คนตัวโตกว่าล้มตัวลงนอนข้างกัน วงแขนแข็งแรงวางพาดเอวเธอด้วยความเคยชิน ดึงคนตัวเล็กกว่าเข้ามาจะกอด
ทว่า…
“คุณไปนอนกับคนอื่นมาแล้วก็อย่ามายุ่งกับพราว”
เก่งนักเรื่องคิดไปเอง คิดเองเออเอง
ชินภัทรหงุดหงิดขึ้นมาอีกรอบ จากที่จะนอนกอดเธอเฉยๆ เธอเองนั่นแหละที่ทำเขาเปลี่ยนใจ
“คุณมีสิทธิ์ปฏิเสธผมตั้งแต่เมื่อไหร่?”
เขาใช้ข้อได้เปรียบทางร่างกายจับเธอพลิกนอนหงาย ให้เธออยู่ใต้อาณัติของเขา ขึ้นคร่อมเหนือร่างเธออย่างมาดร้าย
“…”
“แน่จริงก็อย่ายอมสิพราว แน่จริงก็อย่าตอบสนองเวลาผมกอดคุณจูบคุณแบบนี้”
**นิยายเรื่องนี้แต่งขึ้นจากจินตนาการของผู้เขียน มิได้มีเจตนาพาดพิงถึงบุคคลหรือสถานที่ใด ๆ ทั้งสิ้น
ทางผู้เขียนมิได้มีเจตนาจะทำความเสื่อมเสียให้แก่บุคคลหรืออาชีพใดๆ เนื้อหา มุมมองความคิดของตัวละครและตัวละครในนิยายทั้งหมด เป็นเพียงเรื่องที่แต่งขึ้นเท่านั้น
บางเหตุการณ์และการกระทำของตัวละครมิสมควรเอาเป็นเยี่ยงอย่าง ทางผู้เขียนมิได้มีเจตนาชี้นำหรือชักชวนให้กระทำการใดๆ
โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน**
Guest
