______ผลพลอยรอยแค้น______
"กินเศษข้าวจากหมาอร่อยมั้ย"
ภูฟ้าที่กำลังตักอาหารเข้าปากอีกครั้งถึงกับชะงัก อาหารที่เขากำลังทานอยู่นี้คิรินทร์ให้สุนัขทานก่อนแล้วอย่างงั้นนะเหรอ ชีวิตของเขามาถึงจุดที่น่าสังเวชกับความผิดที่ไม่ได้ก่อ เขาสามารถเรียกร้องความเป็นธรรมได้จากใครบ้างนอกจากเป็นแพะรับบาปแต่เพียงผู้เดียว
"ทำไมไม่ใส่ยาพิษลงไปด้วยละครับจะได้กินทีเดียวให้ตายโหงตายห่าไปเลย"
คิรินทร์ยกยิ้มชอบใจนับว่าอีกฝ่ายเด็ดเดี่ยวเหมือนกันที่กล้าต่อปากต่อคำกับเขา ผิดก็ไม่ยอมรับ ดีๆ คนแบบนี้สมควรจะตกนรกทั้งเป็นเหมาะสมที่สุดกับการกระทำอำมหิต อิจฉาจนทำลายคนรักของเขาจนพิการเดินไม่ได้ จะทรมานจนกว่าพิมพ์พาเดินได้เขาถึงจะปล่อยภูฟ้าไปในสภาพของหมาจรจัด เพราะกฎหมายลงโทษได้ไม่สะใจเท่าเขาหรอก
"เธอได้กินแน่แต่ยังไม่ใช่ตอนนี้ เพราะหน้าที่ต่อไปนับจากนี้ของเธอคือนอนอ้าขาบนเตียงจนกว่าฉันจะพอใจ ชอบฉันมากไม่ใช่เหรอ เธอควรจะรู้สึกเป็นเกียรติแก่ชีวิตนะที่ครั้งหนึ่งเคยนอนอ้าขาให้ฉันเอา"
"ถ้าอย่างงั้นผมก็ผิดเอง ที่เห็นคุณเป็นเทพบุตรทั้งที่เนื้อแท้จริงแล้วคุณมันก็แค่สัตว์นรกตัวหนึ่ง ที่เอาหน้าเทพบุตรมาสวมใส่ ผมเองก็จะถือว่าเป็นการทำทานร่างกายให้สัตว์นรกอย่างคุณ"
ภูฟ้ามองอย่างเอาเรื่องรู้สึกเจ็บแค้นใจแต่ทำอะไรไม่ได้ เขาหลงผิดที่เคยแอบชอบรุ่นพี่คนนี้อีกทั้งยังเคยสารภาพรัก นึกไม่ถึงว่าจะใจดำอำมหิตได้ขนาดนี้ และใบหน้าหล่อเหลากำลังแสยะยิ้มหลังฟังจำเลยอย่างเขาพูดจบประโยค
“จำไว้นะคนโสโครกอย่างเธอเป็นได้มากสุดแค่นายบำเรอ ไม่มีทางเสมอน้องพิมพ์พาได้”
ภูฟ้าทำได้เพียงรับฟังอย่างยอมจำนน ในเมื่อพูดความจริงออกไปไม่มีใครเชื่อแม้แต่บิดาผู้บังเกิดเกล้า เขาต้องมารับผิดแทนน้องสาวต่างมารดาที่ขับรถชนคนรักของคิรินทร์จนพิการ
แต่คิรินทร์กลับปักใจเชื่อว่าเป็นภูฟ้าจริงๆ เพราะเมื่อก่อนเคยมาสารภาพรักแต่ถูกเขาปฏิเสธไป คงจะคับแค้นใจจึงมาลงกับพิมพ์พาหญิงคนรักของเขา
Guest
