บ้านที่กลับมาแค่อาทิตย์ละสองครั้ง ลูกที่ต้องไปตรวจครรภ์กับแม่แค่สองคน ทุกครั้งที่มาหาเรานอนหันหลังให้กัน ถึงต่อให้หันกลับไปกอด แต่แขนของเขาก็ถูกจับให้เอาออกอยู่ดี
“เรายังรักกันอยู่มั้ย”
“หรือที่ผ่านมา มันไม่มีความรักเลย”
“แล้วคนกะหรี่คนนี้มันไม่มีความรู้สึกหรือไง ไม่รักแล้วขังกูไว้แบบนี้ทำไม ไม่ปล่อยกูไปหล่ะ ห๊ะ!”
“แล้วมีปัญญามั้ย เอาตัวรอดได้รึเปล่า ความรู้แค่เขียนชื่อตัวเองยังทำไม่ได้ จะทำมาหากินอะไรใครเขาจะรับ ถ้าไม่ใช่ขายตัวไปวันๆ”
แพ็ค
“ก้อนเนื้อที่เกิดจากความใคร่ของพี่ พี่ขอรับผิดชอบแต่เพียงผู้เดียว”
ป้อน
“ป้อนมีค่าแค่นี้จริงๆสินะ แม้กระทั่งหน้าลูก ป้อนก็ไม่มีโอกาสได้เห็น”
“ต่างคนต่างอยู่ได้มั้ยป้อน ถืิอว่่าพี่ขอ”
เอาใจไปลงเล่นกับคนที่จ่ายเงินเราเพื่อมาบำเรอความสุข ก็ไม่ต่างอะไรจากแมงเม่า ที่บินเข้ากองไฟหรอก...
ป้อน วิภพ...
Guest
