นี่เขาจะต้องมาตายอย่างอนาถที่นี่งั้นเหรอ...
เขายังไม่ทันพิสูจน์ให้คนพวกนั้นเห็นด้วยซ้ำว่าเขามีคุณค่าขนาดไหน
เขายัง...
“หยุด!!!”
เหล่าชาวบ้านที่มุงรอบตัวติณณ์วงแตกในทันที เสียงโวยวายกระซิบกระซาบเงียบหายไปราวกับถูกดูด ติณณ์หันไปมองตามเสียงนั้นช้า ๆ คนที่เดินฝ่าวงล้อมเข้ามามีร่างกายสูงใหญ่โต ถึงอย่างนั้นกลับเดินได้อย่างสง่างาม
เพียงเขาปรากฏตัว บรรยากาศก็แปรเปลี่ยนไปในทันที โจเซฟเดินเข้ามาอย่างช้า ๆ ทว่ามั่นคง แต่สีหน้าของเขาดูเหนื่อยหอบ หากติณณ์ไม่ได้เห็นหน้าเขาทุกวันคงแยกไม่ออกหรอกว่าหน้านิ่ง ๆ นั่น มีความกังวลแฝงอยู่
“คุณ...” ดวงตาของติณณ์มีน้ำตาคลอหน่อย ไม่คิดเลยว่าจะมีวันที่ได้เห็นหน้าโจเซฟแล้วจะรู้สึกยินดีมากขนาดนี้
โจเซฟไม่ได้ตอบอะไรกลับมา แต่เขาเดินมาคุกเข่าอยู่เบื้องหน้าของติณณ์ก่อนจะใช้มีดพกตัดเชือกทั้งหลายที่พันธนาการติณณ์เอาไว้ เมื่อร่างกายเป็นอิสระติณณ์ก็กระโจนเข้าไปกอดอีกฝ่ายในทันที
“ผมกลัวมาก” เสียงทุ้มของติณณ์สะอึกสะอื้น ทั้งไหล่ยังสั่นเทา โจเซฟทำท่าเงอะงะเล็กน้อย ก่อนจะใช้มือของตัวเองตบเบาๆ ไปที่หลังติณณ์อย่างอ่อนโยน
“ไม่เป็นไร” เพียงโจเซฟเอ่ยประโยคเดียว ความหวาดกลัวก่อนหน้านี้ก็จางหายไปจนหมดสิ้นราวกับมีเวทมนต์ ติณณ์รู้สึกปลอดภัยยามอยู่ในอ้อมแขนของโจเซฟ เป็นความรู้สึกที่ประหลาดจนเขาไม่กล้าตั้งคำถามหาคำตอบของมัน
“อะแฮ่ม”
#แนะนำตัวละคร
พระเอก
โจเซฟ กอร์ดอน สมิธ
นายเอก
ติณณ์ ติณณภพ ศรัณย์รัชต์
Guest
