นิยายโรมานซ์รสชาติหวานปี๋ แต่จบดีแน่นอนค่า ย้ำ..จบดีค่า
“พี่เมฆ” เทียนไขเรียกชื่อเขาเสียงแผ่ว พยายามหยัดตัวให้ลุกขึ้นนั่ง พยายามใช้สติคิดว่าทำไมเขาถึงโกรธเธอ
“จำผัวตัวเองได้ด้วยเหรอ นึกว่าไปเอากับไอ้ขุนจนหนำใจจนลืมชื่อฉันไปซะแล้ว” น้ำเสียงของเขาทุ้มต่ำเหมือนกำลังกดอารมณ์ที่เดือดดาลเอาไว้
“พี่ขุนเหรอคะ” เธอทวนย้ำชื่อของบุคคลที่สาม เท่าที่จำได้ เธอเจอขุนเขาจริง แต่นั่นก็ที่ร้านอาหาร
“มองดูสภาพตัวเองหน่อยเทียนไข ว่ามันน่าขยะแขยงมากแค่ไหน” ได้ยินแบบนั้นเทียนไขก็ก้มลงมองสำรวจตัวเอง
“ทะ ทำไมเทียนใส่ชุดนี้” สองมือจับดูเสื้อเชิ้ตตัวใหญ่ที่ตัวเองสวมอยู่ พยายามนึกให้ออกว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ทำไมเหมือนจะจำอะไรไม่ได้เลย
“หึ ผู้หญิงอย่างเธอนี่มันเก่งในการเล่นละครจังเลยนะ เทียนไขผู้ใสซื่อ ไปนอนเอากับผู้ชายคนอื่นมา พอโดนถามก็ทำตาใสไม่รู้เรื่องอะไร”
*****************************************
“พี่ขอโทษเทียน พี่ขอโทษ พี่รู้ว่าพี่มันเลว พี่มันเหี้ย แต่ขอโอกาสให้พี่อีกสักครั้งจะได้ไหมเทียน อย่าทิ้งพี่ไปเลยนะ พี่รักเทียนจริง ๆ”
“พอเถอะค่ะคุณเมฆ เทียนให้โอกาสคุณเมฆมาหลายครั้ง ตอนนี้ เทียนไม่เหลือหัวใจให้คุณเมฆทำร้ายอีกแล้ว”
คำปฏิเสธเพียงสั้น ๆ แต่คล้ายกับค้อนใหญ่ที่ทุบลงบนหัวใจจนแหลกละเอียดเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย แค่หายใจเข้าก็รู้สึกเจ็บร้าวไปทั้งอก
ม่านเมฆก้มหน้ามองพื้นร้องไห้อยู่แบบนั้น ปล่อยให้สองคนขึ้นรถแล้วขับจากไป
*****************************************
ในที่สุดหลานชายคนที่สามก็ได้ออกมาสู่สายตานักอ่านแล้ว
เห็นคำโปรย เห็นสปอย อย่าเพิ่งเทพี่เมฆกันนะคะ
จบดี ย้ำว่าจบดีแน่นอนค่า
ระหว่างทางอาจจะหายใจไม่ทั่วท้องกันบ้าง
แต่ไม่มีนอกกายนอกใจแม้แต่นิดเดียว
******
ย้ำเตือน
นิยายเรื่องนี้เป็นเพียงจินตนาการของผู้เขียน เป็นเรื่องสมมติ
อาจจะมีบางส่วนที่ไม่สมเหตุสมผล มีการใช้ความรุนแรง คำหยาบคาย
แต่ทุกอย่างเพื่ออรรถรสของนิยาย มิได้มีเจตนาพาดพิงถึงผู้ใดทั้งสิ้น
**โปรดใช้วิจารญาณในการอ่าน**
Guest
