ชงหยวนรู้สึกว่าบุรุษอย่างเขาที่แข็งแกร่งและเข้มแข็งพอสมควร บัดนี้กลับกลายเป็นตัวเล็กตัวน้อย เพราะหลิ่งหลิ่งดูแลเขาดีมากราวกับว่าการแพ้อาหารของเขาเป็นการบาดเจ็บสาหัสจากศึกสงคราม นางดูแลเขาไม่ห่างกาย จะกินอันใดนางจะสรรหามาให้ จะเดินเหินไปที่ใดนางจะประคองเขาไม่ปล่อย
"หลิ่งหลิ่ง.... ข้าดีขึ้นมากจนจะหายเป็นปกติแล้ว อย่ากังวลใจไปเลย"
นางตามติดดูแลเขาไม่พัก จนเขาต้องหยุดยั้งนางไว้
"ต่อให้หายแล้วข้าก็จะดูแลท่านพี่เจ้าค่ะ ข้าทำผิดต่อท่าน ข้าทำให้ท่านต้องเป็นเช่นนี้"
แววตาของเด็กน้อยเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด เขาอดสงสารไม่ได้ที่นางโทษตนเองไม่หยุดหย่อน
"ข้าดีขึ้นแล้ว ข้าสาบานได้ว่าพูดจริง"
นางเงยหน้าสบตาเขาอย่างไม่เชื่อถือ เขาจ้องตานาง เป็นการยืนยันว่าเขาดีขึ้นมากแล้วจริงๆ
"หากท่านพี่เป็นอันใดไป ข้าคงเสียใจไปตลอดชีวิต ท่านพี่มีบุญคุณกับข้ามาก ข้าเป็นสตรีแปลกหน้าที่เหมือนมาพึ่งพาท่านพี่ มาขออยู่ขออาศัยด้วย ชีวิตข้า หากมีผู้ที่เมตตาข้าสักผู้ ข้าก็ดีใจมากแล้ว"
Guest
