สวัสดีค่ะนักอ่านที่น่ารักทุกท่านกลับมาพบกันอีกครั้ง
ขอฝากเรื่อง "เรื่องบอสเย็นชากับเลขาหน้าใหม่"
(เตชินทร์×เพลงขวัญ)
สำหรับเรื่องนี้ไรต์ยังคงไม่ทิ้งความฟีลกู๊ด แต่มีดรามากรุบกริบจากเรื่องราวชีวิตของนางเอก
ก่อนจะพบเจอกับความคลั่งรักของพระเอกที่มีให้กับเธอ เขาจะคลั่งเบอร์ไหนฝากติดตามด้วยนะคะ
เตชินทร์ เป็นเจ้าของห้างสรรพสินค้าขนาดใหญ่ที่สุดในประเทศ อีกทั้งยังกำลังจะเปิดสาขาใหม่ในต่างประเทศนิสัย เย็นชา อบอุ่น เอาแน่เอานอนไม่ได้กับอารมณ์ แต่โดยรวมแล้วเป็นคนที่มีจิตใจดีเป็นอย่างมาก รักเดียวใจเดียว คลั่งรักขั้นสุด
เพลงขวัญ เป็นพนักงานที่บริษัทของพระเอก ฐานะครอบครัวค่อนข้างขัดสนเป็นอย่างมาก เพราะต้องดูแลพี่ชายที่พิการเป็นโรคกล้ามเนื้ออ่อนแรง ไหนจะหลานชายที่อยู่ในวัยกำลังกินกำลังนอนอีกด้วย
©สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2537 และฉบับเพิ่มเติม ห้ามคัดลอก ทำซ้ำ เลียนแบบ ดัดแปลง หรือนำส่วนหนึ่งส่วนใดของนิยายไปเผยแพร่ต่อไม่ว่าจะด้วยวิธีใดก็ตามโดยไม่ได้รับอนุญาตจากเจ้าของผลงานโดยมีลายลักษณ์อักษร การกระทำโดยไม่ได้รับอนุญาตถือเป็นการละเมิดลิขสิทธิ์ จะถูกดำเนินคดีตามกฎหมาย
********************************************
**พบกันทุกวันนะคะ**
1 คอมเมนต์ = กำลังใจ
ฝากกด กดเพิ่มเข้าชั้น เป็นกำลังใจให้ไรต์ด้วยนะคะฝากติดตามผลงาน "เธียรนรา"
นักเขียนพาร์ตไทม์ด้วยนะคะ
สปอยล์กันสักหน่อย
ผ่านไปได้สองชั่วโมง
เพลงขวัญเริ่มที่จะมีอาการรู้สึกปวดเมื่อยมากกว่าปกติ และเธอยังหิวอีกต่างหากทั้ง ๆ ที่แต่ก่อนไม่เคยทานอะไรระหว่างทำงาน แต่พอมานึกดูแล้วก็เข้าใจว่านี่อาจจะเป็นอาการของคนท้อง
“ขนมครับ…” ในขณะที่กำลังคิดอยู่ในใจเหล่าขนมห่อพร้อมกับผลไม้สดถูกนำมาวางไว้ตรงหน้าของเธอ เพลงขวัญเงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่มที่เป็นถึงเจ้านายของเธอกำลังยืนค้ำโต๊ะทำงานของเธออยู่ด้วยรอยยิ้ม
“ผมรู้ว่าคุณต้องหิว” มือบางยกขึ้นพนมไหว้เพราะเธอเองก็ยากที่จะปฏิเสธเมื่อตอนนี้เธอหิวจริง ๆ มันยากเกินกว่าจะบอกว่าไม่เป็นไร
“ไม่เป็นไรครับ ฟอด!” ดวงตาของเธอเบิกกว้างอีกครั้งเมื่อเตชินทร์ว่าจบใบหน้าคมก็ยื่นเข้ามาหอมแก้มของเธอต่อหน้า ต่อตาคนที่อยู่ในบริเวณนี้ มือบางรีบคว้าแก้มของตนเองพร้อมกับดวงตาไม่พอใจบวกกับใบหน้าบูดบึ้ง
