“ขอโทษด้วยนะคะ ถ้าลูก... คุณปลายเมฆ!!!”
“ระฆังแก้ว เด็กคนนี้เป็นลูกสาวคุณเหรอ”
“ค่ะ น้องหอมไปลูก”
“ไม่ได้ค่ะมามี้ขา น้องหอมต้องสวัสดีก่อนค่า เด็กดีต้องไหว้สวยๆ แบบนี้ สวัสดีค่ะลุงเมฆ สวัสดีค่ะลุงสิบ”
เด็กหญิงตาแป๋วค่อยๆ ค้อมตัวลงหลังจากยกมือขึ้นมาพนม ก่อนจะเอ่ยสวัสดีคุณลุงทั้งสองเสียงหวาน แม่หนูมีความจำเป็นเลิศจึงจำได้ว่าใครชื่ออะไร
หลังจากร่ำลาเสร็จระฆังแก้วก็รีบจูงมือลูกสาวเดินกลับเข้าไปในศาลา แววตาของเธอที่มองอดีตสามีดูเย็นชามาก ขนาดที่ว่าเพื่อนสนิทของปลายเมฆอย่างสิบทิศยังสัมผัสได้
“คุ้นๆ ว่ะ ระฆังแก้ว ระฆังแ... เฮ้ย! อดีตเมียมึงใช่ไหม กูจำได้”
“อืม เธอนั่นแหละ คงกลับมางานศพแม่”
“น้องหอมรักลูกมึงไหมไอ้เมฆ”
“ลูกชู้ มึงจำไม่ได้เหรอวะว่าระฆังแก้วคบชู้”
“กูจำเรื่องนั้นได้ กูไม่ได้ความจำเสื่อม แต่เด็กหน้าตาเหมือนมึงอย่างกับแกะ ลูกชู้จริงดิ กูว่าไม่ใช่”
“เดี๋ยวนะมึงบอกว่าเด็กหน้าเหมือนกูเหรอ”
“เออเหมือนมาก เอาตรงไหนมาไม่เหมือนดีกว่า”
คำพูดของสิบทิศทำให้ปลายเมฆเริ่มเกิดความสับสนในใจ เขาเองก็คิดว่าลูกสาวของอดีตภรรยาหน้าตาเหมือนตัวเอง แต่จะเป็นลูกของเขาได้อย่างไรในเมื่อตอนนั้น เธอแอบคบชู้จนตั้งครรภ์
*****
ฝากน้องหอมด้วยนะคะพี่ป้าน้าอาทุกคน
ฝากกดไลก์ กดหัวใจ เก็บเข้าชั้นด้วยนะคะ ขอบคุณมากๆ เลยค่ะ
Guest
