The Blotch (Non Fiction)

นิยายเรื่องนี้มีเค้าโครงมาจากเรื่องจริง

อาจจะมีปรุงแต่งขึ้นเพื่อเพิ่มอรรถรสและความเพลิดเพลินให้กับผู้อ่าน

โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน

ขอความกรุณาห้ามคัดลอก รูปภาพนี้สั่งทำขึ้นมาเพื่อนิยายเรื่องนี้โดยเฉพาะ

ตัวละครจากซ้ายมือไปทางขวา

Cherbill (เฌอบิล), YingYing (ญิงญิ๋ง), Lavius (เรวิอุส)

Meroron (เมโรรอน), K-Lose (เคลอซ), V-Oz (วีออซ)

THE BLOTCH

"ทะเล~"

ฉันตะโกนสุดเสียงพร้อมกับกางแขนรับลมที่พัดเข้าฝั่งในยามเช้าอันแสนสดใส วันนี้ฉันกับเพื่อนมาเที่ยวทะเลทางฝั่งเหนือของสถานศึกษาที่ขึ้นชื่อเรื่องอาหารและมีออนเซ็นแบบญี่ปุ่น แค่คิดก็ตื่นเต้นแล้ว

"เมโรรอน ฉันอยากกินข้าว!" เสียงของเฌอบิลตะโกนตามหลังมาติดๆ พร้อมกับพยายามลากฉันไปหาของกินที่เรียงรายกันอยู่อีกด้านของทะเล

ฉันก็ไม่เข้าใจว่ากระเพาะของยัยนี่ทำด้วยอะไร มีระบบย่อยแบบอันลิมิเต็ดอิดิชั่นเกินไปมั้ยถึงสามารถกินได้เช้า สาย กลางวัน บ่าย เย็น หัวค่ำ ดึกมาก ก่อนนอน แต่ถึงอย่างนั้นหร่อนก็ไม่อ้วนสักที ไม่รู้ว่าเลี้ยงพยาธิไว้ในตัวหรือเปล่า

ร้านอาหารที่นี่จัดเป็นระเบียบเรียบร้อยไม่ดูรกหูรกตาแถมยังสะอาดสะอ้าน พอตูดติดที่นั่งในร้านอาหารสไตล์ญี่ปุ่นเฌอบิลก็ระดมสั่งอาหารราวกับว่าตัวเองเป็นลูกสาวมหาเศรษฐีพันล้านกินจุแต่หุ่นดี

อาหารทุกอย่างที่อยู่บนโต๊ะแค่ใช้ตามองก็รู้ว่ามันแพง!

"เฌอบิล เธอเช็คราคาหรือยัง" ฉันเอ่ยถามเพื่อนสาวที่นั่งมูมมามอยู่ตรงข้าม

"ฉันก็ยืมเงินเธอไงถ้าไม่พอ"

"แต่..."

"..." เฌอบิลเงยหน้ามามองหน้าหงอยๆ ของฉันก่อนจะดึงกระดูกไก่ออกจากปาก "เธอลืมเอากระเป๋าตังค์มาหรอ...เมโรรอน"

"(- -)(_ _)(- -)(_ _)(- -)"

เฌอบิลเบ้ปากเหมือนจะร้องไห้ให้ฉันนิดๆ แต่มือนั้นยังคงหยิบของทุกอย่างใส่ปากเหมือนเป็นสิ่งที่แสดงได้ว่าเธอไม่ได้รู้ร้อนรู้หนาวเลยสักปะติ๊วเดียวเลย

ติ๊ด~ ติ๊ด~

"ไฮย์" ฉันพูดทักทายเสียงหวานใส่โทรศัพท์ที่รู้ๆ กันอยู่ว่าปลายสายเป็นใคร

(เมโรรอน เธออยู่ไหน)

"อยู่ร้านอาหารสไตล์ญี่ปุ่นฝั่งตรงข้ามกับทะเลข้างๆ ที่พัก"

