พิศรา

“เมื่อก่อนนายเป็นยังไงตอนนี้ก็ไม่เปลี่ยนไปเลยสักนิด ฉันคิดถูกจริง ๆ ที่ตัดสินใจเลิกกับคนอย่างนาย” ความโมโหทำให้เธอไม่ได้ไตร่ตรองว่ากำลังอยู่ในสถานการณ์แบบไหน ศราพูดจบก็เตรียมจะเดินสวนออกไปจากห้องนี้ แต่ก็ถูกมือหนาคว้าไว้ก่อน 

“คนอย่างฉันมันทำไม เธอพูดเหมือนตัวเองดีมาจากไหน ลืมไปแล้วเหรอว่าใครมันทำให้เธอยังสามารถเชิดหน้าชูตาได้อยู่ทุกวันนี้ ก็เป็นคนอย่างฉันนี่ไม่ใช่เหรอ เหอะ คิดถูกที่เลิกกับงั้นเหรอ? ก็แน่สิ เธอไม่กล้าเสี่ยงพอที่จะเอาใจตัวเองมาเดิมพันกับฉันหรอกศรา” 

“หยุดพูดได้แล้ว” 

“อยากรู้เหตุผลไหมเพราะอะไร ก็เพราะเธอรู้ว่ายังไงฉันก็ไม่มีทางรักเธอไม่ใช่เหรอศรา” มือหนาเพิ่มแรงที่กำรอบแขนของนักแสดงสาวจนขึ้นรอยแดง 

“ฉันบอกให้หยุดไง!” 

“หึ จะพูดอะไรก็คิดให้มันดี ๆ ฉันไม่ได้มีหน้าที่มานั่งตามใจเธอทุกเรื่อง” เจตนิพัทธ์สะบัดมือออกจากแขนเรียว เขาคว้าเอาสูทตัวนอกที่ถอดวางไว้บนเตียง และหยิบกุญแจรถเดินออกไปจากห้อง ไม่แม้แต่จะหันกลับมามองข้างหลัง 

ทิ้งไว้เพียงศราที่ยืนอยู่กลางห้อง มือสองข้างกำเข้าหากันจนขึ้นข้อขาว ความโกรธทำให้ลืมสิ้นความเจ็บจากรอยมือบริเวณรอบแขน ร่างบางหอบหายใจเข้าออกแรงจนหน้าอกขยับขึ้นลง เธอกรีดร้องออกมาสุดเสียงพร้อมทั้งพ้นคำด่าตามหลัง 

“ไอ้คนเฮงซวย! แกมันก็แค่คนเฮงซวย!” มือเรียวหันไปกวาดข้าวของที่วางเป็นระเบียบบนชั้นวางข้างเตียง จนของตกกระจัดกระจายเต็มพื้นห้อง ศราคว้าหมอนแล้วขว้างไปทางที่ร่างสูงเดินออกไปเมื่อครู่ 

จะครั้งไหน ๆ ศราก็ไม่มีอะไรไปเอาชนะคนอย่างเจตนิพัทธ์ได้สักที แม้คำพูดของเจตนิพัทธ์จะทำให้เธอเสียหน้าขนาดไหน แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าจริง ๆ แล้วศรายังต้องพึ่งผู้ชายคนนั้นอีกมาก หากต้องการยืนอยู่ในจุดนี้อย่างมั่นคง ทุกครั้งที่เกิดเหตุการณ์แบบนี้ ศราทำได้เพียงระบายกับสิ่งของรอบกายเท่านั้น 

#พิศรา 

TW : @ZoeySobii 

BlueSky : Kunmoroo