ดอกหญ้ากับหมาวัด

ครีป

เป็นผู้ชายธรรมดาๆ ที่มีบ้านอยู่ข้างวัด ชอบไปช่วยงานวัดคนในหมู่บ้านจึงมักเรียกเขาว่าเด็กวัด แต่เขาก็ไม่เถียง เพราะก็กินข้าววัดอยู่บ่อยๆ จริง อาศัยอยู่กับแม่และตายาย

: ปากจัดมาก กัดหมดไม่สนลูกใครยิ่งกว่าหมาวัดอีก เอาการเอางาน ขยัน ขี้เล่นนิดๆ กับสาวๆ ยกเว้นอีแสบเพื่อนที่เล่นด้วยกันมาตั้งตัวเท่าลูกหมา มีความกวนตีนนิดๆ

...ชอบแม่ดอกฟ้ามากแต่ก็รู้ตัวว่าตัวเอง เป็นแค่หมาวัด

.

.

มุ่ย

เด็กสาวบ้านๆ ชาวบ้านธรรมดาๆ พ่อทำงานขับรถส่งของ แม่เป็นแม่ค้าข้าวแกงในตลาด เรียนจบมาด้วยใบปริญญาเกียรตินิยมอันดับหนึ่ง แต่กลับมาช่วยแม่ขายข้าวแกง เพราะท่านอายุมากแล้ว ไม่อยากไปทำงานไกลบ้าน อยากดูแลพ่อแม่มากกว่าเพราะเป็นลูกคนเดียว

: ปากจัด พูดเก่งเป็นที่หนึ่ง สดใสอารมณ์ดี ไม่ยอมคน มีความดื้อและเอาแต่ใจ แต่ก็มีเหตุผล

...เป็นดอกหญ้าฐานะต่ำๆ แต่ไม่ได้แปลว่ามันไร้ค่า

สปอยล์เนื้อเรื่องเล็กน้อย...

"ตัวมึงอุ่นอะ ขอกอดหน่อยนะ"

ครีปเหลือบมองกระจกข้างเล็กน้อย ได้ยินเสียงอู้อี้ข้างหลังแต่ฟังไม่ได้ศัพท์ พอสองแขนเล็กสอดเข้ามากอดเอวสอบแล้วกระชับแน่น แผ่นหลังกว้างมีมวลความอุ่นจากร่างกายมนุษย์แผ่ซ่านเข้ามา จึงเข้าใจได้ไม่ยากว่าเมื่อกี้คนข้างหลังพูดอะไร

ด้วยเป็นคนตัวใหญ่และกำยำมากทำให้ร่างเล็กๆ ของมุ่ยถูกบังจนมิด ลมจากด้านหน้าก็ถูกร่างใหญ่ของครีปบดบังหมด เหลือรอดมาถึงคนด้านหลังไม่เท่าไหร่ หลังมันก็อุ่นมากๆ ทำให้เธอคลายหนาวไปได้บ้าง แต่...

"ขยับไปหน่อยดิ๊ นมมึงแทงกูดีฉิบหาย"

คำพูดมันทำคนกำลังฟินกับความอบอุ่นฟีลแบบโรแมนติกถึงกับรีบดีดตัวออกเหมือนต้องของร้อน มุ่ยทำหน้าตึง ทั้งอายทั้งโกรธ ยิ่งได้ยินเสียงหัวเราะแบบสะใจที่ทำให้เธอโมโหได้ก็ยิ่งหน้าตึงหนักเข้าไปอีก

ขยับห่างจากไอ้คนตัวโตควบขับมอเตอร์ไซค์จนเกือบตกเบาะ จับยึดเบาะมันเอาไว้แน่นกันตัวเองตกรถจังหวะรถตกหลุม จิกตาจ้องเล็งหัวมันเอาไว้ ถึงบ้านเมื่อไหร่เราเจอดีกัน!

"ขยับมาดิวะ ไม่กลัวตกรถหรือไง"

เสียงตะโกนถามจากคนด้านหน้าก็แค่เสียงลมพัดใส่หู มุ่ยเมินหน้าหนี ไม่ยอมตอบ และจะไม่ขยับไปใกล้มันอีก!

มีอย่างที่ไหนมาว่านมเธอแทงมัน อีมุ่ยมันไม่ใช่ผู้หญิงหรือไง อายไม่เป็นมั้ง?

ครีปหัวเราะในลำคอ ไม่ได้สนใจง้อแต่อย่างใด ที่บอกให้ขยับมาก็แค่กลัวมันจะตกรถแล้วคนซวยก็กู เห็นแก่หน้าน้าแตงอ่อนหรอกนะ ไม่งั้นอย่าหวังว่ากูจะชายตาแล

งอนแก้มตุ๊บป่องทำปากบึนไปเถอะ กูไม่ง้อครับ เมียก็ไม่ใช่ มาส่งบ้านก็บุญหัวไอ้หมามุ่ยแค่ไหนแล้ว

ดวงตากลมโตหันมองหน้าบ้านที่เปิดไฟให้ความสว่างหนึ่งดวง ก่อนจะหันกลับมาเล็งหัวไอ้ครีปที่มันยังไม่รู้ตัวว่ากำลังโดนเล็งเอาไว้ ยกมุมปากขึ้นเป็นรูปพระจันทร์ยิ้ม

เรื่องบุญคุณมันก็อยู่ส่วนบุญคุณ แต่เรื่องเอาคืน อีมุ่ยไม่เคยพลาดบอกเลย!

ป๊าบ!

.....

"เดี๋ยวนี้เล่นของสูงนะมึง ใจกล้าไม่เบาเลย"

นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องสั้นนะคะ ไรท์เปิดคั่นเวลาระหว่างกำลังคิดงานเรื่องหลักไม่ออก ออกอีบุ๊กก่อนจบ ฝากสนับสนุนด้วยนะคะ

ลิขสิทธิ์นิยายเป็นของนามปากกา ลิลลี่สีกุหลาบ แต่เพียงผู้เดียว หากพบเห็นเนื้อเรื่องที่มีความคล้ายคลึง หรือพบว่ามีการดัดแปลง คัดลอก ทำซ้ำนิยายเรื่องนี้ ขอดำเนินการตามกฎหมายค่ะ