วาสนาได้มารู้จักเพื่อนแบบมึง กูจะบ้า...
ร้านถ่ายรูปหน้าตลาดสด
"คนเยอะจัด มึงมานานยัง"
"กูก็มาพร้อมมึงไหมพุฒ"
"ใคร"
"กูไง กูมาพร้อมมึง"
"ใครถามมึง กูถามเพื่อนกู" เพล้ง!! ขอเบอร์เทศบาลด่วนค่ะ จะโทรให้มาช่วยเก็บเศษหน้าที่กองเป็นภูเขาตรงนี้หน่อย ก่อนจะปาดน้ำตาว่ากูไม่ใช่เพื่อนมึงหรอ
ไอ้พุฒพูดจบก็กอดคอคนที่ต่อแถวอยู่ด้านหน้าตัวเอง
"พึ่งถึง" ไอ้คนโดนกอดคอก็ตอบขึ้น ไหนขอดูหน้าชัดๆ หน่อยซิ ใครมันบังอาจพรากเพื่อนรักกูไปต่อหน้าต่อตา
ฉันชะเง้อคอไปมองหน้าไอ้คนเสียงหล่อเมื่อกี้
ฉิบหายละ... ไม่ใช่แค่เสียงสิ หน้ามันก็หล่อด้วยเพื่อนๆ
จังหวะตกหลุมรักเป็นอย่างนี้~~
"พาคนบ้ามาด้วยหรอว้ะ" ขอย้อนไปลบเนื้อเพลงก่อนหน้านี้
นี่คือประโยคแรกหลังจากที่เพื่อนไอ้พุฒและฉันมองหน้ากัน มันลากสายตามองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า ก่อนจะเอ่ยปากคำไม่น่ารักเช่นนั้นออกมา เพราะงี้สินะพ่อถึงสอนว่า อย่ามองคนที่ภายนอก ถึงจะหล่อขนาดไหน ปากก็อาจจะไม่ได้ดีเหมือนหน้าตา เพิร์ธรับไม่ได้ มันเบาไป ขอแรงกว่านี้
"คนบ้าบ้านมึงสิ"
หลังจากนี้ชีวิตฉันคงไม่มีคำว่า'สงบสุข'อีกแล้วสินะ...
"ยืนยันคำเดิม เกลียดมึง!"
"เกลียดให้ได้ตลอด อย่ามาหลงรักกูก็แล้วกัน"
"เหอะ ฝันไปเถอะ"
"จะคอยดู..."
#คูเปอร์เพิร์ธ
#ไอ้เปอร์หยุดแกล้ง
#เปอร์หยุดแกล้งได้แล้ว