วันอังคารสีชมพู(เรื่องสั้นตอนเดียวจบ)

วันอังคารสีชมพู

เขาว่า....

วันอาทิตย์    สีแดง
วันจันทร์      สีเหลือง
วันอังคาร     สีชมพู
วันพุธ          สีเขียว

วันพฤหัส      สีแสด

วันศุกร์         สีฟ้า

วันเสาร์        สีม่วง

เมื่อวานเป็นวันอังคารสีชมพู  แต่วันนี้เป็นพุธสีเขียว  วันพุธที่พระอาทิตย์ยังไม่ขึ้นและไก่ยังไม่ขันเพราะไม่มีไก่ให้ขัน  ภายในบ้านเช่าหลังเล็กๆพอให้อยู่อาศัยได้ตามอัตภาพของความจน  ผู้ครอบครองมันยอดชาย  นายชัดเจน ฉีกขี้ตาตื่นด้วยความคึกคัก ล้นทะลักด้วยกำลังใจ  เพราะเมื่อวานเป็นวันอังคาร  วันอังคารสีชมพู  สีแห่งความรักและ  เขายอดชาย “นายชัดเจน” กำลังมีความรัก เมื่อวานเขาไปเที่ยวกับแฟนสาวแสนสวย “น้องจิ๋ม” เขาพาเธอไปกินข้าว  พาไปดูหนัง  พาไปชื้อของ (หมดไปหลายตัง) พาเธอซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์วิ่งไปบนถนนแห่งความรัก ความรักสีชมพูเช่นเดียวกับวันอังคาร   วันอังคารสีชมพู  สีแห่งความรักและมันทำให้เขามีความสุข

วันนี้เป็นวันพุธ   วันพุธสีเขียว   สีเขียวมีความหมายว่าอย่างไร  นายชัดเจนไม่ได้ใส่ใจเพราะเขามีความสุขนายชัดเจน มองหน้าตัวเองและสำรวจเครื่องแต่งกายในกระจก   เขาเป็นฅนสูงแต่ผอม  ผิวสีแทน  บนใบหน้าที่ติดไปทางหล่อ ดวงตาคู่นั้นในกระจกดูเข้มแข็งแต่แฝงด้วยความเศร้า   
         “หล่อจริงๆนะมึงไอ้ชัดเจน”  นายชัดเจน  ชี้นิ้วชมตัวเองในกระจก  ชัดเจน  ชื่อนี้มีที่มา  ยายผู้มีพระคุณสูงเยี่ยมเทียมเมฆา ผู้ได้อุปถัมภ์ค้ำชูเลี้ยงดูเขาจนโตใหญ่  ซึ่งบัดนี้แกได้ลาโลกไปแล้วเพราะแกขี้เกียจจะหายใจ เคยได้เล่าให้เขาฟังถึงที่มาของชื่อ “ชัดเจน”  

