บอสเย็นชากับเลขาหน้าใหม่

สวัสดีค่ะนักอ่านที่น่ารักทุกท่านกลับมาพบกันอีกครั้ง 

ขอฝากเรื่อง "เรื่องบอสเย็นชากับเลขาหน้าใหม่" 

(เตชินทร์×เพลงขวัญ) 

สำหรับเรื่องนี้ไรต์ยังคงไม่ทิ้งความฟีลกู๊ด แต่มีดรามากรุบกริบจากเรื่องราวชีวิตของนางเอก 

ก่อนจะพบเจอกับความคลั่งรักของพระเอกที่มีให้กับเธอ เขาจะคลั่งเบอร์ไหนฝากติดตามด้วยนะคะ 

เตชินทร์ เป็นเจ้าของห้างสรรพสินค้าขนาดใหญ่ที่สุดในประเทศ อีกทั้งยังกำลังจะเปิดสาขาใหม่ในต่างประเทศนิสัย เย็นชา อบอุ่น เอาแน่เอานอนไม่ได้กับอารมณ์ แต่โดยรวมแล้วเป็นคนที่มีจิตใจดีเป็นอย่างมาก รักเดียวใจเดียว คลั่งรักขั้นสุด 

เพลงขวัญ เป็นพนักงานที่บริษัทของพระเอก ฐานะครอบครัวค่อนข้างขัดสนเป็นอย่างมาก เพราะต้องดูแลพี่ชายที่พิการเป็นโรคกล้ามเนื้ออ่อนแรง ไหนจะหลานชายที่อยู่ในวัยกำลังกินกำลังนอนอีกด้วย 

©สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2537 และฉบับเพิ่มเติม ห้ามคัดลอก ทำซ้ำ เลียนแบบ ดัดแปลง หรือนำส่วนหนึ่งส่วนใดของนิยายไปเผยแพร่ต่อไม่ว่าจะด้วยวิธีใดก็ตามโดยไม่ได้รับอนุญาตจากเจ้าของผลงานโดยมีลายลักษณ์อักษร การกระทำโดยไม่ได้รับอนุญาตถือเป็นการละเมิดลิขสิทธิ์ จะถูกดำเนินคดีตามกฎหมาย 

******************************************** 

**พบกันทุกวันนะคะ** 

1 คอมเมนต์ = กำลังใจ 

ฝากกด กดเพิ่มเข้าชั้น เป็นกำลังใจให้ไรต์ด้วยนะคะฝากติดตามผลงาน "เธียรนรา" 

นักเขียนพาร์ตไทม์ด้วยนะคะ 

สปอยล์กันสักหน่อย 

ผ่านไปได้สองชั่วโมง 

เพลงขวัญเริ่มที่จะมีอาการรู้สึกปวดเมื่อยมากกว่าปกติ และเธอยังหิวอีกต่างหากทั้ง ๆ ที่แต่ก่อนไม่เคยทานอะไรระหว่างทำงาน แต่พอมานึกดูแล้วก็เข้าใจว่านี่อาจจะเป็นอาการของคนท้อง 

“ขนมครับ…” ในขณะที่กำลังคิดอยู่ในใจเหล่าขนมห่อพร้อมกับผลไม้สดถูกนำมาวางไว้ตรงหน้าของเธอ เพลงขวัญเงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่มที่เป็นถึงเจ้านายของเธอกำลังยืนค้ำโต๊ะทำงานของเธออยู่ด้วยรอยยิ้ม 

“ผมรู้ว่าคุณต้องหิว” มือบางยกขึ้นพนมไหว้เพราะเธอเองก็ยากที่จะปฏิเสธเมื่อตอนนี้เธอหิวจริง ๆ มันยากเกินกว่าจะบอกว่าไม่เป็นไร 

“ไม่เป็นไรครับ ฟอด!” ดวงตาของเธอเบิกกว้างอีกครั้งเมื่อเตชินทร์ว่าจบใบหน้าคมก็ยื่นเข้ามาหอมแก้มของเธอต่อหน้า ต่อตาคนที่อยู่ในบริเวณนี้ มือบางรีบคว้าแก้มของตนเองพร้อมกับดวงตาไม่พอใจบวกกับใบหน้าบูดบึ้ง 

