คำโปรย
“ทำไมขมต้องทำร้ายเอมขนาดนี้ด้วย เอมแค่ชอบขมเองนะ เอมทำผิดอะไรหนักหนา”
“ผิดสิ ผิดที่กูเกลียดน้ำหน้ามึงไง มึงมันร่าน ใจง่าย ทำตัวน่ารังเกียจ น่ารำคาญ”
“ขมฟังเอมก่อน”
“กูไม่ฟังอะไรทั้งนั้น คืนนั้นกูแค่เมาแล้วพลาดเอากับมึงแค่ครั้งเดียว มันคืออุบัติเหตุที่กูไม่ได้ตั้งใจให้มันเกิดขึ้น หลังจากนั้นมึงก็ทำตัวน่ารำคาญเข้ามาวุ่นวายในชีวิตกูมาตลอด มึงเป็นเหี้ยอะไรกับกูหนักหนาวะ”
“เอมเป็นเมียขมนะ ขมจะไม่รับผิดชอบเรื่องในคืนนั้นเลยเหรอ เอมเป็นฝ่ายเสียหายนะ”
“เมียกูงั้นเหรอ ฝ่ายเสียหายงั้นเหรอ”
ขมพูดด้วยน้ำเสียงและสีหน้าชิงชังคนตรงหน้ายิ่งกว่ากิ้งกือไส้เดือนเสียอีก
“มึงพูดมาได้ไม่ละอายปากเลย มึงนี่นะเมียกู มึงใฝ่สูงมากไปแล้วไอ้เอม ในสายตากูมึงไม่ต่างจากอีตัวนักหรอก รู้จักไหมอีตัว”
“ขม ทำไมพูดกับเราแบบนี้แหละเราไม่ใช่อีตัวนะ เรานอนแค่ขมคนเดียวนะ เราไม่เคยนอนกับคนอื่น”
“มึงจะใช่หรือไม่ใช่ สำหรับกูมึงคืออีตัว ไม่ใช่เมียกู”
หลังได้ฟังคำพูดของขมแล้วเอมรู้สึกน้อยใจและเจ็บปวด
“ขม ทำไมขมใจร้ายกับเราแบบนี้”
“กูจะใจร้ายมากกว่านี้อีก ถ้ามึงยังไม่เลิกยุ่งกับกูแล้วก็กวาง อย่าคิดว่ากูไม่รู้นะว่ามึงไปพูดอะไรกับกวางเอาไว้บ้าง”
เอมเม้มปากแน่นด้วยความไม่พอใจที่เขาแตะกวางไม่ได้เลย
“เราแค่บอกให้กวางอย่ามายุ่งกับขม เราผิดด้วยเหรอที่หวงขม”
...................................................................
“มึงจะหนีไปไหน ไอ้เหี้ยเอม”
เพียะ
“โอ๊ย”
เอมร้องครวญเมื่อขมจิกเข้าที่ผมของร่างเล็กแล้วกระชากให้ออกห่างจากประตูให้มากที่สุด จากนั้นก็ฟาดฝ่ามือไปที่แก้มของเอมไปหลายทีจนบวมแดง
“จะหนีไปไหนฮะ มึงจะไปไหน”
“เจ็บ เอมเจ็บ”
เอมร้องโอดครวญด้วยความเจ็บร้าวไปทั้งหัว ดวงตากลมหวานในตอนนี้ฉายแววขมขื่นและทรมาน
เหมือนหัวทุ้ยของเขากับถูกค้อนทุบไม่ยั้ง
หัวของเขามันอื้ออึงไปหมด
“ขม ปล่อยเอมไปเถอะ เอมจะไม่ยุ่งกับขมอีกแล้ว จะให้เอมไหว้ขมก็ได้ ปล่อยเอมไปเถอะ”
เอมยกยกมือไหว้หนีตาย
ขืนอยู่ได้ตายจริงแน่
“จะให้กูปล่อยมึงไปง่ายๆ งั้นเหรอ มันก็หมดสนุกนะสิ”
ขมยิ้มเหี้ยมก่อนจะจับคางของเอมให้ใบหน้าหวานหันหน้ามาหาเขาจากนั้นก็บีบคางหนักๆ
