ราเมธหวงห่วงรัก

คำโปรย 

“อาจารย์อยากรู้จริงๆ เหรอคะว่าหนูนอนกับผู้ชายมากี่คนแล้ว” 

“ใช่ อยากรู้” เขายืนยันกลับมาซ้ำ 

“หนูนอนกับผู้ชายมา... หนึ่ง สอง สาม สี่” ทำเป็นแกล้งยกนิ้วขึ้นมานับ พอเห็นท่าทีตรงหน้าก็ทำให้ราเมธเกิดความเดือดดาลอย่างมาก 

“นับไม่ถูกเลยเหรอ” 

“ค่ะ นับไม่ถูก” ทวนคำตอบเขาซ้ำ ราเมธไม่เคยคิดเลยว่าน้องสาวตัวน้อยที่ตนเองเคยรักและเอ็นดูจะเปลี่ยนแปลเป็นผู้หญิงมั่วผู้ชายได้ถึงขนาดนี้ 

“นับไม่ถูก นี่มั่วขนาดนี้เลยเหรอ” 

“ค่ะ มั่วขนาดนี้เลย” ฉันยอมรับในสิ่งที่เขาดูถูก ทั้งที่ความจริงแล้วไม่เคยคิดทำเลยสักนิด แค่คุยเล่นๆ กันเท่านั้นเอง 

“แล้วเมื่อไรจะหยุด” ฉันนิ่งงันไปเมื่อได้ยินประโยคดังกล่าว 

“อาจารย์ถามทำไมเหรอคะ นี่มันชีวิตของหนูนะคะ หนูจะมั่ว หรือว่าจะไปนอนกับใครกี่คนก็ไม่เกี่ยวกับอาจารย์เลย” มันไม่เกี่ยวตั้งแต่ที่เขาเลิกมายุ่งกับตนเองและพี่ชายเมื่อหลายปีก่อนแล้วล่ะ 

“ไม่กลัวติดโรคหรือว่าท้องไม่มีพ่อเลยรึไง” ตักเตือนเธอด้วยความหวังดี แต่น้ำฟ้ากลับไม่มองเช่นนั้นเลย 

“ถ้าหนูจะเป็นโรคหรือว่าท้องไม่มีพ่อเนี่ยมันก็เป็นเรื่องของหนู ไม่เกี่ยวกับอาจารย์นี่คะ”