“แกว่าอะไรนะไอ้หิน” คุณนายหอมจันทร์ถึงกับลมออกหูเมื่อได้ยินเรื่องที่บุตรชายพูด
“ผมบอกแม่ว่าจะของบมาซื้อหุ่นยนต์เอไอมาช่วยงานในสวนเมล่อนไงครับแม่” หิรัญทวนคำขอพลางบีบนวดไปตามแขนของคุณนายหอมจันทร์ผู้เป็นมารดาอย่างเอาใจ
“เดี๋ยวนะ ไอ้หุ่นยนต์ที่ว่าแกจะเอามาทำไม” นางพยายามนึกถึงประโยชน์ของมัน หรือว่าการส่งไอ้ลูกเวรนี่จนมันเรียนจบวิศวฯ เครื่องกลอาจจะไม่ได้เสียเงินเปล่าแล้วก็ได้
“อย่างที่ผมบอกไปไงแม่ เราต้องเอาเทคโนโลยีมาช่วยในภาคการเกษตรเพื่อลดต้นทุน และผลงานก็ดีกว่ามีมาตรฐานกว่าให้คนงานที่ไม่มีฝีมือทำ” ชายหนุ่มร่ายยาว
“อย่างไอ้ตัวนี้ ผมก็ว่าจะเอามันมาช่วยเด็ดดอกเมล่อนที่เราต้องตัดทิ้งทุกวันไงแม่ พวกดอกที่ออกนอกข้อที่แปดถึงสิบสอง”
“ฮะ... เอาหุ่นยนต์มาเด็ดดอกเมล่อน นี่แกใช้สมองคิดจริงๆ แล้วใช่ไหมไอ้หิน” นางถาม
“อ่าฮะ... ตัวแค่สองสามล้านแม่โอเคใช่ไหม ผมว่าโคตรคุ้มเลยนะแม่”
“คุ้มมาก คุ้มจริงๆ ไอ้ฉิบหาย ไอ้ลูกเวร ปลูกเมล่อนแค่ไม่กี่แปลงต้องซื้อหุ่นยนต์มาเด็ดดอกมัน ฉันไม่เจ๊งคราวนี้จะเจ๊งคราวไหน กลับมาเดี๋ยวนี้นะไอ้หิน” นางลุกขึ้นหันรีหันขวางจะหาอะไรมาทุ่มใส่ศีรษะลูกชาย แต่หิรัญรู้ทันชายหนุ่มกระโดดออกจากห้องนั่งเล่นและแน่นอนว่าคุณนายไม่มีทางไล่ทัน
Guest
