วาณิชากำมือเข้าหากัน ประสานไว้ด้านหน้า ไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมองพ่อของตัวเอง
“สอนไม่รู้จักจำ ฉันนัดกี่โมง นี่เลยมากี่นาทีแล้ว”
“รถติดค่ะ”
“นั่นไม่ใช่ข้อแก้ตัว” ท่านลุกขึ้น ไม้เรียวเคาะบนศีรษะเธอ “แกต้องเผื่อเวลา”
วาณิชาก้มหน้างุด รับรู้ได้ว่าหลังจากนี้เธอจะโดนอะไร
...
“ชาร์ดทำแบบนี้ทำไม..”
“ฉันทำอะไร”
“ทำไม..ต้องให้วาเห็นหน้าตอนนี้”
“แล้วไม่ดีหรือไง?”
“ไม่กลัววาไปทำให้ชื่อเสียงชาร์ดเสียหายเหรอคะ ถ้าวาไปตามกวนชาร์ดละ”
“กล้าหรือไง” เขาเลิกคิ้วสูงขึ้น มองเธอ
พูดเหมือนรู้จักเธอดี
“เธอไม่กล้าหรอก เด็กน้อย”
วาณิชาขดตัวเข้าหากัน เพราะอาการหนาวสั่นกำเริบขึ้น ยิ่งเขาเช็ดตัวให้ วาณิชายิ่งหนาว
“หนาวค่ะ”
“อดทนอีกนิด”
ริชาร์ดเร่งเช็ดตัวให้เธอ ก่อนจะดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัวให้เธอ
“พรุ่งนี้เช้าฉันต้องได้คำตอบทั้งหมด ว่าทำไมแก้มเธอถึงมีรอยนิ้วมือ และทำไมเธอถึงละเมอร้องไห้”
Hi~
แอบกระซิบ เป็นเมียพระเอกของไรท์จิ นางเอกสบายทุกคนนะ hahahaa
> <
โปรดคอมเมนต์ด้วยถ้อยคำที่สุภาพ นิยายเรื่องนี้เกิดจากจินตนาการของไรท์เตอร์ ชื่อและสถานที่เป็นการสมมุติขึ้นเท่านั้น ไม่ได้มีเจตนายุยงส่งเสริมถึงพฤติกรรมความรุนแรงต่างๆ หรือทุกสิ่งที่ขัดต่อกฎหมาย โปรดอ่านด้วยความบันเทิงและใช้วิจารณญาณในการอ่านด้วยนะคะ
Guest