“โอ๊ยเจ็บ เอมเจ็บ”
“ตอนนี้กวางก็ไม่อยู่แล้ว กูจะทำตัวเหี้ยอย่างไงก็ได้จริงมั้ยเอม”
เอมรู้สึกขนลุกชันกับคำพูดของขม
เขากลัวจนหัวใจสั่นสะท้านราวกับใจเขาจะลีบแข็ง แววตาของขมโหดเหี้ยมน่าสะพรึงกลัว
ขมกลายเป็นปีศาจร้ายไปแล้ว
ร่างเล็กที่กำลังสั่นระริกพยายามดิ้นรนสุดกำลังที่มีอยู่เพื่อหนีให้พ้นเงื้อมมือปีศาจร้ายอย่างขมให้ได้
“มึงอยากได้กูเป็นผัวนัก นี่ไง...กูก็กำลังจะทำหน้าที่ผัวที่ดีอย่างที่มึงต้องการให้มึงไงละ อยากนักไม่ใช่เหรอ มีผัวนะ”
ขมพูดด้วยแววตาหื่นกระหายและน่ากลัวจนร่างของเอมของเอมทรุดฮวบ
ไม่ เขาไม่ต้องการแบบนี้
ขมกำลังเป็นบ้าไปแล้ว
“ไม่ เอมไม่อยากเป็นเมียคนใจร้ายอย่างขมแล้ว ขมจะไปรักใคร เอากับใครก็ไปเลย อย่ามายุ่งกับเอมอีก เราสองคนไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันแล้ว ขมจะกลับห้อง ปล่อย”
เอมตะโกนออกไปอย่างหวั่นกลัว เนื้อตัวสั่นเทา น้ำตารื้นอาบแก้ม รอยยิ้มชั่วระบายบนใบหน้าคมสันก่อนเอ่ย
“เมื่อก่อนมึงร่านอยากเป็นเมียกูนักไม่ใช่เหรอ พอวันนี้พอกูอยากทำหน้าที่ผัวให้มึง เสือกหายร่านเร็วจริงนะ แต่ไม่เป็นไร ถึงมึงจะหายร่านแล้ว กูจะเป็นผัวที่ใจดียัดเยียดให้มึงเอง ถึงมึงไม่ต้องการมึงก็ต้องรับไป”
“ไม่”
เอมตะโกนดังลั่น ก่อนรีบผลักร่างขมออกอย่างแรงแล้วเร่งขยับตัวหนีให้ไกลที่สุดเท่าที่จะหนีได้
ต้องหนี หนีเท่านั้น
ไม่อย่างนั้นเขาต้องกลายเป็นที่รองรับอารมณ์ความต้องการดุดันและเกรี้ยวกราดของขมอีก เขาไม่ต้องการแบบนั้นอีกแล้ว
“จะหนีไปไหน คิดว่าจะหนีพ้นคนอย่างกูเหรอ”
ขมพูดแล้วกระชากขาและลากขาให้เอมเข้ามาหาเขาอย่างรวดเร็ว จากนั้นเขาก็เหวี่ยงร่างของเอมขึ้นไปบนเตียงแล้วขึ้นคร่อมร่างกายของเอมทันที
“ปล่อย อย่าทำบ้าๆ นะ ปล่อย เอมไม่ต้องการขมแล้ว ปล่อยเอมนะ ปล่อยยยย”
มือบางรีบดันร่างกายของขมออกด้วยความสะพรึง หัวใจของเขาไม่อาจยอมรับความน่ากลัวจากขมได้
“ปล่อยให้โง่นะสิ ยังไงคืนนี้มึงต้องเป็นที่รองรับอารมณ์กูจนกว่ากูจะพอใจ”
“ไม่ เอมไม่เป็น”
“ไม่เป็นก็ต้องเป็น เพราะกูต้องการให้มึงเป็น”
“ไม่ อย่าถอดเสื้อผ้าเอมนะ อย่าถอดดด”
Guest
