“ที่ตรงนั้นควรเป็นของฉัน” เธอยอมรับว่าแอบอิจฉาปาลิตาที่กำลังนั่งคุยกับผู้กองชยุตอย่างมีความสุข แววตาของยัยนั่นส่องประกายระยิบระยับ เจือแววเขินอายทุกครั้งที่มองผู้กอง “ทำอย่างกับมาเที่ยวกันอย่างนั้นแหละ มาฮันนีมูนกันรึไง”
เธอทิ้งตัวลงนอนบนพื้นทรายเคียงข้างกับเด็กสองคนที่หลับไปแล้ว ทอดสายตามองท้องฟ้ากว้างที่เต็มไปด้วยดวงดาวนับล้านด้วยหัวใจเหนื่อยหน่าย
“พระนางเขากำลังมีความสุขกันสินะ ส่วนตัวประกอบอย่างเราอยู่นอกฉาก นอกวงโคจร ไม่มีชื่อเรียก ไร้ตัวตน ไม่มีความสำคัญอะไร..แล้วแกจะคร่ำครวญหาอะไรวะ ห่วงเรื่องชีวิตก่อนดีมั้ย กังวลเรื่องที่เมื่อไหร่เจ้าหน้าที่จะมาช่วย เครียดว่าจะไปงานแต่งเพื่อนทันมั้ย ป่านนี้พ่อจะเป็นห่วงแค่ไหนที่รู้ว่าลูกเครื่องบินตก แม่ที่อยู่บนสวรรค์ช่วยไปบอกพ่อด้วยนะว่าหนูรอดชีวิต ตอนนี้ติดอยู่บนเกาะไหนสักเกาะนี่แหละ แล้วก็...เพิ่งจะถูกผู้ชายเทอย่างน่าเวทนาไปเมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมานี่เอง ฮ่วยย ทำไมเขาต้องขึ้นเครื่องมาด้วยนะ...”
เธอหลับไปโดยไม่รู้ตัว หลับไปพร้อมสมองที่ไม่ยอมหลับไปด้วย สมองที่คิดวุ่นวายสับสนอลหม่านจนฝันอลหม่านวุ่นวายปนเปไปหมด
Guest
