“ฉันไม่ห่วงชื่อเสียงไปมากกว่าแกหรอกน่า ถึงแกมันจะเป็นลูกเหลือขอก็เถอะ"
“เหลือขอก็ไม่ต้องมาสนใจดิ! ใครมันจะไปดีเท่าลูกเมียสองเมียสาม เมียสี่เมียห้าเล่า”
“แกยังนับไม่ครบ เพราะตอนนี้ฉันมีเมียคนที่เจ็ดเรียบร้อยแล้ว" ปราบอดอารมณ์ขึ้นกับลูกชายปากแจ๋วไม่ได้ “หนูเกล นี่ซันลูกชายคนเล็กของผมเอง"
เสียงแนะนำตัวทำให้เกวลินจำต้องเลิกซุกหน้า เธอสูบลมเข้าเต็มปอดก่อนจะหันไปปะทะหน้ากับลูกเลี้ยง ไม่ผิดจากที่คิด แล้วตอนนี้เขาก็กำลังจ้องหน้าเธอตาเขม็ง
“นี่เกล เมียคนที่เจ็ดของฉัน" ปราบเห็นลูกชายมองหน้าแม่เลี้ยงแบบมีคำถาม “ฉันจะให้เกลอยู่บ้านหลังนี้ เพราะเธอต้องมาทำหน้าที่แม่ แทนแม่ของแก”
“จะแทนได้เรอะ แม่ กับแม่เลี้ยงเนี่ยนะ"
“สวัสดีค่ะคุณซัน” เกวลินตั้งสติสักพัก เธอต้องตัดภาพเมื่อคืนออกให้หมด ต่อไปนี้เธอคือแม่เลี้ยงที่ต้องดูแลและทำให้เขาไปเรียนต่อต่างประเทศให้ได้ “อย่างเพิ่งสบประมาทกันสิคะ คุณลองเปิดใจให้ฉันทำหน้าที่ดูก่อนก็ได้ แล้วค่อยพูดทีหลัง"
“อยากเป็นแม่ฉันมากนักเหรอฮะ?” เสียงกร้าว ท่าทางถือดี ไม่ผิดจากตอนที่มีเรื่องกับเจ้าของร้านเหล้า “คิดว่าไหวก็เชิญ แล้วอย่าหาว่าไม่เตือนก็แล้วกัน"
“ฉันรับทราบคำเตือนค่ะ" เธอชูคอรับคำท้า
ชั่วโมงนี้ต้องลุยหน้าอย่างเดียว
“อย่าอ่อมนะ คุณแม่เลี้ยง"
คำเตือน : นิยายเรื่องนี้เขียนขึ้นมาจากจินตนาการของผู้แต่งเพื่อความบันเทิงของผู้อ่านเท่านั้น ทุกเหตุการณ์เป็นเพียงเรื่องสมมุติ ตัวละครทุกตัวไม่มีตัวตนอยู่จริง มีฉาก NC อายุไม่ถึง 18 ปีเลื่อนผ่านเลยค่ะ
Guest