กาลครั้งหนึ่งเมื่อไม่นานนักก่อนเขาถือกำเนิดเกิดบนโลก  พ่อและแม่ของเขาได้มาพบกันใต้ท้องฟ้าแห่ง  พรมลิขิต บนเส้นทางแห่งโชคชะตาและ  ความเยาว์วัยไร้เดียงสาของหนุ่มสาว  ทั้งสองได้พบและสบตากัน ปิ๊งๆๆ แล้วรักก็บังเกิดขึ้น  จากนั้น ปะเท่งปะ  โป๊งโป๊งชึ๊ง  (บทอัศจรรย์) ฅนสองฅนก็เป็นของกันและกัน  แต่ทว่ามิมีสิ่งใดคงอยู่ชั่วนิรันดิ์แม้แต่สิ่งที่เรียกว่า  ความรัก ความรักแปรเปลี่ยนเป็นความห่างเหินและเลิกลาจากกัน  แต่เรื่องมันเศร้าเพราะสาวเจ้าท้อง  เธอชิงชังและเกลียดชังสิ่งที่อยู่ในท้องของเธอ เธอทำแท้งแต่ไม่สำเร็จ  แล้วเด็กน้อยผู้มีโชดชะตาแข็งแกร่งกว่าหมอทำแท้งเถื่อน  จึงได้ลืมตาขึ้นมาดูโลกภายใต้ความเกลียดชังของผู้เป็นมาร(ดา) หลังจากเด็กน้อยถือกำเนิด  แม่ของเด็กน้อยพาเด็กน้อยไปทิ้งไว้กับผู้เป็นพ่อ  แล้วเธอก็สาบสูญไปตลอดกาล  พ่อพาเด็กน้อยมาทิ้งไว้กับยายอีกทีแล้วทำตัวสาบสูญเช่นเดียวกับแม่  และด้วยความคับแค้นแน่นอกของผู้เป็นยาย
         “แน่จริงๆ นะมึงเอากันจนเกิดเลย  ชัดเจนมาก..!  มึง..ไอ้ชัดเจน..!” ก็นั้นละที่มาของชื่อ...ชัดเจน......
ชัดเจนดูกระจกจนเป็นที่พอใจ  แล้วพาตัวเองไปทำงาน...
                   วันพุธสีเขียวแสนสุข  การทำงานแสนสุข เวลาก้าวย่างผ่านไปอย่างรวดเร็ว  ตะวันบ่ายคล้อยย้อยลับเหลี่ยมโลกค่ำมืดดื่นดึก ผู้คนพากันหลับใหลแต่นายชัดเจนไม่  เขายังไม่หลับหากแต่นอนพลิกไปพลิกมาคุยโทรศัพท์มือถืออยู่กับหญิงคนรัก นานหลายชั่วโมงฅนสองฅนพร่ำพรอดบอกคำรักแก่กันผ่านมือถือ
         “แค่นี้ก่อนนะครับฅนดี  พี่ขอนอนก่อน รักมากมายมหาศาลนะครับ  ฝันดีนะ   จุ๊บๆ..”
มือถือถูกวางไว้ข้างหมอน  แล้วคนก็หลับไปอย่างมีความสุข....
                   วันพฤหัสฯสีแสด  แสงแดดแผดเผาเร้าร้อนในยามเที่ยง  ชัดเจนนั่งหลับสัปหงกในที่ทำงาน  ฝันหวานถึงแฟนสาวฅนรัก ดวงตาที่สดใสซุกชนปลุกเร้าโลก  ริมฝีปากน้อยๆที่แย้มยิ้มอยู่เป็นนิจ  แขนเล็กๆ  มือน้อยๆ เรียวขาที่งดงามคู่นั้น  ล่องลอยอยู่ในความฝัน แต่ทุกคนต้องตื่น  ถึงตื่นแล้วชัดเจนก็ยังฝัน  