คำโปรย
“ฉันก็คิดถึงเธอ ว่าแต่ไปหาหมอ หมอว่ายังไงบ้าง”
เด็กหนุ่มนิ่งไปนิด ก่อนจะเงยหน้ามองเจ้าของอ้อมแขนแกร่ง
“หมอบอกว่าชุบแพ้อาหารนะครับ”
“งั้นเหรอ ดีแล้วที่ไม่ได้เป็นอะไรร้ายแรง”
“ครับ นายครับวันนี้ชุบไปเจอเด็กทารกตัวแดงๆ มาครับ เด็กทารกน่ารัก ร้องเสียงแง้วๆ เหมือนแมวเลยครับ นายชอบเด็กทารกมั้ยครับ”
คชาดันร่างของลูกชุบออกจากแขน
“ฉันไม่ชอบเด็ก ฉันเกลียดเด็ก ถามคำถามแบบนี้กับฉันทำไม”
คชาถามเสียงเข้มไม่พอใจ
“คือว่าชุบแค่ถามเฉยๆ นะครับ”
“ถ้าเธอถามเฉยๆ ฉันขอตอบตามความจริงละกัน ฉันไม่ยอมให้ผู้ชายขายตัวที่ไร้ค่าอย่างเธอมาอุ้มท้องสายเลือดของฉันเป็นอันขาด คนที่จะอุ้มสายเลือดฉันได้มีเพียงเมียฉันคนเดียวเท่านั้นซึ่งไม่ใช่เธออย่างแน่นอน”
คำพูดของคชาทำเอาหัวใจของว่าที่คุณแม่วูบโหวงด้วยความน้อยใจ
เมีย เขาไม่ใช่เมีย เขามันแค่ผู้ชายขายตัวที่นายคชาซื้อมาจากบาร์ ไม่มีสิทธิ์พอที่จะอุ้มลูกของนายได้หรอก
“เธอควรจะรู้ฐานะของตัวเองให้มาก ในสายตาฉันเธอเป็นเพียงสิ่งของที่มีไว้แค่งานบนเตียงเพื่อระบายความใคร่ สนองตัณหา สนองความอยากของฉันเท่านั้น อย่าริใฝ่สูงคิดมาเป็นเมียฉัน ฉันไม่อยากมีบ่วงติดคอเหมือนพวกเพื่อนๆ ฉันหรอก ฉันไม่พร้อมที่จะมีลูก และเมียตอนนี้หรอก มันน่ารำคาญจะตาย”
“...”
“มีเธอที่เป็นแค่ที่ระบายอารมณ์ เป็นของเล่นที่เล่นสนุกไปวันๆ ก็พอแล้วละ จะมีลูก มีเมียไปทำไม”
พูดจบคชาก็ก้มจูบขมับลูกชุบเบาๆ ด้วยความใคร่ คำพูดของคชาทำให้เด็กหนุ่มต้องกลืนก้อนน้ำตาลงคออย่างยากลำบาก
“นายครับ คือผม”
ผมท้องครับ
ลูกชุบอยากบอกกับคชาแบบนี้ แต่ไม่กล้า จนกระทั่งคชาพูดแทรกขึ้นมา
“เย็นนี้ฉันไม่อยู่ ฉันต้องไปทำงานที่ต่างจังหวัดหลายวัน ใจจริงอยากเอาเธอไปด้วย แต่เธอไม่สบายก็อยู่บ้านรักษาตัวไปก่อนละกัน”
Guest
