ฝากนิยายวายเรื่องเวลาของจางอี้ชิง ด้วยนะคะ
นิยายพระเอกธงเขียว ล้านนน % ค่ะ คลั่งรัก รุกหนัก ฉ่ำมากค่ะ
ไม่มีนอกกาย ไม่มีนอกใจ จบดีแฮปปี้
พระเอก จางอี้ชิง อายุ 28 ปี
ประธานเครือ เจแอนด์แอล กรุ๊ป
นายเอกชื่อเวลา ตั้งศักดิ์ยืน ชื่อเล่น ไทม์ อายุ 20 ปี
กำลังศึกษาอยู่ที่มหาวิทยาลัยศิลปะทีเอ คณะวิจิตรศิลป์ เอกการออกแบบ
เด็กทุนของเจเอฟไอ
🟢🟢
"อย่าบอกนะว่าคนที่นายนอนด้วยคือ..."
"อื้อ" เวลาพยักหน้ารับด้วยใบหน้าที่ไม่ค่อยสู้ดีนัก
เพราะไม่คิดว่าคนที่เผลอไผลไปมีสัมพันธ์ด้วยเพียงแค่คืนเดียวจะเป็นถึงผู้มีพระคุณของตัวเอง
"ฉิบหายแล้วเวลา"
ใช่ ฉิบหายแล้ว
🔥🔥
"นี่ นายฟังฉันนะ" ก๋วยเตี๋ยวถอนหายใจก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง พลางจ้องใบหน้าหงอย ๆ ของเวลา
"อื้อ"
"นายชอบประธานจาง" พอได้ยินแบบนั้น เวลาก็รีบเงยหน้าขึ้นมาทันที
"ชอบเหรอ แต่ฉันไม่…"
"อย่าเพิ่งปฏิเสธ ฟังฉันก่อน" พอเห็นว่าเพื่อนสนิทกำลังจะปฏิเสธ ก๋วยเตี๋ยวก็รียยกมือห้ามทันที
"การที่นายรู้สึกใจเต้น รู้สึกหน้าร้อน รู้สึกมวนท้อง มันเป็นเพราะนายเขินเขา
แล้วที่นายนึกถึงเขาเป็นคนแรกก็เพราะว่านายชอบเขา นายเลยคาดหวังให้เขามาอยู่ตรงหน้านายในวันที่นายอ่อนแอ"
จริง ๆ แล้วก๋วยเตี๋ยวสังเกตมาสักพักแล้วว่าเพื่อนสนิทชอบยิ้มให้โทรศัพท์อยู่บ่อย ๆ แต่ก็มักจะเป็นแค่แป๊บเดียว ราวกับว่าไม่รู้ตัวเองด้วยซ้ำ
"งั้นเหรอ" เวลาตอบด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา
"ส่วนที่นายถามว่าทำไมตอนนี้นายถึงรู้สึกเศร้า"
"..." เวลาหันไปมองหน้าเพื่อนที่ถอนหายใจออกมา ก่อนจะยื่นมือมาลูบมือของตัวเองที่วางอยู่บนตัก
"มันก็เพราะว่านายคิดว่านายไม่คู่ควรกับเขา"
📍📍
(คุณเป็นอะไรหรือเปล่า ดูโกรธ ๆ นะ)
"..." พอได้ยินเช่นนั้น จางอี้ชิงก็ถอนหายใจอย่างโล่งอกที่อีกฝ่ายไม่ได้ตำหนิเขา
และคำพูดต่อมาก็ทำให้เขาซึ่งกำลังตึงเครียดยิ้มออกมาได้
(ผมเป็นห่วง)
"พอดีมีเรื่องเครียดนิดหน่อยครับ เรื่องงาน ไม่มีอะไรหรอก"
เมื่อได้ยินว่าเวลาเป็นห่วง ความรู้สึกหนักอึ้งในใจของจางอี้ชิงก็คลายลง เขาเอนหลังพิงเก้าอี้อย่างผ่อนคลาย
(คุณ)
"หืม"
(คุณบอกว่าอยากให้ผมนึกถึงคุณเป็นคนแรกเวลาที่มีปัญหา)
"..."
