ผลงานแรก ช่วยแนะนำด้วยนะขอรับ
กราบงามๆ
คำเตือน
เรื่องนี้เป็นเรื่องชายรักชายนะคะ
ใครรับไม่ได้ หรือ
ไม่ชอบกดปิดไปได้เลยนะคะ
มีฉาก18+NCมีSMบ้างเล็กๆน้อยๆ
คนแต่งใช้นามปากกา ว่าลิงกังหรือจะเรียกว่าปังคุงก็ได้นะขอรับ
เมื่อชีวิตที่มีอยู่มีแต่เพียงร่างกายจิตใจที่ชาเย็นไร้ซึ่งความรู้สึกในความรัก
ความอบอุ่นจากครอบครัวคืออะไร สิ่งไหน ไม่เคยเอื้อมได้ถึง
ตัวผมเองก็ไม่ต้องการจะเป็นแบบนี้แต่สิ่งที่ต้องทำสิ่งที่เป็นทำให้ผมกลายเป็นคนเช่นนี้
แต่ผมก็หวังว่าจะได้รับความรักจากหัวใจของใครสั้กคนมาเติมจิตใจที่ชาเย็น
ให้ได้ร้อนแรงมีไฟในชีวิตขึ้นมาบ้าง
แนะนำตัวละคร
พระเอก
ภาพด้านล่างใช้เพื่อประกอบหรือแนะนำตัวละคร เพิ่มอรรถรสในการอ่านเท่านั้นนะคะ ไม่ได้เกี่ยวข้องใดๆกับนิยายทั้งสิ้น
คนมันรักให้ลำบากยังไงมันก็รักให้คิดถึงยังไงก็จะทน
ชอน
พาชอน อริยะ อายุ18ปี สูง185เซนติเมตรเป็นลูกครึ่งไทยเกาหลีใบหน้าที่ได้รูปคมเข้มดวงตาเรียวจมูกโด่งนัยส์ตาสีน้ำตาลเข้มริมฝีปากบางร่างสูงกำยำเต็มไปด้วยมัดกล้ามแบบคนสุขภาพดี มือแกร่งที่แข็งแรง ตอนนี้กำลังเรียนอยู่ในโรงเรียนxxx พ่อส่งมาเพื่อให้ใช้ชีวิตได้ด้วยตัวเอง เพื่อกลับไปรับตำแหน่ง หัวหน้าองค์กรณ์มาเฟียชื่อ อริยะ เย็นชา มีเป้าหมายหลักในการใชชีวิตคือ ปกครององค์กรณ์ต่อจากพ่อ โมโหร้ายเพราะมีปมด้อยในชีวิต เพราะการต้องใช้ชีวิตอยู่กับแม่นมตั้งแต่เด็กจนทำให้ไม่เคยได้รับ การเอาใจใส่จากพ่อแม่อย่างที่เด็กวัยเดียวกันได้รับ เพราะพ่อแม่ต้องดูแลองค์กรณ์ใหญ่ยักษ์ และปลูกฝังให้ลูกทุกคนต้องพึ่งตัวเอง
ผมรักพี่เพราะหัวใจผมบอกว่ารัก ผมรักพี่เพราะพี่เป็นพี่ มันไม่ได้มีอะไรมากกว่านี้หรอกรักก็คือรักมันก็แค่นั้น
จุน
อาราชิ สิริฉัตร
อายุ15
สูง170เซนติเมตร
เป็นลูกครึ่งไทยญี่ปุ่นใบหน้าหวานดวงตากลมโตนัยส์ตาสีดำเป็นประกายจมูกเชิดรั้นริมฝีปากอวบอิ่มสีแดงเรื่อ ร่างบางสูงเพรียวลมมือเรียวได้รูปตอนนี้กำลังเรียนอยู่ในโรงเรียนxxx ความต้องการคือต้องการเรียนจบแล้วสามารถดูแลตัวเองได้ อยากเปิดร้านอาหารร่วมกันกับพี่ชาย ด้วยเงินที่พ่อแม่นักธุรกิจได้ทิ้งไว้ให้ก่อนจะประสพอุบัติเหตุเสียชีวิตทั้งคู่ นิสัยอ่อนโยนแต่ถ้าใครร้ายมาก็สู้คนเหมือนกัน อาศัยอยู่คนเดียวในคอนโดในกรุงเทพพี่ชายไปเรียนทำอาหารที่ต่างประเทศ เป็นคนมองโลกในแง่ร้ายคิดไปเองเสมอ เพราะความคิดในแง่ลบต่อคนอื่นเพราะตอนอยู่โรงเรียนมักโดนแกล้งเป็นประจำจากใบหน้าที่สวยเกินผู้หญิงนั่นเอง
อารัมภบท
เอี้ยดดดดดดด!ตุ้บ! ชอน ทั้งๆที่ไม่รู้จักกัน แต่เด็กคนนั้นกลับวิ่งมาช่วยเค้า ก่อนจะโดนรถชนไว้อย่างเฉียดชิว ทั้งๆที่ตัวเราไม่ขอบคุณไม่ยิ้มให้ คนตรงหน้ากลับวิ่งเข้ามาถามอาการผมด้วยความห่วงใย จนหัวใจที่เคยเย็นชารู้สึกอบอุ่นขึ้นมาบ้าง ใบหน้าสวยหวานตาโตที่มองผมไม่กระพริบตาทำให้ผมรู้สึกแปลกๆอย่างที่ไม่เคยมาก่อนหรือผมจะรู้จักการได้ชอบใครสักคนแล้ว
เม้นด้วยนะคะ เพราะต้องการฟังความคิดเห็นน่ะคะ จะได้เอามาปรับใช้
ชอบโหวต
ชอบเม้นท์
ชอบให้คะแนนด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ แต่งเรื่องนี้เป็นผลงานแรกติชมได้นะคะ เม้นท์กันเถอะนะคะมันเป็นกำลังใจชั้นดีให้คนแต่งเลยนะคะ