'อัยย์'ทำงานปลูกผักทำฟาร์มเก็บผักลงเขามาขายในนเมืองบ่อย ๆ ด้วยความที่ตลาดมันติดกับกำแพงทางเข้าเมือง เขาจึงได้เข้าไปหาซื้อของดี ๆ ให้น้องชายบ่อย ๆ
วันดีคืนดีเข้าเมืองไปเจอคนมุงล้อมอะไรสักอย่างอยู่เลยฝ่าฝูงชนเข้าไปเผื่อว่าจะมีของลดราคา แต่เมื่อแหวกเข้าไปกลับพบการ์ดยืนล้อมรถคันนึงอยู่พร้อมหัวหน้าการ์ดที่ป่าวประกาศหาไกด์ที่จะช่วยเซนติเนลบนรถ และมีค่าตอบแทนสูงลิบลิ่ว
ยัยน้องพอได้ยินเรื่องค่าตอบแทนก็รีบเสนอตัวเข้าไป พอการ์ดเห็นหน้าเขาก็ขำ บอกว่าระดับของเขาต่ำเกินไป แต่น้องก็ดึงดันจะเข้าไปและท้าว่าถ้าเขาช่วยได้จะต้องให้รางวัลเขาเป็นสองเท่าและถ้าเขาช่วยไม่ได้เขาจะยอมทุกอย่าง
แค่ได้ยินเสียงน้องอิพี่ก็สั่งให้เปิดประตูเอาน้องเข้ามาในรถ น้องจะช่วยแค่จับมือ แต่อิพี่ไม่ยอมขอกอดโดยเอาสร้อยข้อมือทองออกมาล่อ ซึ่งมูลค่าของมันมากพอที่จะทำให้ยัยน้องยินยอม
และใช่ บักวรรษให้การ์ดขับรถออกไปเลย ยัยน้องเหวอมากแต่โดนรัดเอวไว้พร้อมถามว่า
“เธอจำเราไม่ได้เหรอ”
“จำบ้าจำบออะไร ปล่อยเลยนะ!จะลักพาตัวกันหรือไง”
“เธอยังช่วยเราไม่เสร็จเลย”
“แล้วจะขับรถออกมาทำไม!จะพาไปไหน เราต้องกลับบบ้านนะ”
“เดี๋ยวเราไปส่ง”
อิพี่พาน้องกลับมาส่งถึงบ้าน น้อง ๆ ของอัยย์วิ่งออกมาหาพี่ อัยย์บอกว่าโดนคนร้ายจับตัวไปขังไว้พร้อมไล่พอ.กลับบ้านไป
วันต่อมาอัยย์เปิดประตูบ้านมาเจอนายวรรษยืนรออยู่ เขาบอกว่ามีข้อเสนอจะยื่นให้ ไกด์หนุ่มปฏิเสธทันทีโดยที่เขายังไม่ทันจะพูด
“เธอไม่อยากให้น้อง ๆ ได้เรียนเหรอ ไม่อยากให้พวกเขามีอนาคต มีบ้านดี ๆ อยู่เหรอ เธอไม่อยากกอบกู้ตระกูลของเธอกลับมามาเหรอ”
“ไอ้ตระกูลเฮงซวยอะไรนั่นน่ะช่างหัวมันเถอะ ล่มจมไปซะก็ดีแล้ว” อัยย์ไม่ใยดีเรื่องนี้ แต่เรื่องน้อง ๆ ของเขาทำให้เขาเริ่มสนใจ
“แต่…จะส่งเด็ก ๆ เรียนจริง ๆ เหรอ”
“ใช่ เราจะส่งพวกเขาเรียน หาที่ทำงานให้เลือก มีบ้านให้อยู่ แลกกับการที่เธอจะต้องเป็นไกด์ของเรา”
“...”
