[แอบ(รัก)ความลับ เปียว&ลองอัน]
เปียว พี่รหัสจอมปากจัด
"กูไม่ชอบผู้หญิงอ่อนหัด ขี้เกียจสอน"
ลองอัน น้องรหัสผู้บอบบาง
"ใครรู้จักพี่สิงหาบ้างค่ะ"
*เพิ่มอิมเมจ*
น้ำเชื่อม
ม้าหมอก
“พี่สิงหาคะ ขอลายเซ็นด้วยค่ะ” เปียวหันขวับ เขาไม่ชินกับการเรียกชื่อจริงมากเท่าไหร่ ชายหนุ่มพ่นควันบุหรี่ลอยฟุ้งรอบสุดท้ายก่อนดับลง จ้องคนก่อกวนที่ยืนเงอะงะทำหน้าไม่ถูก แล้วประเมินจากท่าทางน่าจะเป็นลูกคุณหนูหรือไม่ก็ลูกแหง่ติดแม่อย่างแน่นอน ซึ่งชายหนุ่มมีคติกับผู้หญิงประเภทนี้มาก “ยังไม่มีอารมณ์เซ็น ปวดแขน”
“ค่ะ ไว้วันหลังก็ได้” ลองอันยอมอย่างว่าง่าย ไม่อยากรบเร้าชายหนุ่ม
“ว้าวๆ ไอ้เปียวมึงมีคู่แข่งซะแล้ว” คมสันต์หันไปเจอพอดี มีนักศึกษาชายคนหนึ่งเข้ามาคุยกับลองอัน ดูจากท่าทางหมอนั่นน่าจะชอบร่างบางอ่อนตัวโลกพอตัว “ฮึ่ย ไม่ใช่ๆกูเข้าใจผิด โทษทีวะเพื่อน กูลืมไปว่ามึงไม่ชอบผู้หญิงแบบนี้”
“เออ จำได้ก็ดี” เปียวพูดเสียงปกติ แต่สีหน้าเขาดูไม่ปกติเอาเสียเลย ใบหน้าหล่อเหลาออกแนวกวนๆร้อนผ่าว ลมหายใจหนักหน่วงถูกพ่นตามอารมณ์เจ้าตัวออกมาเป็นระยะ เปียวทำไม่สนใจแต่พอหันไปเห็นลองอันยิ้มหวานให้กับชายหนุ่มตรงหน้าเธอ เขากลับรู้สึกรำคาญลูกตาเสียอย่างนั้น
“มากับฉันหน่อย เรามีเรื่องจะคุยด้วย”เปียวไม่พูดเปล่า เขาดึงแขนลองอันเดินมากับเขาจนถึงหน้ามหาลัย แล้วโบกแท็กซี่ไปไหนสักแห่ง
“ไปไหนครับ” โซเฟอร์หนุ่มถามยังจุดหมายที่ผู้โดยสารต้องการไป
“ขับไปเรื่อยๆครับพี่ชาย ถ้าถึงผมจะบอก” เปียวพูดเสียงมีอารมณ์นิดๆ คนขับก็ยอมทำตามโดยไม่ได้ถามกลับ ใบหน้าหล่อเหลาออกแนวกวนๆหันมองคนข้างๆ ลองอันก็มองเปียวกลับอย่างไม่เข้าใจ ว่าเขาจะพาเธอไปไหน แต่ลองอันก็ไม่กล้าถาม เพราะสายตาของชายหนุ่มน่ากลัวเหลือเกิน
“พี่ครับจอดตรงนี้แหละ” โซเฟอร์เบรกกะทันหันตามคำสั่ง ลองอันไถลไปด้านหน้า แต่หญิงสาวก็ไม่ปริปากร้องสักคำ เลยกลายเป็นว่าท่าทางของเธอตอนนี้ช่างดูเย่อหยิ่งและจองหองยิ่งนัก เปียวคิดอย่างนั้น ก่อนยกบั้นท้ายขึ้นล้วงเงินในกระเป๋ากางเกงมาจ่ายตามจำนวนมิสเตอร์ของแท็กซี่ แล้วคว้าแขนลองอันให้ลงทางเดียวกับเขา พาเธอเข้าม่านรูด
“พะพี่สิงหา! พาอันมาที่นี้ทำไมค่ะ” ลองตกใจสุดขีดถึงจะเป็นคนอ่อนต่อโลก แต่สถานที่แบบนี้ ไม่เหมาะจะมากับผู้ชายสองต่อสองอย่างแน่นอน เธอเริ่มต่อต้านขัดขืน สะบัดแขนจากอุ้งมือคนไม่มีเหตุผล เปียวไม่ตอบเขาลากเธอเข้ามาดื้อๆ