(เดียวฉันไปหานะ)

"อืม" พูดจบฉันก็วางสายพร้อมกับเหลือบมาเห็นสายตาสุดแสนจะชั่วร้ายของเฌอบิลจอมเขมือบ นางกำลังคิดว่าจะให้คนที่กำลังมาหานี่จ่ายเงินค่าอาหารให้แน่นอน แต่ก็น่ะถึงจะไม่ทำตัวชั่วร้ายมันก็ควรจะเป็นเช่นนั้นอยู่แล้วล่ะ

ไม่นานเสียงกรี๊ดกร๊าดราวกับเทพเจ้าเสด็จลงมาโปรดนั้นก็ดังขึ้นจนทำให้ฉันกับเฌอบิลต้องหันไปมองด้วยความอยากรู้อยากเห็น

"แก! นั้นมัน..."

"นายแบบสุดฮอตของสถานศึกษาเลยนี่"

หนุ่มร่างสูงโปร่งผิวขาวกระจ่างดูโดดเด็นกว่าคนปกติอย่างเห็นได้ชัดโดยเฉพาะผมสีบลอนนั้นแสดงให้เห็นว่าเขาเป็นลูกครึ่ง ชายหนุ่มสวมเสื้อยืดกางเกงขาสั้นที่เผยให้เห็นขาเรียวๆ นั้นเดินเข้ามาที่โต๊ะก่อนจะใช้มือจัดผมด้วยสีหน้าเบื่อหน่าย

"ที่นี่มันร้อนเกินไปหรือเปล่าเมโรรอน"

"**[]**" เฌอบิลที่ก่อนหน้านี้เอาแต่นั่งกินอย่างกับอดอาหารมาสิบปีถึงกับอ้าปากค้างจนกระดูกไก่ไหลลงมากองอยู่ในจาน

"ก็ร้อนสิ นี่มันหน้าร้อนนายจะให้หิมะตกหรอ"

"นี่คำทักทายเพื่อนรักที่พรากจากกันมานานหรอ!" มือเรียวหยิกแก้มฉันแรงๆ อย่างไม่ใยดี

"อ่าาาาาา"

"ยัยบ้าเอ๊ย" ร่างสูงๆ นั้นนั่งลงข้างตัวฉันพร้อมกับกางแขนยาวๆ มากอดคออย่างสนิทสนม "อ่าวแล้วยันนี่มันใครเนี่ย"

"นี่เฌอบิลไง"

"คนที่บอกว่าฉันไม่หล่อสินะ" วีออซเอ่ยด้วยสีหน้านิ่งเรียบ

"ก็...ก็ไม่หล่อ=[]=" เฌอบิล

"หรอ" เสียงหวานๆ ของวีออซเอ่ยถามเสียงเบาพลางดันตัวเองให้ลุกขึ้นเล็กน้อยพร้อมกับเอนตัวไปข้างหน้าจนใบหน้าหล่อๆ ของเขาเกือบจะชนเข้าที่ใบหน้าของเฌอบิล "นี่ขนาดไม่หล่อ อยู่แค่นี้หน้าเธอแดงหมดแล้ว"

แค่นี่...ถ้าดันอีกนิดจูบกันได้แล้วนะ

"อ่าก็...เอ่อ...อ่า"

"ฉันพาเพื่อนอีกสองคนมาด้วย แต่ตอนนี้ยังไม่ได้ลงมาด้วยนะ" วีออซนั่งลงที่เดิมก่อนจะหันมาคุยกับฉันโดยไม่สนใจเฌอบิลที่โดนรุกเข้า

เขินจนเป็นใบ้ไปแล้ว

"อืมแต่...ตอนนี้อะ...นายช่วยจ่ายค่าอาหารให้พวกฉันหน่อยดิ คือว่าเฌอบิลมันเงินไม่พอส่วนฉันลืมเอากระเป๋าตังค์มา-3-" ฉันอธิบายพลางทำนิ้วจิ้มกันไปมา

