อาวรณ์

ปฐมบท

๑๕ ตุลาคม พ.ศ. ๒๕๔๐...

สมพร หญิงร่างท้วมผิวคล้ำ วัยสี่สิบ ผมตัดสั้นเริ่มปรากฏเส้นที่หงอกขาว แต่งกายด้วยเสื้อยืดคอโปโลสีแดงอิฐ กางเกงผ้าสีดำ รองเท้าแตะ กำลังยืนอยู่หน้าห้องพักเลขที่ ๓ ของชั้น ๓ ของหอพัก อาภรณ์นิศา ที่เธอเป็นเจ้าของ ด้วยเงินที่เธอหามาได้จากน้ำพักน้ำแรงตลอดชีวิตที่อดออมและทำงานหนัก

ปังๆ เธอเคาะประตูแรงๆ พยายามไม่มองรอยเลอะเหมือนใครมาอาเจียนใส่ บานประตูสีขาว.. มืออีกข้างล้วงไปในกระเป๋าสะพายไหล่เล็กๆ เตรียมหยิบของข้างในออกมาถ้าจำเป็น..

"ใคร !" เสียงผู้ชายตะโกนออกมาดังแหว เหมือนเกรี้ยวกราดรุนแรง..

สมพรเม้มปาก "มาเก็บค่าเช่า ! เปิดประตู !"

.... เงียบ...

ปังๆๆ ! สมพรทุบประตูอีกครั้ง สีหน้าดุดัน "ถ้าไม่จ่าย กูจะแจ้งความ !"

"โอ๊ย !" เสียงร้องเล็ดลอดออกมาจากหลังประตูห้องเช่าเลขที่ ๓ ชั้น ๓ เป็นเสียงของผู้หญิง .. สมพรสะดุ้ง.. อดคิดไม่ได้ว่า เหมือนลูกหมาหรือลูกแมวตัวเล็กๆ โดนบีบคอให้ห้ามร้อง..

ปังๆๆๆ ! สมพรหน้าซีด.. มือทุบประตูแรงขึ้น "เร็ว เปิด ! ไม่งั้นกูเรียกตำรวจเดี๋ยวนี้เลย !"

.....เงียบ.....

ความเงียบสนิทจากหลังประตูห้องเช่าทำให้สมพรระแวง เธอถอยหลังไปสองก้าว ล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าสะพาย ควานหาโทรศัพท์มือถือ .. ...

ผลัวะ ! บานประตูเปิดออกอย่างรวดเร็ว จนแทบตั้งตัวไม่ติด.. ร่างผอมแห้งถูกดันออกมา..

ปึง ! ประตูปิดลงอย่างว่องไว ทิ้งให้คนที่ถูกผลักใสออกมา ยืนอยู่ตรงหน้าสมพร..

สมพรมองสำรวจหญิงสาวอายุประมาณ ๑๙ ปี ผมย้อมสีน้ำตาลยาวรุงรัง ดวงตาเรียว ใบหน้าเรียว หญิงสาวใส่ชุดนอนทรงเดรสยาวแขนยาว

สาวผอมแห้งหลบตาสมพร ยกมือสั่นๆ ขึ้นมาไหว้ "หวัดดีจ้ะป้า.. ฮีก"

สมพรมองสำรวจใบหน้าหญิงสาว ขยับปากเหมือนอยากจะพูด แต่ก็เปลี่ยนใจ เธอเอ่ยสั้นๆ น้ำเสียงแสดงความเหนือกว่า "ป้ามาเก็บค่าเช่า "

หญิงสาวที่ยืนอยู่ตามลำพังไม่ใส่รองเท้า กลืนน้ำลาย ก้มหน้า "หนู.. หนูไม่มีจ้ะ เดือนนี้ หนูไม่ได้ทำงานจ้ะ"

สมพรจ้องหน้าซีดๆ ของหญิงสาวตรงหน้า ตั้งใจจะไม่มองไปที่รอยช้ำที่ข้อมือกับรอยเลอะบนชุดนอนยาวของหญิงสาว.. "แล้วแฟนล่ะ ? ไม่มีเงินเลยเหรอ ?" สายตาของสมพรพยายามมองลอดไปที่หน้าต่างบานเกล็ดข้างๆ ประตูห้องเช่าห้องนี้ ที่มีม่านชักบังไว้ตลอดเวลา

