ดั่งต้องมนต์จันทร์

 “ถึงเธอจะเมินใส่พี่ พี่ก็จะดูแลเธออย่างนี้ต่อไป พี่สัญญากับคุณอาไว้ก่อน ….” ชายหนุ่มชงักคำพูดไป หญิงสาวที่กำลังอ่านหนังสืออยู่เธอก็ชงักเช่นกัน

“ก่อนอะไรคะ ก่อนที่พ่อจะเสียใช่ไหม แลัวทำไมตอนที่พ่อฉันห้ามคุณ ทำไมคุณไม่ฟัง ” เธอปิดหนังสืออย่างแรงแล้วเผชิญหน้ากับชายหนุ่ม มองไปยังดวงตาที่ไหววูบไม่มา

“พี่ขอโทษ”

“เลิกพูดขอโทษได้แล้วค่ะ มันไม่มีประโยชน์” เธอขึ้นเสียงใส่หน้าชายหนุ่ม และหมุนตัวหันเพื่อจะเดินหนี แต่ฝ่ามือใหญ่กับคว้าไปที่ข้อมือเล็กของเธอ และออกแรงดึงให้หญิงสาวหันกลับมา จนร่างบางเซถลาไปอยู่แนบอกใหญ่

“แล้วพี่ต้องทำยังไง เธอถึงจะกลับไปเป็นเหมือนเดิม” มนต์ตะวันพูดและมองเข้าไปในดวงตาหญิงสาวที่ไหววูบอยู่เล็กน้อย แต่ก็กลับมาเฉยเมยไร้ความรู้สึกเหมือนเดิม

“คุณก็เอาพ่อฉันกลับมาสิ ทำได้ไหมล่ะ ถ้าทำได้ฉันจะยกโทษให้ ” เธอตรึงตรองอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเค้นเสียงพูดอย่างชัดเจน จนชายหนุ่มนิ่งอึ่งไป

“ต้องจันทร์”