"- - เออ"

หลังจากที่นั่งรอจอมเขมือบอย่างเฌอบิลกินเสร็จวีออซก็เดินมาส่งที่บ้านพักของฉันกับเฌอบิลก่อนจะกลับไปที่บ้านพักของเขาเอง ซึ่งก็ไม่ได้อยู่ไกลกันมากนัก...จะบอกว่าไม่ไกลเลยยังได้...จะบอกว่าที่จริงก็อยู่ข้างๆ กันเนี้ยแหละ- -^

เฌอบิลก็เอาแต่บ่นว่าวีออซน่ะไม่หล่ออย่างงั้นอย่างงี้ แต่ก็เอาแต่พูดถึงเขานี่หมายความยังไงกันล่ะค่ะแม่คุณ ปากไม่ตรงกับใจเอาสะเลย ส่วนฉันยอมรับว่าวีออซเป็นผู้ชายที่หล่อมาก หล่อกว่าคนปกติเพราะเขาเป็นดาราไง...

แต่เขามีออร่าที่กระจายได้ไกลกว่าไวเลตแถมเขายังเรียนเก่งระดับต้นๆ ของสถานศึกษา อีกความสามารถก็มากมายแถมยังเป็นนายแบบ ยอมรับเลยว่าเขาเกินมนุษย์จริงๆ

"ฉันอยากรู้จริงๆ น่ะว่าถ้าวีออซมีแฟนเขาจะปรนิบัติกับแฟนยังไง-3-" เฌอบิลเอ่ยในขณะที่เรากำลังแช่น้ำออนเซ็นอย่างมีความสุข ยัยนี่ก็พูดถึงแต่วีออซอยู่นั้นแหละ ถ้าจะบอกว่าไม่ชอบฉันก็ออกลูกเป็นควายแล้ว!

"เธอก็ลองขอเป็นแฟนสิ"

"ธะ...เธอจะบ้าหรอ ตานั้นน่ะปากร้าย หน้าก็นิ่ง ไม่ค่อยหล่อแล้วยังจะมากวนประสาทอีก...ว่าแต่เธอจะไปไหน" เฌอบิลเอ่ยถามฉันที่กำลังลุกขึ้นมาหยิบผ้าขนหนูพันตัวไว้"

"ไปซื้อน้ำเดี๋ยวมาๆ"

ปากร้ายอันนั้นยอมรับส่วนหน้านิ่งนี่มันก็ทำแค่กับแกคนเดียวนะจะบอกให้ แต่เรื่องไม่หล่อขอค้านแรงมากค่ะ ถ้าหน้าแบบนี้ไม่หล่อชาตินี่หร่อนก็ไม่ต้องมีผัวแล้วมั้ยคะ!

ฉันเดินออกมาโดยมีผ้าขนหนูแค่ผืนเดียว! แต่มันไม่น่าตกใจหรอกเพราะที่นี่คนก็ทำกันเยอะแยะแถมที่กดน้ำมันก็อยู่แค่ตรงนี้เอง เดินไม่ถึงยี่สิบก้าวด้วยซ้ำ

ฉันที่กำลังจะสอดแบงค์เล็กๆ เข้าไปในตู้กดนั้นก็ถูกลมสวรรค์พัดลอยละล่องไปตามสายลมและฉันก็ต้องวิ่งตามไปด้วยสภาพที่มีแค่ผ้าขนหนูแล้วก็ไม่ได้สวมรองเท้า!