“ทานให้อร่อยนะครับ” เตชินทร์อมยิ้มเดินผิวปากเข้าไปในห้องทำงาน แผนที่เขาคิดเอาไว้ถือว่าดีพอสมควร เมื่อไม่ยอมรับเขาเป็นพ่อของลูก เขาก็เสนอตัวไปทำให้คนอื่นรู้ไปเลยสิ 

มาดูกันมาจะปิดปากไปอีกนานเท่าไร 

“คุณไม่มีทางหลุดมือผมไปแล้วครับ…คุณภรรยา” 

----------------------------------------------------------------------- 

ขาเรียวยาวก้าวออกจากลิฟต์เพื่อไปประจำตำแหน่งของตนเองเหมือนอย่างที่ทำอยู่ทุกวัน เพลงขวัญยังไม่ทันจะได้เดินไปถึงโต๊ะที่เธอนั่ง ร่างบางก็กลับถูกกระชากจากใครที่เดินมาตามหลังสักคน 

ใบหน้าสวยหวานหันขวับกลับไปมองด้วยคิ้วที่ขมวดเข้าหากันด้วยความไม่พอใจเพราะเห็นว่าเป็นใครที่มาดึงแขนของเธอ 

“ทำไมแกยังมาทำงานอีก... ลาออกไปแล้วไม่ใช่เหรอ” ดวงตาที่สื่อความหมายออกมาให้เห็นถึงความสับสนของคุณปัทมา หญิงสาวในชุดสูทสีแดงและรองเท้าส้นสูงประมานห้านิ้ว 

“อ้อ หรือว่า...” เมื่อเธอไม่ได้ตอบออกไปในทันทีหญิงสาวตรงหน้าก็เลยคิดเองเออเองพร้อมกับคำพูดเหยียดหยามสารพัดที่เธอได้รับมา 

“เพราะว่าไม่มีที่ให้ไปหรือเปล่าจ๊ะเพลงขวัญ...” 

“ถึงต้องคลานกลับมาขอทำงานที่นี่อีก ได้ใช้เต้าไต่หรือเปล่าล่ะ” รอยยิ้มมุมปากพร้อมกับแขนที่ยกขึ้นมากอดอกของคุณปัทมาทำเอาเพลงขวัญกระตุกยิ้มมุมปากจ้องมองอีกคนที่ชอบดูถูกคนอื่นนัก 

“ลาออกไปจริงค่ะ แต่ที่บอกว่าคลานกลับมานี่...” 

“คนส่งสารผิดหรือเปล่าคะ” 

“ไม่ได้คลานค่ะ” เธอพูดพร้อมกับเดินเข้าไปใกล้หญิงสาวตรงหน้าที่กำลังกอดอกมองเธอด้วยแววตาที่เปลี่ยนไป จากความสะใจเริ่มเป็นความไม่พอใจที่เธอต่อปากต่อคำ 

“เขาอุ้มกลับมาค่ะ” 

“ไม่ได้คลานเพราะเขาไม่ให้เท้าแตะพื้นเลย” มือบางของปัทมากำเข้าหากันแน่นพร้อมกับจะยื่นมากระชากผมของเธอ เพลงขวัญที่ครั้งนี้เธอไม่มีทางยอมให้อีกคนรังแกอีกแล้ว  

ก็คว้าข้อมือบางเอาไว้ก่อนจะตวัดสายตาไม่พอใจใส่ 

อยากให้ติดตามให้จบน้า ต้องขอโทษจริง ๆ ที่ทำให้เสียอารมณ์ในการอ่านบางตอนนะคะ  

เรื่องนี้ไรต์ก็ยังไม่ทิ้งความฟีลกู๊ดนะคะ แต่อาจจะมีดรามาไปบ้าง และต้องขอบคุณทุกคนที่แวะเข้ามาให้กำลังใจนิยายเรื่องนี้  

ไรต์ยอมรับคำติชมและคำแนะนำต่าง ๆ และจะนำไปปรับปรุงในเรื่องต่อ ๆ ไปนะคะ หากมีข้อผิดพลาดข้อบกพร่องประการใด ขออภัยล่วงหน้าไว้ ณ ที่นี้ด้วยนะคะ