(ผมเองก็อยากให้คุณนึกถึงผมเป็นคนแรกเวลาที่มีปัญหาหรือมีเรื่องไม่สบายใจเหมือนกันนะครับ)
คำพูดของปลายสายทำให้จางอี้ชิงเผยยิ้มกว้างออกมาเป็นครั้งแรกของวัน (ผมขอมากไปไหมครับ)
พอเห็นว่าจางอี้ชิงเงียบไป ปลายสายก็รีบถามกลับด้วยน้ำเสียงกังวล กลัวว่าตนจะขอมากเกินไป
"ไม่เลยครับ ไม่มากไปเลย" จางอี้ชิงรีบตอบทันที
(อ่า จริง ๆ ผมก็คงช่วยอะไรได้ไม่มาก นอกจากรับฟังนะครับ)
"แค่นั้นก็พอแล้วครับ" จางอี้ชิงพูดพร้อมกับส่ายหัวเบา ๆ "เวลาเราเหนื่อยแล้วมีคนคอยรับฟัง แค่นี้ก็ดีมาก ๆ แล้ว"
✅✅
"แล้วมึงเสือกอะไรวะ มันเป็นเมียมึงหรือไง!" หานเกิงตะโกนกลับอย่างหงุดหงิด
"ใช่"
"..." แต่คำตอบของจางอี้ชิงทำให้หานเกิงนิ่งไป
"คนที่มึงวางยา... เมียกูเอง" จางอี้ชิงพูดด้วยน้ำเสียงลอดไรฟัน
ก่อนจะจ้องอีกฝ่ายด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความโกรธ เขาอยากจะฆ่ามันตรงนี้
แต่คิดว่ามันควรได้รับบทลงโทษที่สาสมกับสิ่งที่มันทำ ความทรมานที่มันทำให้เวลาได้รับ มันต้องได้รับมากกว่านั้น
"แล้วมึงเป็นใคร กล้าดียังไงมาทำกับเมียกูแบบนั้น!"
สิ้นเสียงพูด จางอี้ชิงก็กระทืบลงที่ท้องของหานเกิงอย่างแรง จนอีกฝ่ายตัวงอไปกับพื้น
"อึก!"
"สันดานแบบมึงไม่คู่ควรแม้แต่จะเดินใกล้เมียกูด้วยซ้ำ ไอ้กระจอก!"
เสียงเต็มไปด้วยความโกรธของจางอี้ชิงทำให้ลูกน้องหลายคนที่ยืนอยู่รอบๆ
ได้แต่กลืนน้ำลายอย่างหวาดกลัว เพราะไม่เคยเห็นท่านประธานจางโกรธขนาดนี้มานานมากแล้ว
"อ่อก!" เลือดพุ่งออกจากปากของหานเกิงทันทีที่โดนจางอี้ชิงเตะซ้ำเข้าที่ปลายคาง
"กระทืบมันจนกว่ามันจะสลบ แล้วก็เอาไปโยนไว้หน้าบ้าน ถ้าเป็นไปได้
บอกหานตงด้วยว่าลูกมันทำเรื่องอะไรไว้บ้าง และเจแอนด์แอลจะไม่ร่วมธุรกิจกับหานกรุ๊ปอีกต่อไป"
จางอี้ชิงหันไปสั่งลูกน้องที่ยืนอยู่ไม่ไกล พร้อมทั้งหอบหายใจหนัก พยายามระงับความโกรธ
"ครับบอส"
❤️❤️
ฝากกดใจ เข้าชั้น คอมเมนท์เป็นกำลังใจให้มิลินด้วยน้าา
ติดตามเฟส : ไรท์มิลิน
ติดตาม Facebook เพจ เพื่อจะได้ไม่พลาดการอัปเดตค่ะ ลิงก์ 👇
https://www.facebook.com/AuthorMilin/
Twitter @Milin_author
คำเตือน ⚠️ รบกวนคุณนักอ่าน อ่านคำเตือนก่อนนะคะ
นิยายเรื่องนี้เป็นแนวชายรักชาย (BL)
มีเนื้อหาโจ่งแจ้งบางช่วง ชื่อตัวละคร สถานที่ และการกระทำล้วนเป็นเรื่องสมมติ
เป็นเพียงจินตนาการของผู้แต่งเท่านั้น อ่านเพื่อความบันเทิงค่ะ
………
สงวนสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2537 และที่แก้ไขเพิ่มเติม ห้ามคัดลอก
ทำซ้ำดัดแปลงหรือนำส่วนหนึ่งส่วนใดของนิยายไปเผยแพร่หรือกระทำการใด ๆ
ก่อนได้รับการอนุญาตจากผู้เป็นเจ้าของ หากฝ่าฝืนจะดำเนินการทางกฎหมายให้ถึงที่สุด
Guest
