”นายครับคนนี้น้ำหวาน แล้วคนที่ร้อง เสียงฟินตอนนายพาขึ้นดาวดึงส์คือใครครับ“
คำถามนั้นทำให้เขากลืนน้ำลายเอือก ผู้หญิงบ้านนี้มีสองคน น้ำหวานคือลูกลุงบุญถิ่น ส่วนจุ๊บจิ๊บคือหลานกำพร้าของลุงบุญถิ่น เด็กนั่นทำงานล้างจานอยู่ที่ครัวภัตตาคารของเตโช แถมเป็นเด็กเส้นเสียด้วย พอเลิกงานก็จะมาช่วยลุงขายยาดองที่ซุ่มเหล้าเล็กๆ บางครั้งก็ช่วยน้ำหวานขายนม
”จุ๊บจิ๊บ!“
เขารีบตะบบปากลูกสมุน ไม่มีทาง! เขาปี้แต่คนสวยเท่านั้น คนอย่างเขาไม่นอนกับทอม กะโปโล กระโหลกกะลา ตัวเหม็นเพราะอยู่แต่ครัวแบบนั้นแน่ มันต้องผู้หญิงสวยเฉี่ยว เซ็กซ์เอ็กซ์อ่อยเก่ง พวกดาวเด่นประจำซอย หรือหน้าหวานปานอ้อย คือสเปคที่เขาสอยขึ้นห้องแดง
”หุบปาก! อาจเป็นคนอื่นก็ได้“
”ก็มีแต่ป้าเฟื่องฟ้า โอ้ย“
ลูกสมุนเขาลอยละลิ่วหน้าคมำเมื่อถูกถีบอย่างแรง
”ป้าเฟื่องฟ้าพ่อง เหี่ยวปานนั้น ตอนเคี้ยวต้องรู้สึก มึงก็เห็นว่าป้าเขาเดินตามตูดน้ำหวานมา กูหมายถึงอาจเป็นเพื่อนของน้ำหวาน จุ๊บจิ๊บนมไม่ใหญ่ตัวไม่หอม คนนี้แม่งสุดยอด อย่างเด็ด!“
เขาปลอบตัวเองอย่างใจคอไม่ดี พยายามคิดว่าจุ๊บจิ๊บอายุเท่าไร พ้นจากการเป็นผู้เยาว์หรือยัง
“คุก คุก คุก”
“มึงทำเสียงอะไร” ใบหน้าหล่อเหลาเจ้าของซอยสมอุรามองลูกน้องจะกินเลือดกินเนื้อ
“ผมไอ มันเจ็บคอ”
ผลัวะ! เตโชตบหัวลูกน้องเสียงดัง
”อย่าไอเสียงแบบนี้อีก กูไม่ชอบ กลับ!“
Guest