ฝันถึงเธอ  เธอผู้เป็นที่รักเขาบอกตัวเองว่าเขายินดีจะฝันถึงเธอทุกๆลมหายใจที่เขามี วันพฤหัสฯสีแสด  ค่อยพาแสงแดดแรงร้อนจากไป  อาทิตย์ลับโลกเหลี่ยมโลกอีกครั้ง  กิจกรรมในค่ำคืนของชัดเจนก็เหมือนกับทุกๆคืน นอนคุยมือถือพร่ำพรอดคำรักกับหญิงรักเหมือนที่ไม่อิ่มในความรัก  และจบลงด้วยคำว่า
         “รักมากมายมหาศาลนะครับ”  แล้วพาตัวเองสู่ฝันแสนหวาน
                   วันศุกร์สีฟ้า  ฟ้าสว่างสดใสแล้วแต่ ชัดเจน ยังไม่ตื่น  เขาป่วย  เขาพยายามลุกขึ้นแต่ก็ต้องยอมรับความจริงว่าตัวเองป่วย เขาหยิบมือถือขึ้นมาโทรไปลางานเสร็จแล้วพาตัวเองโซซัดโซเซไปหายากิน  แล้วกลับมากระแทกตัวลงนอนบนที่นอน หอบหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน  อีกครู่ใหญ่ยาเริ่มออกฤทธิ์ก็หลับไปวันศุกร์สีฟ้า  พาท้องฟ้าสีฟ้าหายลับไปแทนที่ด้วยท้องฟ้าสีดำของค่ำคืน  ค่ำคืนนำพา ชัดเจน ผ่านเวลาไปด้วยความทุกข์ทรมานจากพิษไข้
                   วันเสาร์สีม่วง  สายลมเย็นยะเยือกยามเช้าพัดเฉื่อยฉิว  มวลหมู่ใบไม้ต้องสายลมสั่นระริก  สั่นระริกเหมือน นายชัดเจนที่นอนสั่นอยู่บนที่นอนเพราะพิษไข้  ไม่อาจช่วยเหลือตัวเอง 
เหล่ามัจจุราชบรรเลงมโหรีแห่งความตาย  ตอนรับวิญญาณที่ใกล้แตกดับ  ร่างของ ชัดเจน  สั่นสะท้านแขนและขากระตุก โลกในดวงตาหมุนคว้างสว่างจ้า  ภาพที่เห็นเบี้ยวบิดเลือนลางและค่อยๆจางหายที่ละน้อย  เหล่ามัจจุราชโห่ร้องแซ่ซ้องด้วยยินดี
         “ไม่.!ไม่.! ยังไม่ใช่วันนี้ ไม่ใช่วันนี้” เสียงวิญญาณแกร่งกู้ก้องคำรามจากภายใน
                   ชัดเจน  กัดฟันลุกขึ้นและล้มลง  แต่ใจที่ไม่ยอมพ้ายแพ้ตะกายตะเกียจลุกขึ้นอีกครั้ง  พาตัวเองไปยังห้องน้ำ ถอดเสื้อออกจุ่มน้ำเอามาเช็ดตัว  เพื่อลดความร้อนในร่างกายอันเกิดจากพิษไข้ กลับออกมาจากห้องน้ำคว้ายาแก้ไข้ใส่ปาก เคี้ยวจนมันละเอียดแล้วดื่มน้ำตาม  ทอดกายลงกับพื้นสลบสไหล  หลายชั่วโมงผ่านไปไข้เริ่มสูงอีกครั้ง  ชัดเจน ก็ทำเช่นเดิมอีกและอีกหลายๆครั้งเมื่อมีไข้ขึ้นสูงในวันเสาร์สีม่วง

