย่างโดดเดี่ยวและไร้ทิศทาง ในคืนหนึ่งที่เธอพบตะขาบ เธอต้องการความช่วยเหลือ แต่พ่อกลับตะโกนว่า “ไม่ต้องไปช่วย ปล่อยให้มันตาย” คำพูดเหล่านั้นทำให้เธอรู้สึกว่าความหวังเดียวที่เหลืออยู่ในชีวิตกำลังถูกทำลาย

วันที่แม่จากไป เป็นวันที่เงินพิการของแม่ออก แม่เคยบอกเธอว่าอยากซื้ออาหารที่เธออยากกินก่อนจะจากไป แต่เธอไม่เคยมีโอกาสทำให้ความปรารถนาของแม่เป็นจริง เมื่อแม่เสียชีวิต พ่อกลับเอาเงินมาใส่กระเป๋าของแม่ ทำให้เธอรู้สึกว่าพ่อไม่เคยใส่ใจแม่เลยในช่วงเวลาที่ยังมีชีวิตอยู่ แล้วทำไมถึงต้องมาให้เงินตอนที่แม่ไม่อยู่แล้ว

สิ่งที่เจ็บปวดที่สุดในความทรงจำของเธอคือคำพูดที่พ่อเคยบอกว่าเธอ “สบาย” ที่ได้ไปโรงเรียน เธอรู้ดีว่าความจริงไม่ใช่อย่างนั้น ทุกเช้าเธอไม่ได้มีโอกาสกินข้าวเหมือนเด็กคนอื่นๆ ได้เงินแค่ 50 บาทต่อวันซึ่งต้องใช้สำหรับอาหารเช้า กลางวัน และซื้อของกินตอนเย็น หากของไม่พอ เธอต้องอดทนและอดอยาก บางครั้งไม่มีอาหาร เธอต้องไปขออาหารจากย่าเพื่อประทังชีวิต คำพูดว่า “สบาย” ของพ่อกลับกลายเป็นสิ่งที่ทำร้ายจิตใจเธอจนลึกซึ้ง เธอจึงตัดสินใจยืนหยัดและต่อสู้เพื่อชีวิตที่ดีกว่า โดยไม่ต้องพึ่งพาความกรุณาหรือความเจ็บปวดจากใครอีกต่อไป

นี่คือนิยายที่รวมทั้งหมดเป็นบทเดียว หากต้องการปรับแก้เพิ่มเติมหรือเพิ่มรายละเอียด ฉันยินดีช่วยเสมอ!