หยิบได้แล้ว เหนื่อยชะมัดยาก เอะ! นี่ฉันวิ่งมาไกลจากบ้านพักมาถึงสะพานข้ามไปทะเลเลยหรอ ต้องรีบกลับถ้าเกิดชาวบ้านชาวช่องมาเห็นเขาต้องเป็นข่าวหน้าสองแน่

ฉันเหลือบ...ไม่เหลือบอ่ะฉันมองเห็นเลยมองเลยตรงๆ เนี้ยแหละ ที่สะพานข้ามไปทะเลนั้นมีชายร่างสูงโปร่งคล้ายๆ วีออซแต่เขาสูงกว่าแถมยังออร่ามากกว่าอีกด้วยและยิ่งไปกว่านั้นเรือนผมของเขายังขาวราวกับหิมะในฤดูร้อน นี่ขนาดเห็นแต่ข้างหลังยังหล่อขนาดนี้!

แต่ก็ช่างมันเพราะ ฉันอยู่ในสภาพที่โดนปล้ำได้ทุกเมื่อถ้าเข้าไปตอนนี้มีหวัง...

"เฮ๊ยนาย=[]=!" ทันใดนั้นร่างสูงก็กระโดดข้ามรั่วของสะพานจากด้านในออกไปยืนด้านนอก คนหล่อกำลังจะฆ่าตัวตาย! นายรู้ไหมว่าผู้ชายสมัยนี่มันหายากมากแค่ไหนยิ่งหล่อๆ น่ะมันหายากกว่ายูนิคอร์นสะอีก สงสารผู้หญิงบ้างสิย่ะ

"นายจะทำอะไร ฆ่าตัวตายหรอ!" ฉันวิ่งเข้าไปดึงแขนแกร่งของเขาไว้พร้อมกับโวยวาย

"ใช่..."

"นาย...นายเครียดอะไรนายมาปรึกษาฉันได้น่ะฉันจะช่วยนายทุกอย่างเลย!"

"จริงหรอ"

"จริงสิ เพราะงั้นนายเข้ามาก่อนนะ"

"ไม่..."

คำพูดเท่ๆ นั้นของฉันเหมือนจะปลิวหายไปในอากาศน่ะว่ามั้ย ฉันปล่อยมือจากร่างสูงก่อนจะพยายามปีนรัวสะพานออกไปยืนเป็นเพื่อนเขา ถ้าใช้วิธีนี่เขาต้องไม่โดดแน่นอน!

"ถ้านายโดดฉันจะกระโดดด้วย!"

"เอาสิ"

"จะบ้าหรอ! นายต้องบอกว่า 'เธอจะโดดไม่ได้เด็ดขาด' แล้วก็พาฉันขึ้นไปบนสะพานเส่!"

"เธอนี่น่ารำคาญจัง"

"T[]T" เสียงเข้มนั้นเอ่ยขึ้นเรียบๆ ก่อนใบหน้าหล่อเหลาราวกับเทพบุตรนั้นจะหันไปทำสายตาดุใส่ฉัน นี่มัน...เทพบุตรลงมาจุติบนโลกมนุษย์หรอ! คนบ้าอะไรหล่อขนาดนี้ หนุ่มร่างสูงราวกับนายแบบผิวขาวออร่าอมชมพูใบหน้าหล่อเหลาไร้ที่ติดวงตาสีม่วงอ่อนสวยและยิ่งไปกว่านั้นเขามีเรือนผมสีขาวราวกับหิมะที่บ่งบอกว่าเป็นลูกครึ่ง

"ฉันไม่ได้จะโดด อย่ามาไร้สาระ"

แต่ติดที่ใจร้ายไส้ระยำ เอ้ย! ระกำไปหน่อย

"แล้วมายืนรอยูเอฟโอมารับกลับดาวหรอ"

"พูดมา! เดียวก็พลักสะเลย!"

"กรี๊ดดดดด!!" ฉันแทบจะเผลอปล่อยผ้าขนหนูที่ปกปิดเรือนร่างสุดแสนจะเซ็กซี่นั้นสะทันทีเมื่อมือเรียวของคนข้างๆ พยายามจะพลักฉันลงจากสะพาน แต่ก็ดึงไว้เหมือนไม่ตั้งใจจะให้หล่นลงไป แกล้งกันชัด! ชัด!

