เพราะศึกชิงแมวให้ลูกน้อง ทำให้เฮียครามคนทรามแห่งแก๊งอายุน้อยร้อยคดีต้องตาย
มาเกิดใหม่ในนิทานอาหรับชื่อดังเรื่องอาลีบาบากับจอมโจรสี่สิบคน
เอาวะ...อย่างน้อยก็โผล่มาเป็นหัวหน้าแก๊งโจรพร้อมลูกน้องโคตรโหด แถมรู้ตอนจบของเรื่องแล้ว
งานนี้ไม่ชนะเจ้าพระเอกซื่อบื้อ (?) ก็ให้มันรู้ไป!
*************
ในส่วนของเขา VS เจ้าพระเอกที่ในนิทานบอกว่าแสนซื่อบื้อนั้น....
อาลีบาบาโน้มตัวมาหา กระซิบข้างหู “เรามานั่งคุยกันดีๆ ได้หรือไม่ หรือเจ้าอยาก...คุยด้วยท่วงท่านี้”
พูดแล้วก็ขยับชิด จนครามรู้สึกถึงส่วนที่แข็งขึงกำลังจ่อบั้นท้ายของเขา
อึก...
เด็กหนุ่มดิ้นด้วยความขนลุก แต่กลายเป็นว่ายิ่งทำให้ก้นสัมผัสตัวตนของฝ่ายนั้น...ที่แข็งขึงขึ้นกว่าเดิม
“ชอบคุยท่านี้หรือ หนูคราม?” อาลีบาบาถามเสียงทุ้มลง
“ไอ้โรคจิตเอ้ย!” ครามด่า ยิ่งดิ้น ยิ่งดูจะแย่ จนต้องกัดฟันยอม “เออ คุยดีๆ ก็ได้ ปล่อยดิ”
“แต่ข้าชักอยากคุยกับเจ้าท่านี้เสียแล้ว”
มือข้างที่ไม่ได้ล็อกแขนแตะเอวคอดของเด็กหนุ่ม ลูบลงไปถึงสะโพก
“อีกไม่นานเด็กๆ ของข้าจะมา ถึงตอนนั้นเจ้าไม่รอดแน่” ครามกัดฟันขู่
“คงไม่ง่ายนักที่จะหาที่นี่เจอ”
“...”
“กว่าจะมาถึง...เราคงเสร็จกันพอดี”
ร่างเด็กหนุ่มกระตุกเฮือก “เสร็จอะไร ใครจะไปเอากับไอ้แก่อย่างเจ้า ปล่อยโว้ย!”
“ข้าหมายถึงคุยกันเสร็จ”
“...”
“แต่ความคิดเจ้า ก็ไม่เลว” มือใหญ่ย้ายไปวางที่ก้นเล็กนุ่มนิ่ม ลูบขึ้นลงช้าๆ อย่างจงใจแกล้ง เอนต่ำจนหนวดเคราชิดหลังใบหู
“อยากดูพละกำลังของคนแก่หรือไม่เล่า หนูคราม?”
*************
ในส่วนของคราม & แก๊งโจรโฉดโคตรโหดทั้งสี่สิบคนนั้น...
“แล้วนี่ข้าชื่ออะไร? อย่าบอกว่าก็ไม่มีชื่อ?” ครามชี้หน้าตัวเองขณะถามพวกเด็กๆ
“เอ่อ...ท่านให้พวกเราเรียกว่าลูกพี่มาตลอด”
“บางทีก็ให้เรียกจอมโจรอัคคีขยี้มด”
“ลืมไอ้ฉายาทุเรศๆ นั่นไปซะ เอาเป็นว่าต่อไปนี้เรียกข้าว่าเฮียคราม เข้าใจ๋?” นักเลงหนุ่มกำชับ
“เข้าใจขอรับ เฮียทราม” พวกลูกน้องพยักหน้ารับคำ
“เฮียคราม!” เขาแก้
“เฮี๊ยคราม”
“ไม่ต้องขึ้นเสียงคำแรก แค่เฮียเว้ย!”
“นี่ตกลงเฮียเว้ยหรือเฮียคราม หรือเฮียทรามกันนะ?”
“เฮียคราม! จอมโจรผู้ปราบอาลีบาบา” เขาย้ำอีก
“ใครคืออาลีบูบา?”
“ว่าแต่ต้องเรียกเฮียครามหรือเฮียทราม หรือเฮียเว้ยนะ ข้าลืม”
“เชี่ยเอ้ย!” ครามสบถออกมา รู้สึกสมองเต้นตุบๆ จวนจะระเบิด
พวกลูกน้องทำหน้างง “เปลี่ยนเป็นเฮียเชี่ยแล้วหรือขอรับ?”
“แล้วตกลงเฮียคราม เฮียทราม เฮียเว้ย หรือเฮียเชี่ยอ่าลูกพี่?”
“ช่างแม่งเหอะ!!! พวกเจ้าเรียกข้าลูกพี่เหมือนเดิมแล้วกัน”
กูชักอยากจะจับไอ้เด็กผีพวกนี้ยัดใส่โอ่งเองเสียแล้ว...
………………
นี่มันนิทานตำนานไหนกันเนี่ยยย 555
สวัสดีปีใหม่น้า ไม่แน่ใจว่ามาอ่านกันเดือนไหน แต่ตอนที่แรมกาลเปิดเรื่องนี้ เป็นเดือนมกราคม ก็ยังสวัสดีปีใหม่ทันเนอะ!
ขอประเดิมปีด้วยนิยายวายสดใสจั๊กจี้หัวใจ พล็อตเรื่องไม่มีอะไรนอกจากความฟินล้วนๆ 555
แรมกาลเปิดเรื่องมาโดยอิงตามนิทานอาลีบาบากับจอมโจรสี่สิบคน ใครไม่รู้จักก็ไม่เป็นไรค่า เดี๋ยวในเรื่องจะอธิบายไว้เอง แต่เอาเข้าจริง พอแต่งไปแต่งมา โดนความทรามของเฮียครามและความหล่อเท่ของอาลีบาบาตกเข้าให้ จนพล็อตเรื่องฉีกไปอีกแบบ...แบบอิหยังวะเนี่ย 555
เอาเป็นว่าเน้นอ่านเพลินๆ เนอะ!
สุขสันต์วันปีใหม่อีกครั้ง
ขอให้ปีนี้เป็นที่สดใส เหมือนนิยายเรื่องนี้นะคะ!
i
แรมกาล
15 มกราคม 2567
จิ้มเพจ แรมกาล นักเขียน ไว้ติดตามความเคลื่อนไหวได้เยย
mage
Guest