“และเราจะดูแลเธอเป็นอย่างดีด้วย เธออยากจะเรียนต่อไหม”
นับเป็นข้อเสนอที่ไม่เลวใช่มั้ยล่ะ แน่นอนว่ามันเป็นข้อเสนอที่ดี ไม่อะไรให้เสียทั้งสองฝ่าย ออกจะวิน-วิน การที่เซนติเนลเจอไกด์ระดับเดียวกันและต้องการตัวเป็นอะไรที่ไม่แปลกนัก
และนับว่าทศวรรษเป็นคนที่ดีใช้ได้ เนื่องจากข่าวการลักพาตัว บังคับกักขังของไกด์มีเยอะมากบนโลกอำนาจนิยมนี้ มีไกด์ถูกจับไปใช้งานและบีบบังคับให้รักษาเซนติเนลเพื่อแลกกับชีวิต จนบางครั้งต้องรักษาจนตัวตาย
และในระดับของพอ.เขาจะใช้กำลังลากตัวอัยย์ หรือจับน้อง ๆ เขาไปเป็นตัวประกันก็ได้ เรื่องแบบนี้มีให้เห็นดาษดื่น ทำให้ไกด์เริ่มปิดบังตัวตนและเริ่มหายากขึ้นทุกวัน
ซึ่งอัยย์เองก็ปิดบังตัวตนเช่นกัน เขามีนัยน์ตาสีน้ำตาล (D) ซึ่งเป็นสีที่ปรับมาจากสีแดง (S) เพื่อซุกซ่อนตัวตนเพื่อความปลอดภัย เขาดีใจที่น้อง ๆ ทั้งสองเป็นคนธรรมดา
ทศวรรษมีนัยตาสีเขียว (A) อันปิดบังมาจากนัยน์ตาสีแดง (S) เช่นกัน อัยย์ไม่รู้ว่าเขาคลาสเดียวกัน แต่ทศวรรษรู้ เพราะไกด์หนุ่มรักษาเขาซึ่งแท้จริงเป็นคลาส (S) ได้
อัยย์ถามน้อง ๆ ก่อนเป็นอันดับแรก ว่าอยากเรียนไหม อยากมีบ้านดี ๆ อยู่ มีข้าวกินอิ่มมีที่นอนอุ่นๆ ไหม น้อง ๆ ตอบโดยไม่ลังเลเลยว่าอยาก ทำให้สุดท้ายเขาจึงยอมเซ็นสัญญา
ตัวสัญญามีระยะเวลาสิบปี ซึ่งนานพอที่เด็ก ๆ จะโตจนดูแลตัวเองได้ และถึงตอนนั้นเขาคงมีเงิน สามารถยืนด้วยตัวเองได้
ทศวรรษจึงให้คนมารับอัยย์กับเด็ก ๆ ไปอยู่ที่บ้านตัวเอง เขาให้เจ้าอัยย์อยู่ห้องติดกัน ให้เลือกสไตล์ห้องเอง เขาจะทำให้ตามที่อยากได้ ซึ่งการดูแลนั้นดีจนเจ้าอัยย์สงสัย เพราะถึงอย่างไรถ้าทศวรรษไม่ต้องการเขาแล้วก็สามารถเอาตัวเขาไปขายต่อโดยใช้กำลังบังคับก็ยังได้ นี่เขาตัดสินใจถูกหรือเปล่านะ…
เนื้อเรื่อง ตัวละคร เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นไม่มีอยู่จริงเป็นเพียงจินตนาการของผู้เขียนเท่านั้น ไม่ได้มีเจตนาทำให้ผู้ใดเสื่อมเสียโปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน ไม่มีเจตนาส่งเสริมการกระทำบางอย่างที่ไม่ถูกต้องของตัวละคร โปรดอย่าลอกเลียนแบบ อ่านเพื่อความบันเทิงเสพสื่อย่างมีสติ ผิดพลาดประการใดขออภัยไว้ ณ ที่นี้นะคะ
บรรยากาศคร่าว ๆ แนวยุโรปยุคกลางเลยค่ะ ไม่มีช่วงเวลาที่ชัดเจน การปกครองและระบอบต่าง ๆ ถูกเขียนขึ้นมาโดยอิงมาจากหลาย ๆ แนวนะคะ
Note : มีการใชความรุนแรง,ภาษาหยาบคาย,การแบ่งแยกชนชั้นวรรณะ,การกระทำที่ไม่เป็นธรรม
*ไม่มีนอกกายนอกใจนะคะ*
*ยังไม่ได้แก้ไขคำผิด เกลาภาษานะคะ หากผิดพลาดประการใดสามารถตักเตือนแนะนำไรท์ได้น้า
*หากไม่ชอบใจ ไม่ถูกจริตในการเขียน รบกวนจิ้มออกนะคะ ไม่ดุด่าทำร้ายจิตใจไรท์น้า
Credit คุณนักวาด
IGee Ratchanakorn
Guest
