ทัณฑ์เสน่หาอาญาหัวใจ

"คงดีใจล่ะสิที่ฆ่าลูกของผมได้" วศินถามเสียงขรึม สายตาจ้องมองเอมอัชฌาอย่างเอาเรื่อง เขาอยากจะฆ่าเธอนัก แต่ถ้าเธอตายแล้วใครจะมาชดใช้ให้ลูกของเขาล่ะ

"ฉันไม่..." เอมอัชฌาพยายามที่จะปฏิเสธแต่วศินเอ่ยแทรกขึ้นมาก่อนว่า

"ไม่ต้องมาแก้ตัว ผมรู้ความจริงทั้งหมดแล้ว คุณตั้งใจฆ่าลูกของผมเอมอัชฌา คุณใจร้ายมาก" วศินตวาดลั่นก่อนจะเข้าไปจับบ่าบอบบางไว้ทั้งสองข้าง และเขย่าอย่างไม่เบามือ

"คุณทำได้ยังไง คุณฆ่าลูกของผมได้ยังไงฮะ" เอมอัชฌารู้สึกเจ็บจนใบหน้าเรียวสวยที่ซีดเซียวเหยเกแต่ก็ไม่ได้ทำให้วศินเบามือลงเลย เพราะว่าเขารู้สึกเจ็บกว่าเอมอัชฌาหลายร้อยเท่า

"ปล่อยนะคุณวศิน ฉันเจ็บ" เอมอัชฌาร้องบอกเมื่อทนไม่ไหว เธอเจ็บทั้งกายและใจแต่คงไม่มีใครสนใจ เพราะเธอไม่ได้มีความสำคัญขนาดนั้น เธอมันก็แค่หมากตัวหนึ่งในเกมการแก้แค้นของวศินเท่านั้นแหละ และถ้าเขาเบื่อเมื่อไหร่เขาก็จะเขี่ยเธอทิ้งไปอย่างที่เขาบอกเพื่อนของเขาในคืนนั้น

เมื่อได้ยินดังนั้นวศินจึงหยุดเขย่าร่างบาง แต่ก็ยังไม่ยอมปล่อยมือออกจากบ่า ซ้ำยังออกแรงบีบบ่าบางให้มากขึ้น โดยไม่สนใจเลยว่าเอมอัชฌาจะรู้สึกเจ็บเพียงใด

"รังเกียจผมนักใช่ไหมถึงต้องฆ่าลูกของผม ทนไม่ได้ใช่ไหมที่ต้องอุ้มท้องลูกของผม" วศินถามเสียงเครียด

"ใช่ ฉันเกลียดคุณ และก็เกลียดมากด้วย ปล่อยนะคุณวศิน ปล่อยฉันนะคนบ้า ฉันเกลียดคุณ ได้ยินไหมว่าฉันเกลียดคุณ" เอมอัชฌาโต้กลับอย่างหมดความอดทน เธอจะไม่ขอทนอีกต่อไปแล้ว วศินจะฆ่าเธอก็ตามใจ อยู่ไปก็เหมือนตกนรกทั้งเป็น สู้ตายไปซะยังจะดีกว่า

ดวงตาคู่คมของวศินเป็นประกายวาวโรจน์เพราะความโกรธและความแค้นที่กำลังคุกรุ่นอยู่ในใจ ไม่เคยโกรธและแค้นใครเท่านี้มาก่อนเลย !