สาวผมยาวกลืนน้ำลาย "พี่.. พี่เขาออกจากที่ทำงานเก่าแล้วจ้ะ" เธอก้มหน้าไม่สบตาหญิงมีอายุตรงหน้า มือเรียวมีริ้วรอยแปลกๆ ยกมือขึ้นพนมอีกครั้ง "หนูขอโทษนะคะ ขอโทษจริงๆ ป้าเมตตาหนูด้วยนะคะ หนูขอจ่ายเดือนหน้าเถอะค่ะ ตอนนี้หนูไม่มีจริงๆ หนู.. ฮึก.."

สมพรนิ่ง แววตาแข็งขึ้น "เดือนหน้า ? เดือนหน้ามากี่หนแล้ว ? บอกเดือนหน้า ๆ มาตั้งแต่สี่เดือนที่แล้ว ? นี่ เธอคิดว่า ค่าไฟฟ้า ค่าน้ำ ค่าทำความสะอาด ค่าเก็บขยะของหอนี่เท่าไร ? เธอคิดว่า ฉันทำการกุศลหรือไง ?"

สาวผมยาวน้ำตาร่วง แข้งขาไม่มีแรง ทำให้ร่างผอมแห้งทรุดลงนั่งคุกเข่ากับพื้น มือเรียวปาดน้ำตา ก่อนหลับตาพนมมือไหว้แล้วก็กราบลงกับพื้น "หนู หนู ขอโทษจริงๆ จ้ะป้า หนู.. ฮึก.. หนูจะหาทางหาเงินมาให้ค่ะ ป้า หนูสัญญา คราวนี้หนูจ่ายแน่ๆค่ะ หนูกับแฟนแค่ลำบากช่วงนี้ เดี๋ยวหนูกำลังสัมภาษณ์งาน ถ้าหนูได้ หนูจะขอเบิกเขามาจ่ายป้านะ"

ดวงตาสมพรมองไปเห็นรอยขาดที่หัวไหล่แขนเสื้อของชุดนอน รอยช้ำสีคล้ำที่คอของหญิงสาวที่ซ่อนอยู่ใต้ผมยาวกระเซอะกระเซิง ดูไม่ได้เกิดขึ้นเอง.. เสียงของสมพรเบาลงบ้าง แต่ใบหน้ายังขังขังโมโห "ฉันให้เวลาถึงสิ้นเดือนนี้ ถ้าผิดสัญญา ไม่จ่ายอีก ฉันจะพาตำรวจมาไล่พวกเธอออกจากห้องนี้ !"

"ได้จ้ะป้า สิ้นเดือนนี้ หนู.. หนูจะ ฮึก.. จะไม่ผิดสัญญา" สาวผมยาวก้มหน้าร้องไห้กับความขมขื่นที่อัดอั้นสะสมไว้ในใจ.. เธอรู้.. รู้อยู่แก่ใจว่า ป้าสมพร เจ้าของหอนั้น ต่อจากนี้ คงไม่ใจดีแล้ว.. แต่เธอไม่รู้จะทำอะไรจริงๆ ...

แชะ แชะ แชะ ..เสียงรองเท้าแตะของเจ้าของหอจากไปแล้ว...

หญิงสาวรู้ดึว่า ควรตั้งสติ ควรระวังมากกว่านี้.. แต่เธอเหนื่อยเหลือเกิน.. เหนื่อย...

ผลัวะ ! ประตูห้องเปิดออกราวถูกกระชาก ..

"โอ๊ย !" มือใหญ่แข็งแรงฉุดกระชากจิกผมเธอกลับเข้าไปในห้องเช่า..

ปัง ! ประตูปิดลงอย่างรวดเร็ว ...

ปิดบังเคราะห์กรรมของหญิงสาวที่เหมือนจมดิ่งลงสู่หุบเหวที่ไม่มีที่สิ้นสุด...

------------

๓๑ ตุลาคม พ.ศ. ๒๕๔๐..

