เปอร์หยุดแกล้งได้แล้ว ; )

วาสนาได้มารู้จักเพื่อนแบบมึง กูจะบ้า... 

ร้านถ่ายรูปหน้าตลาดสด 

"คนเยอะจัด มึงมานานยัง" 

"กูก็มาพร้อมมึงไหมพุฒ" 

"ใคร" 

"กูไง กูมาพร้อมมึง" 

"ใครถามมึง กูถามเพื่อนกู" เพล้ง!! ขอเบอร์เทศบาลด่วนค่ะ จะโทรให้มาช่วยเก็บเศษหน้าที่กองเป็นภูเขาตรงนี้หน่อย ก่อนจะปาดน้ำตาว่ากูไม่ใช่เพื่อนมึงหรอ 

ไอ้พุฒพูดจบก็กอดคอคนที่ต่อแถวอยู่ด้านหน้าตัวเอง 

"พึ่งถึง" ไอ้คนโดนกอดคอก็ตอบขึ้น ไหนขอดูหน้าชัดๆ หน่อยซิ ใครมันบังอาจพรากเพื่อนรักกูไปต่อหน้าต่อตา 

ฉันชะเง้อคอไปมองหน้าไอ้คนเสียงหล่อเมื่อกี้ 

ฉิบหายละ... ไม่ใช่แค่เสียงสิ หน้ามันก็หล่อด้วยเพื่อนๆ 

จังหวะตกหลุมรักเป็นอย่างนี้~~ 

"พาคนบ้ามาด้วยหรอว้ะ" ขอย้อนไปลบเนื้อเพลงก่อนหน้านี้ 

นี่คือประโยคแรกหลังจากที่เพื่อนไอ้พุฒและฉันมองหน้ากัน มันลากสายตามองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า ก่อนจะเอ่ยปากคำไม่น่ารักเช่นนั้นออกมา เพราะงี้สินะพ่อถึงสอนว่า อย่ามองคนที่ภายนอก ถึงจะหล่อขนาดไหน ปากก็อาจจะไม่ได้ดีเหมือนหน้าตา เพิร์ธรับไม่ได้ มันเบาไป ขอแรงกว่านี้ 

"คนบ้าบ้านมึงสิ" 

หลังจากนี้ชีวิตฉันคงไม่มีคำว่า'สงบสุข'อีกแล้วสินะ... 

"ยืนยันคำเดิม เกลียดมึง!" 

"เกลียดให้ได้ตลอด อย่ามาหลงรักกูก็แล้วกัน" 

"เหอะ ฝันไปเถอะ" 

"จะคอยดู..." 

#คูเปอร์เพิร์ธ 

#ไอ้เปอร์หยุดแกล้ง 

#เปอร์หยุดแกล้งได้แล้ว