“ทานให้อร่อยนะครับ” เตชินทร์อมยิ้มเดินผิวปากเข้าไปในห้องทำงาน แผนที่เขาคิดเอาไว้ถือว่าดีพอสมควร เมื่อไม่ยอมรับเขาเป็นพ่อของลูก เขาก็เสนอตัวไปทำให้คนอื่นรู้ไปเลยสิ
มาดูกันมาจะปิดปากไปอีกนานเท่าไร
“คุณไม่มีทางหลุดมือผมไปแล้วครับ…คุณภรรยา”
-----------------------------------------------------------------------
ขาเรียวยาวก้าวออกจากลิฟต์เพื่อไปประจำตำแหน่งของตนเองเหมือนอย่างที่ทำอยู่ทุกวัน เพลงขวัญยังไม่ทันจะได้เดินไปถึงโต๊ะที่เธอนั่ง ร่างบางก็กลับถูกกระชากจากใครที่เดินมาตามหลังสักคน
ใบหน้าสวยหวานหันขวับกลับไปมองด้วยคิ้วที่ขมวดเข้าหากันด้วยความไม่พอใจเพราะเห็นว่าเป็นใครที่มาดึงแขนของเธอ
“ทำไมแกยังมาทำงานอีก... ลาออกไปแล้วไม่ใช่เหรอ” ดวงตาที่สื่อความหมายออกมาให้เห็นถึงความสับสนของคุณปัทมา หญิงสาวในชุดสูทสีแดงและรองเท้าส้นสูงประมานห้านิ้ว
“อ้อ หรือว่า...” เมื่อเธอไม่ได้ตอบออกไปในทันทีหญิงสาวตรงหน้าก็เลยคิดเองเออเองพร้อมกับคำพูดเหยียดหยามสารพัดที่เธอได้รับมา
“เพราะว่าไม่มีที่ให้ไปหรือเปล่าจ๊ะเพลงขวัญ...”
“ถึงต้องคลานกลับมาขอทำงานที่นี่อีก ได้ใช้เต้าไต่หรือเปล่าล่ะ” รอยยิ้มมุมปากพร้อมกับแขนที่ยกขึ้นมากอดอกของคุณปัทมาทำเอาเพลงขวัญกระตุกยิ้มมุมปากจ้องมองอีกคนที่ชอบดูถูกคนอื่นนัก
“ลาออกไปจริงค่ะ แต่ที่บอกว่าคลานกลับมานี่...”
“คนส่งสารผิดหรือเปล่าคะ”
“ไม่ได้คลานค่ะ” เธอพูดพร้อมกับเดินเข้าไปใกล้หญิงสาวตรงหน้าที่กำลังกอดอกมองเธอด้วยแววตาที่เปลี่ยนไป จากความสะใจเริ่มเป็นความไม่พอใจที่เธอต่อปากต่อคำ
“เขาอุ้มกลับมาค่ะ”
“ไม่ได้คลานเพราะเขาไม่ให้เท้าแตะพื้นเลย” มือบางของปัทมากำเข้าหากันแน่นพร้อมกับจะยื่นมากระชากผมของเธอ เพลงขวัญที่ครั้งนี้เธอไม่มีทางยอมให้อีกคนรังแกอีกแล้ว
ก็คว้าข้อมือบางเอาไว้ก่อนจะตวัดสายตาไม่พอใจใส่
อยากให้ติดตามให้จบน้า ต้องขอโทษจริง ๆ ที่ทำให้เสียอารมณ์ในการอ่านบางตอนนะคะ
เรื่องนี้ไรต์ก็ยังไม่ทิ้งความฟีลกู๊ดนะคะ แต่อาจจะมีดรามาไปบ้าง และต้องขอบคุณทุกคนที่แวะเข้ามาให้กำลังใจนิยายเรื่องนี้
ไรต์ยอมรับคำติชมและคำแนะนำต่าง ๆ และจะนำไปปรับปรุงในเรื่องต่อ ๆ ไปนะคะ หากมีข้อผิดพลาดข้อบกพร่องประการใด ขออภัยล่วงหน้าไว้ ณ ที่นี้ด้วยนะคะ