วันอาทิตย์สีแดง  พาความสว่างสดใสมาเยือนโลก  ชัดเจน สร่างจากพิษไข้แล้ว  แต่ยังเหนื่อยอ่อนและไม่มีเรี่ยวแรงกัดฟันทำใจแข็งหายาและอาหารทานแล้วนอนพัก วันอาทิตย์สีแดง  แสนสงบไม่มีการต่อสู้และดิ้นรน  ไม่มีการยื้อแย่งและแข่งขัน  เพราะวันอาทิตย์เป็นวันหยุด....
                   ดวงตะวันสีเหลืองกลมโต  โผล่ขึ้น ณ โค้งขอบฟ้า  พาวันจันทร์สีเหลืองมาเยือนโลก ชายผู้มีชัยเหนือความตาย นายชัดเจน พาตัวเองที่สดใสไปทำงาน  ฅนแสนเบิกบาน  โลกแสนสวย วันจันทร์สีเหลืองที่แสนดี  เต็มไปด้วยความหวัง หวังที่จะให้ถึงวันพรุ่งนี้  วันอังคาร วันอังคารสีชมพูที่เขานัดเจอกับแฟนสาว 
                   วันจันทร์สีเหลืองอันแสนสุข ควบไปดั่งม้าหนุ่มโจนทะยานในทุ่งหญ้าที่กว้างใหญ่ไพศาล  ปราดเปรียวและว่องไว จากยามเช้าเป็นยามสาย ลอยไปเป็นยามบ่าย  และเดินทางสู่ค่ำคืน  ค่ำคืนแห่งการยอกล้อกับคนรักผ่านมือถือ 
         “ครับ..แล้วเจอกันพรุ่งนี้นะครับ รักมากมายมหาศาลนะครับ ราตรีสวัสดิ์ครับ”  มือถือถูกวาง  ฅนถูกความง่วงพาสู่การนอน
                   วันนี้วันอังคาร  วันอังคารสีชมพู  นายชัดเจนตื่นแต่เช้าไปทำงาน เวลาคืบคลานผ่านไปอย่างช้าๆบนความปรารถนาจะให้มันผ่านไปเร็วๆของชัดเจน  ในความรู้สึกของชัดเจนมันเหมือนกับว่า  เวลาอู้งานเสียเหลือเกิน แต่แล้วยามเย็นก็มาเยือนดั่งปรารถนา  ชัดเจนรีบห้อตะบึงมอเตอร์ไซค์คันเก่ง  ไปยังร้านกาแฟอันเป็นที่นัดหมายของเขากับแฟนสาว และแล้วการรอคอยก็เริ่มขึ้น
          หกโมงเย็นผ่านไป กาแฟถูกสั่งมาดื่มฆ่าเวลา 
          หนึ่งทุ่มผ่านไป  หนังสือจากมุมหนังสือถูกรื้อมาอ่านฆ่าเวลา
          สองทุ่มผ่านไป  หนังสือจากหนึ่งเล่มกลายเป็นหลายเล่ม
          สามทุ่มผ่านไป หนังสือกับนาฬิกาเป็นสิ่งที่ถูกอ่านและมองพอๆกัน
          สามทุ่มยี่สิบ  นางฟ้าของ นายชัดเจน ก็ปรากฏกาย  ตา จมูก ปาก คาง อย่างละนิด คอระหงร่าง

