พี่สาวครับรับเลี้ยงผมเถอะ

“คุณยังไม่ได้ให้เบอร์ผมเลย ผมจะคืนเงินจริงๆ นะ ผมไม่ได้อยากได้ของฟรี”

“ไม่ต้อง! ฉันรวยมาก เงินแค่นี้เล็กน้อย นายจะไปไหนก็ไปได้แล้ว”

พายเริ่มมีน้ำโหที่ชายหนุ่มยังยังตามตื้อตัวเองอยู่ได้ เขายังคงอิดออดไม่ยอมเดินไปสักที

“คือ…ผมไม่…”

“อยากให้คืนนักใช่ไหม” พายเดินเข้าไปใกล้เขาจ้องใบหน้าคม

“คะ…ครับ”

“งั้นนายขายรึเปล่า…”

เวลานั้นพายนึกสนุก เพราะคำพูดก่อนหน้านี้ของดาวบวกกับอาการเมาเธอจึงพูดออกมาแบบนั้น และที่สำคัญผู้ชายตรงหน้าตอนนี้ช่างมีเสน่ห์จนเธออยากลองสักครั้ง

“ผมไม่เคยทำ…”

ท่าทางที่เปลี่ยนไปของหญิงสาวทำให้เขาชะงักไป

“ฉันถามไปงั้นแหละ ถ้านายขายคงไม่มาอยู่ตรงนี้”

พายยื่นมือลูบรอยจางๆ บนตัวเขา ดูก็รู้ว่านั่นคือรอยจูบ เพราะไม่ได้สัมผัสร่างแน่นไปด้วยกล้ามของผู้ชายมานานเธอเผลอตัวลูบไล่จากอกเขาขึ้นไปที่ลำคอและจับลูกกระเดือกหนุ่มน้อยเบาๆ

“อึก…คุณ…”

ชายหนุ่มนิ่งงันกลืนน้ำลายลงอย่างไม่รู้ตัว

“หรือว่านายอยากขายให้ฉันล่ะ”

ขยับไปชิดอกเขาเป่าลมใส่คางเบาๆ กลิ่นแอลกอฮอล์ตีหน้าทำเขาเคลิ้มไป

“ละ…แล้วคุณจะให้ผมได้เท่าไหร่…”

หนุ่มน้อยจ้องร่างบางที่สูงน้อยกว่าจนถามออกมา อาการประหม่าของชายหนุ่มทำให้พายยิ่งคึกอยากแกล้งเขาต่อ

“เรียกพี่สิ พี่…จะทุ่มให้เธอ…แต่ต้องขอดูก่อนว่างานคุณภาพทำให้ฉันพอใจรึเปล่า แล้วถ้าดีฉันจะรับเลี้ยงเธอเลยก็ได้ คงเหนื่อยน่าดูยังเรียนอยู่รึเปล่า…” พายผละตัวออกทั้งๆ ที่พูดให้คนฟังค้างคาใจ

ผู้ชายตรงหน้ายังคงนิ่งงันไป หญิงสาวหยุดเล่นเอาล่ะเลิกแกล้งเด็กมันได้แล้ว พายเดินหนีจะกลับเข้าคอนโดไปพักสักที

แต่เสียงของชายหนุ่มด้านหลังทำเธอหยุดขาเรียวงามให้ยืนนิ่ง

“พะ…พี่ครับ…พี่สาวครับ ถ้าผมทำให้พี่พอใจ พี่จะรับเลี้ยงผมจริงๆ ใช่ไหม”