"เธอนี่ไม่ใช่คนที่นี้นิ"

"ใช่สิ"

"ทำไมไม่เคยเห็นหน้า"

"นายเป็นตำรวจตรวจคนเข้าเมืองหรือไงถึงมีสิทธิ์มาพูด"

"เดี๋ยวจับโยนลงน้ำสะเลย! ฉันถามดีๆ นะเธอเป็นใคร มาจากไหน เรียนที่ไหน"

อย่าบอกน่ะตานี่เป็นตำรวจจริงๆ

"เป็นคน มาจากบ้าน เรียนที่โรงเรียน"

สายตาดุๆ และใบหน้านิ่งๆ นั้นทำให้ฉันอยากจะร้องไห้ได้ในทันทีไม่ต้องย้ำอีกรอบฉันก็จำใจต้องบอกด้วยความกลัว

"เป็นนักเรียนมาจากสถานศึกษา"

"เด็กใหม่?"

"อืม" ฉันพูดขณะที่พยายามหันตัวเข้าหาสะพาน เพราะถ้าตกลงไปมีหวังตายแน่ ไม่รู้ว่าตกไปแล้วในน้ำนี่จะมีก้อนหินเยอะมั้ยถ้าหัวโขกเข้าไปแรงๆ เป็นพระเจ้าก็ไม่รอด

"แล้วนายอะ"

"ยุ่ง"

กรี๊ดดดดด! นายตาไม่ช่วยอะไรเลย!

"เฮ๊ยนาย...นายๆๆๆๆๆ!"

"เฮ๊ย!"

ตูมมมมม!!

ฉันรู้สึกได้ว่าร่างกายของฉันมันสั่นระริกพร้อมกับดำดิ่งลึกลงมาเรื่อยจนแทบจะมองไม่เห็นแสง แย่จังน่ะที่ฉันกลับว่ายน้ำไม่เป็น แต่ในขณะที่ดวงตาของฉันกำลังจะหลับลงนั้นก็มีเทพบุตรว่ายน้ำมาช่วยฉัน เรือนผมขาวๆ นั้นทำให้ฉันนึกได้ว่าเขาเป็นใคร

ในน้ำนี้เย็นจนหนาวเลย ถึงจะเป็นฤดูร้อนแต่มันก็หนาวอย่างไม่น่าเชื่อ เล่นสะเด็กร่างบางอย่างฉันแทบจะแข็งตายไปเลย แต่เมื่อร่างสูงโอบฉันเข้าไปแนบกายฉันก็รู้สึกถึงความอุ่นจากร่างกายของเขา ผู้หญิงถูกสร้างมาให้ร่ายกายและฝ่ามือเย็นกว่าผู้ชายเพื่อสิ่งนี่สินะ

"แฮกๆๆๆๆ!!" เมื่อรู้สึกได้ว่าศีรษะโผล่ขึ้นมาเหนือน้ำฉันก็สำลักออกมายกใหญ่พร้อมทั้งสูดหายใจเข้าออก "แฮกๆๆๆๆๆ!!"

สองมือของฉันกอดคอร่างสูงไว้แน่นโดยที่เขาไม่บ่นหรือว่าอะไรใดใด ร่างสูงใช้มืออีกข้างโอบเอวฉันไว้ก่อนจะพยายามว่ายขึ้นฝั่ง เขาตัวสูงมากส่วนฉันก็ตัวเล็กมากเลยทำให้เวลาเขาอุ้มแล้วเอวฉันอยู่ตรงเอวของเขาส่วนหน้าอกของฉันอยู่ตรงคอ...ไม่สิคาง...ไม่สิ...กรี๊ดดดดด!

