ความรักในความ (ไม่) ลับ

"ดร.ช่วยหยุดลวนลามหรือส่งสายตาแทะโลมดิฉันต่อหน้าคนอื่นได้ไหมคะ" เมื่อมีโอกาสอยู่ด้วยกันสองคนเธอจึงเอ่ยปากบอกในสิ่งที่คิดเอาไว้ เธอต้องคอยหลบมือปลาหมึกและสายตาร้อนแรงจากอีกฝ่ายจนแทบไม่ได้สนใจหัวข้อวาระประชุมประจำสัปดาห์ของโครงการนี้เลย ในใจภาวนาให้การประชุมจบลงให้เร็วที่สุด

"หือ? ผมนี่นะทำแบบนั้น" ใบหน้าหล่อทำท่าทีครุ่นคิด ก่อนจะยิ้มกว้าง

"เมื่อกี้เรียกผมว่ายังไงนะครับ และเรียกแทนตัวเองว่ายังไง" แววตาเขาเริ่มเจ้าเล่ห์อีกแล้ว

"กะ ก็เรียกดร. เหมือนคนอื่นๆ ค่ะ" เธอเฉไฉ ลืมไปเลยว่าถ้าอยู่ด้วยกันแค่สองคนเขาให้เธอเรียกเขาว่าพี่ฝน และเรียกแทนตัวเองว่าเอวา

"อาาา สงสัยต้องเตือนความจำกันสักหน่อยแล้ว ว่าต้องเรียกว่าอะไร" ร่างสูงหนึ่งร้อยเก้าสิบเซนติเมตรก้มหน้าลงมาแทบชิดกับใบหน้าของเธอ ใกล้ชนิดที่รับรู้ได้ถึงลมหายใจของกันและกัน เขายกแขนข้างหนึ่งขึ้นยันผนังห้องประชุมเอาไว้ และใช้เข่าของตนเองแทรกกลางระหว่างขาของเธอ ตอนนี้หญิงสาวแทบขยับตัวหนีไปไหนไม่ได้เลย

"อ่า เอ่อ ดร.คะ"

"หือ?" คิ้วเข้มข้างหนึ่งยกขึ้นพร้อมกับสายตาจ้องมองคาดโทษเธอ

"พี่ฝนคะ ปล่อยเอวาก่อนได้ไหมคะ ที่นี่ที่ทำงานเดี๋ยวคนอื่นมาเห็นจะเป็นเรื่องได้ค่ะ" เธอก้มหน้าไม่กล้าสบเข้ากับสายตาคมคู่นั้น ถึงจะอยู่ในห้องประชุมกันสองต่อสอง แต่โอกาสที่คนอื่นๆ จะเปิดประตูเข้ามาก็มีเหมือนกัน

"ครับ" ไม่พูดเปล่า มือข้างที่ว่าจับปลายคางมนให้เชิดหน้าขึ้น ก่อนจะฉกจูบโหยหาความหอมหวาน ที่ชิมกี่ครั้งก็ไม่เคยเบื่อเลย

"นะคะ" เมื่อปากเป็นอิสระ เธอจึงขอร้องอ้อนวอนเขา ส่งสายตาออดอ้อนจนคนตัวสูงอยากจับกดลงกับโต๊ะแล้วกระแทกให้ขาดใจตายกันไปข้าง

"กลัวคนอื่นรู้เรื่องของเราขนาดนั้นเลยเหรอ" นิ้วหัวแม่มือลูบวนตรงริมฝีปากล่างที่เขาจูบเมื่อกี้มันบวมเป่งอย่างเห็นได้ชัด สีหน้าคนตัวสูงก็คิดไม่ตก ก่อนจะหยุดการกระทำทุกอย่าง หันหน้าหนีไปอีกทาง พร้อมกับทำเสียง 'ฮึ!!' เบาๆ