แองจี้เรียนอเมริกามาหลายปีจนกระทั่งย้ายกลับมาอยู่ไทย เพราะช่วยคนท้องใกล้คลอดเอาไว้เลยทำให้โดนขโมยกระเป๋า
ทั้งเพื่อน ทั้งรุ่นพี่ต่างก็เห็นใจ คิดว่าบ้านจน ไม่มีเงินกินข้าว ต้องใส่เสื้อผ้าขาดๆ
-------------------------------------------------------------------------------
“เกรซ แกว่าหลานรหัสเจ้าธันน่าจะไม่มีเงินกินข้าวไหม” พี่แบมบี้เอ่ยทักกับเพื่อนซี้ พี่เกรซหยิบขนมเข้าปากเขาขมวดคิ้ว
“ฉันก็ว่าแบบนั้นแหละ น่าสงสาร น้องเค้าไม่เคยมารบกวนเจ้าธันหรือพวกเราเลยด้วย ถึงคุณพ่อจะเป็นหมอ แต่หมอที่ชนบทน่าจะรายได้ไม่สูงมากนะ ฉันเห็นน้องใส่เสื้อขาดๆ ตัวเดียวเกือบทุกวันเลย”
“ไปบอกเจ้าธันให้ดูแลหลานรหัสซักหน่อยดีกว่า”
--------------------------------------------------------------------------------“เราอยากกินอะไร ยังอยากกินโครงไก่อีกไหม” รอยยิ้มร้ายๆ บนมุมปากเขาทำเอาฉันรีบยกมือสองข้างโบกสะบัดไปมาทันที ไม่เอาเด็ดขาด พอเห็นท่่าทางฉันคนตัวสูงกว่าก็หัวเราะออกมา
“ไม่กินก็ไม่กิน งั้นวันนี้อยากกินอะไรล่ะ เดี๋ยวป๋าเลี้ยงเอง”
“พี่ธันไม่ต้องเลี้ยงก็ได้ค่ะ คราวก่อนพี่ก็เลี้ยงหนูไปแล้ว”
ฉันเอ่ยอย่างเกรงใจ
“ไม่ต้องกลัวพี่จนนะ บ้านพี่รวยมาก ถ้าเลี้ยงไม่ไหวจริงๆ แองจี้ก็มาช่วยพี่ล้างจานให้ป้าเจ้าของร้านแล้วกันนะคะ”
--------------------------------------------------------------------------------
ขอฝากไว้ในอ้อมอกอ้อมใจของทุกคนด้วยนะคะ ขอบคุณมากค่ะ
รุ่นพี่คะ ถ้าไม่ชอบก็อย่ามาอ่อยเลยค่ะ
ทุกคน: น้องบ้านจน มาเกาะพี่กิน อาศัยแค่ตัวเองหน้าตาน่ารักมาอ่อยธันวา
ธันวา: พวกมึงเข้าใจผิดแล้ว บ้านน้องโคตรรวย และเป็นกูเองที่อยากได้น้องใจจะขาด
แองจี้: ...พวกพี่เข้าใจผิดกันไปเองทุกคนเลย หนูก็อยู่ของหนูเฉยๆ พี่ธันวามาอ่อยเองต่างหาก! TT
(ภาครุ่นหลานของเรื่อง ฉันไม่ใช่นางเอก)
ภาพปกใช้ไปก่อนนะคะ ระหว่างรอปก
Guest
