ในห้วงความคิดนึงพวกคุณเคยรู้สึกว่าเคยสัญญากับใคร บางคนไว้รึเปล่า? ฉันคิดว่าคงไม่ใช่ฉันแค่คนเดียวที่รู้สึก แบบนั้นต่อให้รู้สึกก็ไม่ได้หมายความว่าจะจำได้..แต่มีใครบางคนกลับจำเรื่องราวนั้นได้ดี
“ท่านห้ามผิดคำพูดกับข้านะ ท่านจะต้องมาที่นี่ให้ได้”
ปวดหัว..นี่มันอะไรกันคำพูดพวกนี้เสียงเด็กนั่นคือใคร ที่นี่นั่นคือที่ไหนกันนะทำไมนึกเท่าไหร่ก็ไม่ออกสงสัยคงคิดมากไปเอง
หญิงสาวหน้าตาน่ารักผมน้ำตาลแดง ดวงตาสีน้ำตาล ยกมือขึ้นกุมหัวตัวเองจากสีหน้าร่าเริงที่จะได้มาพิพิธภัณฑ์พระราชวังโบราณที่ประเทศจีนดั่งที่ต้องการมาตลอดกลาย
เป็นสีหน้าเครียดและกังวลอย่างเห็นได้ชัดจนคนรอบข้างเริ่มสังเกตความผิดปกติพากันหันมองมาที่เธอ เธอจึงรีบย่างก้าวเดินเข้าไปในพิพิธภัณฑ์อย่างรวดเร็ว
“ได้ ข้าสัญญาแต่นั่นคงจะอีกหลายปีเจ้าจะไม่ลืม มันหรือ?"
จู่ๆน้ำเสียงทุ้มอ่อนนุ่มของผู้ชายคนนึงเข้ามาในโสตประสาทของเธอ เธอปวดหัวอีกครั้งและหันซ้ายหันขวาแต่ตรงข้างๆเธอกลับไม่พบใครสักคนแต่ได้ไปเตะตาสร้อยคอ รูปดวงดาวประดับไปด้วยพลอยสีชมพูอ่อนที่เรืองแสงออกมาแล้วดับไปอย่างรวดเร็ว เธอได้แต่ขยี้ตาด้วยความตกใจจนผงะล้มลง
นั่นคงไม่ใช่ผีมาหลอกฉันกลางวันแสกๆแบบนี้หรอก
“เจ้าจักไม่รอคำตอบข้าแล้วจากไปแบบนี้จริงหรือ ซีซี”
หนวกหูๆๆ ซีบ้าซีบออะไรไม่รู้จักปวดจนรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาเลย หญิงสาวรู้สึกปวดศีรษะราวกับมันกำลังจะระเบิดออกเป็นเสี่ยงๆ และเจ็บไปที่หัวใจและเธอก็ล้มลงไปต่อหน้า ต่อตาผู้คน
“วันที่พระจันทร์ย้อมไปด้วยสีแดงฉาน เปินหวางหวังว่าเจ้าจะกลับมา”
“แน่นอนข้ากลับมาแน่ อย่าตายก่อนแล้วกันไม่งั้นข้าจะจับศพท่านถ่วงน้ำโยนลงแม่น้ำซะโทษฐานที่ ท่านบังอาจผิดคำสัญญากับข้า!”
“ถ้าเจ้าทำเช่นนั้นเกรงว่าเจ้าคงจะต้องเป็นเถ้าธุลีตามเปินหวางไปด้วย เสด็จพ่อไม่ปล่อยเจ้าแน่ ฮ่าๆ"
“หาได้กลัวไม่..ถ้าข้าตามท่านไปยมโลกก่อนที่ท่านจะดื่ม น้ำยายเมิ่งท่านได้ตายครั้งที่สองแน่ไม่ว่าอย่างไรจะกี่ภพกี่ ชาติท่านก็อย่าหวังว่าจะลืมคำนั้นที่ให้ไว้กับข้าเลย"
สวัสดีค่ะท่านผู้อ่าน! ขอเท้าความก่อนนะคะว่าเรื่องนี้เคยลงไปเมื่อหลายปีที่แล้วแต่ว่าอัพไปได้สองตอนแล้วหยุดอัพจนลืมรหัสไอดี เข้าไปอัพไม่ได้แล้วก็เลยต้องเปลี่ยนชื่อจากคำสัญญาคืนพระจันทร์สีเลือด เป็นชื่อคำสัตย์ทวงรักทุกชาติภพ เนื้อหาอาจจะต่างกันไปบ้างแต่สัญญาจะอัพจนจบเรื่องค่ะ
Guest
