อาทิตย์ชนตะวัน

“แม่คับ…”

เสียงสดใสของลูกชายวัยสามขวบเศษช่วยเรียกสติของฉันให้กลับคืนมาได้ชั่วขณะ

“ว่าไงครับ หมูน้อย”

“ผมมีเรื่องสงสัยคับ”

เด็กน้อยที่ฉลาดเกินวัยเอ่ยกับแม่หมูน้อยของตัวเอง สีหน้าเต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น

ฉันละสายตาจากถนนมามองใบหน้าของลูกชายด้วยรอยยิ้มมีความสุข หมูน้อยคือสิ่งเดียวที่ยึดเหนี่ยวจิตใจของฉันให้เข้มแข็งยามที่ท้อแท้ทรมาน เพราะหากไม่มีลูก ฉันก็อาจจะคิดสั้นจบชีวิตตัวเองไปตั้งแต่เมื่อสี่ปีก่อนแล้ว

“เรื่องอะไรครับคนเก่ง”

“เมื่อไหร่ พ่อจะว่างมาหาผมสักทีคับแม่”

“คุณพ่อของหมูน้อยงานยุ่งครับ เลยไม่มีเวลามาหาหมูน้อยที่นี่”

“งั้นผมไปหาพ่อได้ไหมคับ”

“แม่ยังเก็บเงินไม่พอค่ารถเลยครับคนเก่ง เอาไว้แม่มีเงินมากพอเมื่อไหร่ แม่จะพาหมูน้อยไปหาคุณพ่อนะครับ”

“ตังค์ในกระปุกหมูอ้วนของผมมีเกือบเต็มแล้วคับแม่”

ฉันปวดใจเหลือเกิน “ยังไม่พอหรอกหมูน้อย ค่าค่ารถมันฉันมาก”

“งั้นผมจะเหลือตังค์มาหยอดกระปุกมากขึ้นคับ ผมจะช่วยแม่เก็บเงิน เราจะได้ไปหาพ่อกันคับ”

คำพูดไร้เดียงสาของหมูน้อยเต็มไปด้วยความหวัง และมันก็ทำให้ฉันสะกดกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่

“ครับ คนเก่ง…”

“แม่ร้องไห้ทำไมคับ”

เด็กน้อยเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง และพยายามจะยื่นมือมาเช็ดน้ำตาให้แม่หมูน้อย แต่ไม่ถึงเพราะคาดเข็มขัดนิรภัยเอาไว้

ฉันยกมือขึ้นป้ายน้ำตาทิ้งเอง และแสร้งปั้นหัวเราะ

“แม่ร้องไห้เพราะดีใจน่ะครับหมูน้อย

“งั้นต้องสัญญากับแม่นะครับ ว่าจะไม่ดื้อไม่ซน และต้องตั้งใจเรียน”

“สัญญาคับ”

ใบหน้าของลูกน้อยยิ้มสดใสเหลือเกิน และมันก็ยิ่งทำให้แม่อย่างฉันสะท้อนใจ

ฉันจะไปหาพ่อให้กับหมูน้อยได้ที่ไหนกัน เมื่อฉันยังนึกไม่ออกว่าตัวเองเป็นใคร