คืนเดือนมืด.. หอพักอาภรณ์นิศา เงียบสงัด มีเพียงไฟนีออนดวงเดียวที่เปิดตรงบันไดทางขึ้นหอพักชั้น ๑ เปิดไว้.. ทั้งหอและบริเวณโดยรอบเงียบสงัดไร้สรรพเสียงใดๆ ราวกับไม่มีคนอยู่...

ครืด !

เสียงแปลกๆ เหมือนอะไรบางอย่างกำลังพยายามจะลอดประตูเข้ามาให้ห้องของเธอ ทำให้สมพรที่นอนสัปหงกหลับไปบนโซฟายาวหน้าทีวี สะดุ้ง..

ก๊อกๆ ..

เสียงเคาะประตูเบาๆ ทำให้สมพรรีบหยิบมือถือแล้วเดินไปที่ประตูห้องของตัวเอง.. ไม่เคยมีคนเช่า คนไหนมาเคาะห้องเธอในเวลาแบบนี้..

เธอส่องดูช่องเล็กๆ ที่เจาะไว้ที่ประตู..

ว่างเปล่า.. ทางเดินหน้าห้องเธอว่างเปล่า ตรงหน้ามีแต่ระเบียงและความมืดของยามราตรีเวลาตีสาม..

....เงียบ...

... เงียบ ไร้ซุ่มเสียงใดๆ ทั้งนั้น.....

สมพร ขนลุก อะไรบางอย่างมันผิดปกติ.. มือสั่นๆ จึงเอื้อมไปหยิบมีดทำครัวที่ซ่อนไว้ใกล้ประตู อีกมือแข็งใจแหวกม่านที่ปิดหน้าต่างบานเกล็ดสีขุ่นข้างประตู..

ก๊อกๆ...

เสียงเคาะประตูหนนี้ชัดเจนกว่าเดิม..

ดวงตาของสมพร เบิกกว้าง ..

ถ้ามีคนมาเคาะประตู มองจากหน้าต่างตรงนี้ ต้องเห็นเงาว่าเป็นคนไม่ใช่หรือ ?

กลิ่นเหม็นตุแปลกๆ ลอยลมมาแตะจมูกเบาๆ ...

มือสั่นๆ จึงเอื้อมไปไขหน้าต่างบานเกล็ดให้เปิดอ้ากว่าเดิม...

พรึ่บ !

บานเกล็ดทุกบานอ้าออก..

แต่ข้างนอกไม่มีอะไรยกเว้นความเงียบวังเวงอ้างว้างของทางเดินหน้าห้อง..

และในขณะที่สมพรเตรียมจะหมุนบานเกล็ดปิดนั้นเอง..

ก๊อกๆ .. เสียงเคาะประตูช้าๆ อ่อนแรง ดังก้องไปในความเงียบวังเวง..

สมพรตาเหลือก...มองไม่เห็นใครหน้าห้องตัวเอง..

ไม่มีใครยืนอยู่ ? แล้วใครเคาะวะ ?

..เงียบ... ความเงียบสนิททำให้สมพรเหงื่อซึม มือเท้าเย็น.. หญิงเจ้าของหอเช่า ถอยหลังช้าๆ

ไม่น่า.. ไม่..

ก๊อก.. ก๊อก.. ... เสียงเคาะประตูอ่อนแรง ช้าลง ช้าลง

ฮือๆ ฮือๆ เสียงร้องไห้เบาๆ...

สมพรเอามือปิดปาก.. ขนลุกชันทั้งตัว..

เพราะในเวลานั้น เงาดำของผู้หญิงผมยาว ได้ลอยช้าๆ ผ่านหน้ากระจกบานเกล็ดไป

ตุบ..

หญิงมีอายุเจ้าของหอหมดสติ ด้วยความตกใจสุดขีด.. ร่วงลงไปนอนกับพื้นหมดสติไป..

---------------

สวัสดีค่ะ เรื่องนี้เป็นเรื่องผีขนาดไม่ยาวมาก เขียนรับเทศกาลฮาโลวีน ๒๐๒๔ นะคะ อันนี้มาแนวลึกลับน่ากลัวอีกครั้งค่ะ

หวังว่าจะถูกใจรี๊ดที่รอเรื่องแนวนี้นะคะ

เพียงรำเพย