เห็นครั้งแรกก็สะดุด ’ใจ’ จนต้องอุ้มไป ‘ปล้ำ’ ให้มันรู้แล้วรู้รอด “กองทัพ” ไม่เชื่อว่าตัวเองจะมีความรักให้กับสาวน้อย “บูรณิการ์” เพราะสำหรับเขาแล้วความ ‘รัก’ คือเรื่องไกลตัว แต่กว่าจะรู้ตัวเธอกับ ‘ลูก’ ในท้องก็ไปซะแล้ว
+++++++
“ไม่ต้องมานั่งใกล้ฉัน”
“จะเขินอายและหวงเนื้อหวงตัวไปทำไม เมื่อคืนเราเบียดกันกว่านี้ บีบียังแอ่นเด้งรับเอารับเอา”
“ทะลึ่ง!”
“ก็ ‘เมีย’ สวยนี่” เขาตอบกลับเย้าหยอกแกล้งให้บูรณิการ์เขินอายตนหนักกว่าเดิม
+++++
“สารเลว! คุณมันเลว! ฮือๆๆ” บูรณิการ์ทุบตีอกแกร่งด้วยความโกรธและเสียใจเมื่อเขาผลักตนออกจากอก
“ว่ามา พี่เหิมทำอะไรให้ไม่พอใจ หรือว่าโดนไล่ออกจากงาน ถ้าเรื่องนั้นไม่ต้องห่วง พี่เลี้ยงเอง”
“เลี้ยงฉันในฐานะอะไรมิทราบ นางบำเรอน่ะเหรอ อึก! ฮือๆๆ”
“แล้วฐานะอะไรล่ะ หรือจะอยากเป็น ‘เมีย’ ถ้าเป็นเมียลับๆ น่ะได้ แต่ให้แต่งออกหน้าออกตาและจดทะเบียนสมรสน่ะไม่มีทาง พี่เหิมไม่พร้อมที่จะมีโซ่คล้องคอตอนนี้”
ยิ่งกองทัพพูด บูรณิการ์ก็ยิ่งเจ็บปวดเสียใจ เธอลุกขึ้นยืนเต็มความสูงแล้วเปิดกระเป๋าหยิบที่ทดสอบการตั้งครรภ์ที่ขึ้นสองขีดแดงออกมาจากกระเป๋าแล้วปาใส่หน้าคนที่นั่งอยู่
ตุ้บ!
ที่ทดสอบการตั้งครรภ์กระแทกโดนอกกองทัพก็รีบหยิบมันขึ้นมาดูว่ามันคืออะไร แต่เขาก็ไม่รู้จักอยู่ดีว่ามันคืออะไรจึงเลิกคิ้วเป็นคำถามส่งให้เธอพร้อมชูที่ทดสอบการตั้งครรภ์ให้เธอ แต่เธอก็ปัดมือเขาออกห่าง
“เพราะคุณ เพราะคุณ ชีวิตฉันถึงเป็นแบบนี้คุณกองทัพ ไปตายซะ!” แล้วเธอก็เดินจากไปทันที ส่วนกองทัพว่าจะเดินตามไปก็ต้องหันมาสนใจที่ทดสอบการตั้งครรภ์ในมือตนอีกครั้งว่ามันคืออะไรกันแน่ ที่ตรวจโควิดเหรอ ตอนนี้ใครๆ ก็ไปไหนมาไหนกันสะดวกแล้วไม่ได้เข้มงวดเหมือนก่อน แต่ขึ้นสองขีดมันคืออะไรกัน
“ติดโควิดเหรอวะ?” เขาพึมพำกับตัวเอง
Guest
