"เราขอถามทิวาว่า...ทิวาแอบชอบกวินใช่ไหม?" คำถามของพราวฟ้าทำให้ทุกคนต่างก็หันไปมองหญิงสาวเป็นตาเดียว ทิวารินไม่คิดว่าเพื่อนจะถามคำถามนั้นออกมา แม้ว่าเธอจะชอบกวินจริง แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ไม่พร้อมที่จะบอกเขาตอนนี้หรอก
"เปล่า ทิวากับกวินเป็นเพื่อนที่ฝึกงานใบบริษัทเดียวกันเฉยๆ"ทิวารินตอบไปลนลานไป เธอยอมกลั้นใจตัวเองปฏิเสธดีกว่า ที่จะบอกความจริงกับกวิน ส่วนกวินหน้าเสียทันที
"จะไม่ชอบได้ยังไง ก็ที่ทิวาแต่งหน้าจัดเต็มขนาดนี้ก็เพื่อกวินไม่ใช่เหรอ?" พราวฟ้าจี้จนวารินจนมุม หญิงสาวไม่สามารถที่จะพูดอะไรออกมาได้ เพราะเธอจุกในอก เมื่อมองไปที่สายตาของกวินมันยิ่งเจ็บช้ำกว่าเก่า เพราะเขาดูไม่พอใจ ถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนที่จะสะบัดหัวไปมา
"ใช่เราชอบกวิน และเราก็คิดว่าที่กวินชวนเราไปไหนมาไหนเพราะกวินเองก็รู้สึกดีกับเรา"เธอเอื้อนเอ่ยความในใจออกมาจนหมด ในเมื่อปฏิเสธไม่ได้ก็ต้องยอมรับไปตามตรง
"ทิวา ที่เราทำทั้งหมดเราไม่ได้ต้องการให้เธอชอบเรา เราแค่อยากใกล้ชิดกับพราวฟ้า" กวินบอกความจริงจนทำให้ทิวารินหน้าชาเหมือนกับว่าถูกเข็มนับร้อยทิ่มแทงไปที่ใบหน้าของเธอ แม้แต่จะกลืนน้ำลายก็จุกอกจนกลืนไม่ลง เมื่อได้ยินสิ่งที่กวินพูด
"แล้วอีกอย่างนึงนะ เธออย่าแต่งหน้าแบบนี้อีก มันไม่ได้สวย มันทุเรศ!!"ไม่เพียงพูดทำร้ายจิตใจเธอเท่านั้น แต่สีหน้าแววตาของเขากลับดูแคลนทิวารินอย่างเห็นได้ชัด
"ที่ทำดีกับเรา ใกล้ชิดเรา...ทั้งหมดที่นายทำ เพราะใช้เราเป็นเครื่องมือในการเข้าหาพราวเหรอ?"เสียงหวานเริ่มสั่นเครือ หากเป็นแบบนั้นจริง ก็แสดงว่าเธอเป็นเพียงหมากตัวนึงให้เขาหลอกมาโดยตลอด
"ฉันไม่เคยรู้สึกดีกับเธอเลยทิวา ที่ฉันชวนเธอไปไหนมาไหนก็เพราะเธอเป็นเพื่อนร่วมงานของฉัน"
.........
" 3 ปีต่อมา"
"นับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป นายกรวิช พิชยกุล ได้พ้นสภาพการเป็นพนักงานในบริษัท NJT"
"ผมขอเหตุผลของการไล่ออกด้วยครับ คุณทิวาริน"เสียงทุ้มเอ่ยถามเธอ ด้วยสีหน้าเย็นชา ยากต่อการเดาความรู้สึก
"นายไม่มีประสิทธิภาพมากพอที่จะอยู่ต่อ"เป็นคำตอบที่เธอตักเตรียมเอาไว้ เพราะรู้อยู่แล้ว ว่ายังไงกวินก็ต้องถาม
"ไม่ใช่เพราะไอ้หน้าโง่คนนี้มันหมดประโยชน์กับเธอแล้วอย่างนั้นเหรอ?"
"นายหมายความว่ายังไง?"
"ก็เธอใช้ฉันเป็นเครื่องมือแก้แค้นพราวฟ้าไม่ใช่เหรอ? ตอนนี้ไม่มีพราวฟ้าแล้ว ฉันมันก็ไม่มีประโยชน์ใช่ไหม!!"
"นายรู้?"เธออึ้งกับสิ่งที่เขาพูดออกมา หากเขารู้แล้วทำไมเขาถึงยอม
"ใช่ ที่ฉันยอมให้เธอหลอกใช้ฉัน เพราะรักไงทิวา...ฉันรักเธอ"
“เหรอ ถ้าอย่างนั้นก็ดี...งั้นถ้ารักฉันก็ช่วยเก็บของออกจากบริษัทฉันทีได้ไหม?” เธอยกยิ้มออกมา แม้แววตาไม่ได้แสดงออกมาแบบนั้นก็ตาม ใครว่ากวินคนที่เดียวที่รู้สึกเจ็บปวด ตอนนี้เธอเองก็รู้สึกไม่ต่างจากกวิน แค่ไม่สามารถเอ่ยออกมาได้เท่านั้น
“เธอคิดว่าครั้งนี้ฉันจะยอมเธอเหมือนทุกครั้งอย่างนั้นเหรอ?”เขาแค่นหัวเราะ ก่อนที่จะถามกลับ
“นายมีสิทธิ์ไม่ยอมด้วยเหรอ? ในเมื่ออำนาจการตัดสินใจอยู่ที่ฉัน”
“ถ้าวันนี้ฉันต้องถูกไล่ออก...งั้นก็เปลี่ยนสถานะจากคนว่างงาน เป็นผัวประธานบริษัทแทนแล้วกัน!”
........................................................................................................................................................................................................................................................
(ในอีบุ๊คอัพจบแล้วนะคะ ส่วนรายตอนจะอัพให้อ่านฟรีจนจบและติดเหรียญ)
Guest