เพียวบาง  ขาสองข้างสมสัดสมส่วน สวยและน่ารักมองเท่าไรก็ไม่เบื่อ  ชายผู้รอคอยยิ้มไม่ยอมหุบ  เมื่อเห็นหญิงคนรัก
         “พี่เจนรอจุ๋มนานมั๊ยคะ.?” ฅนว่าน่ารักน้ำเสียงน่าหลงใหลยิ่งกว่า
         “ไม่ครับ....ไม่นานครับ” นี้ไม่ใช่คำโกหกแต่ชัดเจนรู้สึกเช่นนั้นจริงๆ  สาวจุ๋มนั้งลงฝั่งตรงข้ามของชัดเจน

เอากระเป๋าถือวางไว้กับเก้าอี้อีกตัว
         “ทานอะไรมารึยัง.?” ชัดเจนเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน
         “ยังคะ” ฅนถูกถามตอบ ชัดเจน หยิบเมนูอาหารส่งให้ สาวเจ้ายื่นมือมารับไว้
         “พี่เจนคะ” น้ำเสียงจริงจัง
         “ครับว่าไงครับ..?” ชัดเจนส่งสายตาหวาน
         “พี่เจนคะ...เอ่อ..คือว่า..เอ่อ..”น้ำเสียงของหญิงสาวสั่นเล็กน้อย
         “มีอะไรก็พูดมาเถอะครับ  ไม่ต้องเกรงใจ” ชัดเจนอมยิ้มทำตาโตสดใส  สองมือก้างเมนูอาหารค้างไว้
         “พี่เจนคะจุ๋ม อยากเลิกคบกับพี่เจนคะ” ทุกถ้อยคำถูกเน้นอย่างชัดถ้อยชัดคำ  ชัดเจนตาโตตกใจ เมนูอาหารหลุดมือร่วงลงกระแทกพื้น  บนใบหน้าไม่เหลือรอยยิ้ม
         “อะไร?..อะไรนะครับ” เสียงของชัดเจนตะกุกตะกักสั่นเครือ หน้าซีดลงจนเห็นได้ชัด
         “ก็อย่างที่บอกละคะ  จุ๋มอยากเลิกคบกับพี่เจน  จุ๋มขอโทษ  จุ๋มมีคนอื่น ลาก่อนนะคะ” สิ้นคำพูดฅนก็ลุกขึ้นเดินออกจากร้านไปอย่างเร่งรีบ  ชัดเจนนั้งตัวแข็งอยู่กับที่  โลกเหมือนหยุดหมุน หัวใจปวดแปลบ 
       “จุ๋มมีฅนอื่น  จุ๋มมีฅนอื่น  จุ๋มมีฅนอื่น” ถ้อยคำเหล่านั้นลอยวนอยู่ในความคิด  ชัดเจนได้แต่นั้งอยู่กับที่นานเนิ่นนาน  จนพนักงานเริ่มเก็บโต๊ะและเก้าอี้เพราะถึงเวลาปิดร้าน  ชัดเจนหยิบเงินจากกระเป๋าวางไว้บนโต๊ะเป็นค่ากาแฟแล้วเดินออกจากร้าน สาวเท้าก้าวเดินอย่างไร้จุดหมาย  ท้องฟ้ายามราตรีมีดวงเดือนลอยเด่นส่งแสงนวลใย มีหมู่ดาวส่งประกายระยิบแสนสวยงามแต่ทว่าในความรู้สึกของคนผู้หนึ่งนั้นกลับมืดมนไร้สิ้นซึ่งแสงสว่าง  บนถนนมีรถรามากมายส่งเสียงอึกทึกแต่ในโสตประสาทนั้นเงียบงัน เดินมาไกลเท่าไรและนานเท่าไร  ชัดเจนไม่รู้และไม่ปรารถราจะรับรู้  แต่สองขาเริ่มรู้สึกอ่อนแรง  เก้าอี้ยาวริมทางวางอยู่ตรงหน้า ฅนเดินเข้าไปหย่อนกายลงนั่ง  ก้มหน้าลงซบกับสองมือหลั่งน้ำตาแห่งความเศร้าเสียใจ
         “เป็นอะไรรึป่าวพ่อหนุ่ม.?” ชายชราผู้ร่วมเก้าอี้ยาวซึ่งชัดเจนไม่ได้ใส่ใจสังเกตุตอนเดินมานั้งเอ่ยถาม ใบหน้านองน้ำตาเงยขึ้นและหันไปมอง  ดวงตาประสบดวงตา
         “เป็นอะไรรึป่าว?” ชายชราทวนคำถาม ชัดเจนมองหน้าชายชรา ชายชรามองหน้าชัดเจน  ต่างนิ่งเงียบอยู่หลายอึดใจ
         “ใครบอกกันว่าวันอังคารสีชมพู” ชัดเจนพูดน้ำเสียงแผ่วเบาลอยๆ  ชายชราเบิกตากว้างกะพริบตาถี่ไม่เข้าใจกับคำพูดของชัดเจนนิ่งเงียบไปครู่ใหญ่กว่าจะตั้งสติได้  
         “แล้วใครบอกละว่าวันอังคารสีชมพู  มันก็เป็นแค่เรื่องที่ฅนเราสมมุติขึ้น  วันอังคารก็แค่วัน  วันหนึ่งบนโลก  ที่อาจสุขก็ได้ ทุกข์ก็ได้  ก็แค่นั้น” ชายชราพูดพร้อมกับยิ้มอย่างปราณี นายชัดเจนเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า  จันทร์กระจ่างลอยเด่น  ดวงดาวดารดาษเต็มฟ้า
         “ใครบอกกันนะว่าวันอังคารสีชมพู”

จบ