รอยแผลพิศวาส

“อูววว…”  

จำปาร้องคราง หล่อนรู้สึกขยะแขยงก็จริง แต่ก็รู้สึกเสียวสยิวจนมือไม้ทั้งสองข้างอ่อนเปลี้ยไปหมด  

ลุงเข้มกดลิ้นเลียวนไปรอบๆ ป้านปทุมปูดเป่งของจำปาแล้วดูดกินอย่างลุ่มหลง วิธีดูดที่ลุงเข้มกำลังทำอยู่นั้น… มันช่างเป็นความรู้สึกที่แตกต่างลิบลับกับการดูดกินจากลูกน้อยของหล่อนที่มีวัตถุประสงค์เพียงเพื่อให้ร่างกายเติบใหญ่และมีชีวิตรอด  

“อร่อยเหลือเกิน… เอ็งคงไม่รู้ว่าข้ารอจะมีวันนี้กับเอ็งมานานแค่ไหนนังจำปา”  

บอกแล้วก็ฟอนฟัดไปตามความผุดผาดของสองเต้าอวบเต่ง ละเลงปลายลิ้นลงบนยอดถันไม่หยุด ดูดแรงจนมันปูดเป่งขึ้นมาตามแรงดูดดึงของอุ้งปาก  

“วิเศษเหลือเกิน…”  

ลุงเข้มพูดพร่ำคำชม ทั้งที่ยังไม่หยุดจูบฟัดผิวเนื้ออ่อนๆ ของหม้ายสาวที่ขาวผุดผ่องจนมองเห็นเส้นเลือดเขียวๆ กระจายอยู่ภายใต้ความเนียนขาวของเต้านมทั้งสองข้างของหล่อน 

ลุงเข้มถอนใบหน้าที่เกลือกอยู่ระหว่างทรวงอก ไม่น่าเชื่อว่าสิ่งที่ซ่อนอยู่ในร่มผ้าของจำปา จะงดงามจนทำให้แกพ่นระบายลมหายใจร้อนผะผ่าวออกมานับครั้งไม่ถ้วน