"เธอจะดิ้นทำไมเนี้ย!" ฉันรีบหันหน้าไปกอดร่างสูงแน่นจนเขาแอบบ่นด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด

"นายห้ามมองนะ"

"ไม่ได้มอง..." เมื่อพูดถึงเรื่องนี้น้ำเสียงหงุดหงิดนั้นก็เบาลงอย่างเห็นได้ชัด มันแน่สิ! ก็ผ้าขนหนูนั้นมันหลั่งไหลไปกับสายน้ำส่วนฉันก็เนื้อตัวเปล่าเปลือยโดยมีผู้ชายที่ไหนไม่รู้อุ้มไว้ด้วย TOT แบบนี้เรียกเสียตัวมั้ย

ถึงแม้มือนั้นจะโอบเอวที่ไม่มีอาทรปกปิดของฉันมันก็ดีกว่าที่เขาได้ใช้สายตาสอดส่องไปทั่วร่างกายของฉัน อยากตาย! ได้โปรดโยนฉันลงน้ำที

"ไม่น่ะ!"

"อะไรของเธออีก" ฉันรีบคัดค้านทันทีเมื่อร่างสูงทำท่าจะปล่อยฉันลง

"เดียวนายเห็น..."

"แต่อยู่แบบนี้มันก็ไม่ดีนี่!"

"ไม่รู้! ฉันกลัวสายตามากกว่า นายก็อย่าใช้มือไปจับโดนอะไรเข้าล่ะ"

"น่ารำคาญชะมัด!" ผู้ชายอะไรปากเปราะ -0-! "อะ"

นายตัวสูงหน้าสวยถอดเสื้อยืดตัวใหญ่ยื่นมาให้ฉัน จะว่าไปนายนี่ก็น่ารักเหมือน..

"จะเอาไม่เอา"

"เอาค่า>0<"

ฉันรับน้ำใจตานี่มาด้วยมืออันสั่นระริกระรัว รู้สึกได้ถึงใบหน้าร้อนผ่าว ขอให้เขาไม่รู้ด้วยเถอะว่าฉันกำลังเขิน >///< ดีที่เสื้อสีดำยาวเกือบปิดหัวเข่า ทำให้ถึงแม้เสื้อจะเปียกชุ่มแต่ก็ไม่สามารถมองทะลุเข้าไปถึงเนื้อหนังมังสาภายใต้ร่มผ้าได้

"ฉันจะกลับบ้าน"

ร่างสูงเอ่ยในสภาพที่อยู่ในกางเกงขาสั้นสีดำตัวเดียวนอกจากขาจะเรียวเพราะความสูงแล้วเรือนร่างของเขาก็ดูดีเป็นบ้า ถ้าไม่ติดว่าฉันรู้ว่าเขาปากเปราะป่านนี้น้ำกำเดาไหลเข้าปากไปแล้ว

"ดะ...เดี๋ยวๆ แล้วฉันละ"

"นั่นมันก็เรื่องของเธอ...บาย"

-0-!! หน็อยย ฉันควานหาโทรศัพท์เพื่อจะโทรหาเฌอบิลให้มารับ แต่...ทั้งเนื้อทั้งตัวมีแต่วิญญาณและเสื้อของตาบ้านั่น

ฉันพยายามเดินกลับทางที่จำได้ว่าเคยผ่านมาเพื่อจะได้กลับไปยังที่เดิมที่ฉันมา แต่ก็ไม่มีวี่แววว่าจะเป็นผล...ฉันเริ่มหมดแรงจากการตะเกียกตะกายในน้ำเมื่อกี้ทำให้ฉันรู้สึกหนักอึ้งที่ดวงตา แล้วฉันก็ไม่รู้สึกอะไรอีกเลย...

แต่งโดย

LIVINIA & LISIA

บ.ก / พิสูจน์อักษร / เพิ่มเติ่มเนื้อเรื่อง

LELOUCH & VIXX & KOSE