“เขาเรียกว่าพามาทำบุญโว้ย เข้าใจบ้างไหมเนี่ย ทำบุญล้างซวยซะบ้างเผื่อว่าผลบุญวันนี้มันจะช่วยส่งผลให้ความจำมึงกลับมาสักที กูเหนื่อย”
“ทำไม มึงรีบเหรอทำเหมือนมีเวลาช่วยกูจำกัดอย่างนั้นแหละ”
ซีเอ่ยถามกลับหน้าตาย ซ้ำยังทำท่าไม่รู้ไม่ชี้อีกต่างหาก
“อืมก็ใช่ กูไม่ได้ว่างตลอดจะให้กูมาอยู่กับแฟนเก่าทุกวันแบบนี้มันก็ไม่ได้ไหมมึง”
“ทำไมจะไม่ได้ หรือว่ามึง....มีแฟนใหม่แล้ว”
ในจังหวะนี้ซีก็เลยเอ่ยถามหยั่งเชิงออกไป ถามจบก็รีบหันหน้ากลับมามองไดมอนด์ที่เดินอยู่ข้างๆ ทันที อีกฝ่ายเงียบไม่ยอมตอบออกมาง่ายๆ ซ้ำยังใช้สายตามองหน้าเขาอย่างเย็นชาอีกต่างหาก
“มอนด์…”
“ไม่ใช่เรื่องที่มึงจำเป็นต้องรู้สักหน่อย”
“จำเป็นสิวะ”
“บอกว่าไม่จำเป็นไง อย่าเซ้าซี้ได้ไหม”
“ไม่ได้ อะไรเป็นตัวกำหนดว่ากูควรรู้หรือไม่ควรรู้”
“เฮ้อ…”
ไดมอนด์ถอนหายใจระอา บ่นพึมพำออกมาคนเดียวตามประสา เมื่อการคุยกับซีมันยิ่งทำให้เขาเหนื่อยใจมากขึ้นทุกวัน
“ทีกูถามหาเหตุผลตอนที่เราเลิกกัน มึงยังพูดได้เลยว่ากูไม่จำเป็นต้องรู้ ไอ้ตรรกะวิปโยค!”
.
.
.
⚠️ นิยายเรื่องนี้เป็นชายรักชาย ตัวละครหลักในเรื่องอายุเท่ากันจึงมีการใช้คำพูดหยาบคาย ตรงไปตรงมา เนื้อหาในเรื่องถูกแต่งขึ้นตามจินตนาการของผู้เขียน ตัวละครสถานที่ เหตุการณ์ต่างๆ ไม่มีอยู่จริง เป็นเหตุการณ์สมมุติขึ้นมาเอง อาจจะไม่มีสาระอ่านเพื่อความสนุก เพื่อความบันเทิงเท่านั้น
ผู้เขียนไม่ได้มีเจตนาทำให้ใครเสียหาย ชื่อ สถานที่ต่างๆ ไม่มีอยู่จริงสร้างขึ้นมาเพื่ออรรถรสในการอ่านสุดท้ายนี้ ขอให้ทุกท่าน โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านด้วยนะคะ
ติดตามข่าวสารพูดคุยในแฟนเพจได้ที่
👉 https://www.facebook.com/JjJubjaeng83/
นิยาย LoveMeAgain (ซี×มอนด์) สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ.2537 โดยนามปากกา ฟางข้าวJ ห้ามมิให้ทำการคัดลอก เลียนแบบ หรือดัดแปลงเนื้อหา ส่วนใดส่วนหนึ่ง รวมถึงการจัดเก็บ ถ่ายทอด สแกน บันทึก ถ่ายภาพ ไม่ว่าจะในรูปแบบหรือวิธีการใดๆ ในกระบวนการอิเล็กทรอนิกส์โดยมิได้รับอนุญาตในทุกกรณี หากพบไม่ว่าจะเนื้อหาทั้งหมด หรือบางส่วน นักเขียนจะดำเนินการตามกฎหมายขั้นสูงสุดอย่างไม่มีการผ่อนผันใดๆ ทั้งสิ้น