พริ้ง
หญิงสาวผอมบาง อดีตลูกคนใช้เก่าแก่
หลังแม่ตายก็ย้ายกลับมาอาศัยที่บ้านเก่าของยาย
บ้านโคกอีแร้ง...
"พี่ก้านนน"
ก้านสน
หลานปู่สมชายลูกพ่อใหญ่โกศล
รูปหล่อ พ่อรวย เศรษฐีบ้านดอนตุง
ขี้เกียจแต่ไม่เป็นไรแม่มีเงินให้ใช้ตลอด นิ่งเป็นหลับขยับต้องโดนพ่อกับปู่ด่า
“โอ๊ะ ของเมียเจ้า เจ้ากะถือเองกว่า” (โอ๊ย ของเมียคุณ คุณก็ถือเองสิ)
...
ชายหนุ่มเงยหน้าช้อนตามองปู่ด้วยความผิดหวัง มือที่คอยพยายามยื้อแย่งเอาของจากพ่อและปู่ไร้เรี่ยวแรงลงดื้อ ๆ
ดวงตาคมหันกลับไปมองร่างบางด้วยความรู้สึกผิด เขาช่วยให้เธอกลับมาไม่ได้ ทั้งที่พริ้งไม่ได้อยากตายทำไมโชคชะตาถึงเป็นแบบนี้
“ของแบบนี้มันบ่ได้ดีแบบที่มึงคิด” (ของแบบนี้ไม่ได้ดีแบบที่แกคิด)
“มันบ่มีหยังเลวร้ายไปกว่าพริ้งตายแล้ว ฮึก ฮือ” (มันไม่มีอะไรเลวร้ายไปกว่าที่พริ้งตายแล้ว)
“แล้วมึงว่ามันคุ้มบ่ถ้าพริ้งฟื้นแล้วกูตาย หรือพ่อมึงตาย แม่มึงตาย” (แล้วมึงว่ามันคุ้มไหมถ้าพริ้งฟื้นแล้วกูตาย หรือพ่อมึงตาย แม่มึงตาย)
“...” ก้านสนมองใบหน้าจริงจังของปู่อย่างไม่เข้าใจ
“ถ้าว่าคุ้มกะเฮ็ด” (ถ้าคิดว่าคุ้มก็ทำ)
...
สวัสดีค่ะ
นักอ่านที่รักทุกท่านโปรดทราบ
นิยายเรื่องนี้มีภาษาถิ่นอยู่เยอะพอสมควร แต่ไม่ต้องห่วงค่ะไรต์แปลให้แล้ว
และในการแปลไรต์จะปรับให้มันเข้ากับบริบทเช่น ภาษาอีสานใช้คำว่า มึง แต่แปลเป็น แก ในบางอารมณ์ของตัวละคร
ภาษาถิ่นที่ไรต์เอามาเขียนคือ ภาษาญ้อ อาจจะมีบางคำที่ต่างจากภาษาอีสานที่เคยได้ยินกัน
...
ห้ามดัดแรง ทำซ้ำ คัดลอก หรือกระทำการใด ๆ ที่เป็นการละเมิดลิขสิทธิ์เด็ดขาด
มิฉะนั้นขอดำเนินการตามกฎหมายจนถึงที่สุดค่ะ
...
สุดท้ายนี้
ขอให้ทุกคนเอ็นดูน้องสือของไรต์ด้วยนะคะ
ฝากกดเลิฟเป็นกำลังใจให้นักเขียนด้วยน้าาา ถ้าใช่ก็กดเข้าชั้นไว้เลยยย
อัพทุกวัน!!!
Guest
