เพียง...รัก

"อุ้ย!" 

นวลอุทานออกมาเบาๆเมื่อพบร่างหนาอันคุ้นเคยยืนอยู่ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ สายตาคู่นั้นจับจ้องมายังเรือนร่างของตนที่ยังสวมเสื้อผ้าไม่เสร็จ เอื้อนเหมือนรู้ใจ รีบผละออกไปจากห้องนั้นทันที

ร่างสูงใหญ่ก้าวย่างเข้ามาใกล้ นวลกระชับเสื้อไว้แน่น มือน้อยสาละวนกลัดกระดุมให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเร็วได้ พลันมือใหญ่ก็ยกขึ้นเกาะกุมทาบทับ เสียงหวานทักท้วง

“ขะ.. ข้ายังสวมเสื้อผ้าไม่เสร็จ”

พระเพลิงหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะขยับเข้ามาแนบชิดพลางก้มลงมากระซิบแนบใบหู

“ข้าชอบเวลาที่เจ้าไม่สวมเสื้อผ้า”

 นวลหน้าแดงขืนตัวไว้ พยายามหลีกหนีจากของอ้อมแขนแข็งแรง แต่ยิ่งหนีเหมือนยิ่งโดนรัดแนบแน่น จมูกโด่งเริ่มเลื้อยไล้ซุกไซร้ไปทั่วซอกคอระหง เสียงทุ้มครวญกระเส่าสั่น

“ยอดรักของข้า ข้ามิเคยหักห้ามใจได้สักครายามได้อยู่ใกล้เจ้า เจ้าหอม เจ้าหวาน ข้าอยากจะกลืนกินเจ้าเสียเหลือเกิน”

พูดพลางขยับไล้ไต่ต่ำลงมายังกลีบปากอวบอิ่มที่ไหวระริกคู่นั้น มันสั่นเทาเบา ๆ เนื่องด้วยความขลาดกลัวส่วนหนึ่ง แต่อีกส่วนเกิดจากความหวามไหวในเรือนกายที่สาวเจ้ามิเคยพานพบ

 ปากหนาขยับมาหมายจะประทับลงบนกลีบกุหลาบงาม หากแต่นางเบือนหน้าหนีก่อนเอ่ยทักท้วง

 “ท่านรอหญิงที่เคยเป็นเมียท่านมิใช่หรือ”

 “ใช่ ข้ารอเพียงหญิงที่เคยเป็นเมียข้า ข้ารักนางเหลือเกิน หากข้าได้พานพบนางอีกครา ข้าจักรัก จักสัมผัส จักกลืนกินคราแล้วคราเล่าให้สาแก่ใจ”