“เจ๊ ชั่วคราว” เปียววางเงินไว้หน้าเคาน์เตอร์ตามจำนวนป้ายบอก แล้วรอกุญแจห้องจากผู้หญิงที่ลำตัวเกือบเต็มเคาน์เตอร์สักหน่อย พอได้กุญแจแล้ว เปียวกึ่งลากกึ่งดึงลองอันมาถึงห้องตามป้ายที่แขวงไว้กับกุญแจ
“เข้าไป” เปียวผลักร่างบางอ่อนต่อโลกเซเข้าห้อง จากนั้นเขาก็ปิดประตูล็อกกลอนอย่างแน่นหนา ลองอันห่อไหล่กลัวตัวรีบๆ ไม่รู้ว่าร่างสูงตรงหน้าจะทำอะไรกับเธอกันแน่ สายตาชายหนุ่มดูเปลี่ยนไปจากคนเดิมที่เธอเคยเห็น สายตาตอนนี้ดุดันน่ากลัวราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ
“อ่อยเรี่ยราด” เปียวเปิดประเด็น พลางจ้องใบหน้าอ่อนต่อโลกเขม็ง
“อ่อยใคร อันไม่เข้าใจ” หญิงสาวงงกับคำพูดของเปียว พร้อมกับกระถดหนีชายหนุ่มจนชิดผนัง เธอหวังว่าเขาคงไม่ทำอย่างเธอคิด เพราะชายหนุ่มไม่ชอบผู้หญิงแบบเธอ
“ก็ไอ้หน้าอ่อนมะกี้ไง” เปียวลืมตัวไปชั่วขณะ เขาเผลอหึงคนตรงหน้าอย่างไม่รู้เนื้อรู้ตัว ตอนแรกเขาปฏิเสธเธอแทบตาย เพราะเธอไม่ใช่ผู้หญิงในสเปกเขาสักนิด แต่ตอนนี้ทำไมถึงทนเห็นผู้ชายคนอื่นมาคุยกับเธอไม่ได้ เห็นแล้วรู้สึกรำคาญลูกตาอย่างบอกไม่ถูก
“ไม่เห็นแปลกนี่ค่ะ อันยังไม่แฟนจะคุยกับ...”
“แต่ฉันไม่ชอบโว้ย” เปียวไม่รอให้ลองอันพูดจบเขาพูดสวนพร้อมจู่โจมคนตัวเล็กทันที ริมฝีปากร้อนจัดบดขยี้อย่างรุนแรงโดยไม่สนใจความรู้สึกของเธอแม้แต่น้อย ริมฝีปากหนาไต่ไล่กลีบปากสีหวานที่เม้มแน่น พยายามแทรกลิ้นอุ่นๆเข้าในช่องปากเธอ ลองอันไม่เม้มอย่างเดียวเธอเผลอกัดริมฝีปากตัวเองไปด้วยซ้ำเพราะไม่ต้องการให้สิ่งแปลกปลอมเข้าถึง กำปั้นเล็กทั้งทุบทั้งดันแผงอกอย่างสุดความสามารถ แต่แล้วก็ถูกรวบมือกลางออกตึงชิดผนัง ลองอันจึงเบือนหน้าหนี แต่ก็ถูกริมฝีปากร้ายตามประกบไว้อยู่ดี ส่วนชุดนักศึกษาก็ถูกมือหนาดึงทึ้งจนกระดุมขาดร่วงลงกับพื้น เผยให้เห็นทรวงอกอวบล้นบราสีสวย
“พี่สิงหาไม่ชอบลูกคุณหนูนิค่ะ แล้วมารุ่มร่ามกับอันทำไม ปล่อยนะ!!” ลองอันมีโอกาสหลุดจากริมฝีปากร้าย เธอจึงทวนประโยคที่เคยได้ยินเปียวพูดไว้กับคมสันต์ เพื่อหยุดการกระทำของเขา
“ใช่ฉันไม่ชอบ แต่ฉันอยากลอง มีไรม่ะ?”คำพูดหวังหยุดการกระทำของชายหนุ่มไร้ผล ทว่ากลับเพิ่มพูนความต้องการของเขาให้ทวีคูณมากยิ่งขึ้น เปียวช้อนร่างลองอันจากมุมห้องก้าวขาไม่ถึงสามก้าวถึงเตียง เขาทิ้งร่างเธอลงที่นอนไม่เบามือเท่าไหร่ รวบมือขัดขืนเหนือศีรษะด้วยมือข้างเดียว ระดมจูบพร้อมกัดสร้างตราประทับตามซอกคอระหงอย่างหื่นกระหาย ส่วนอีกมือปลดเข็มขัดพร้อมกับกระดุมกางเกงยีนเซ่อๆถลกต่ำกว่าบั้นท้าย เลิกกระโปรงหญิงสาวขึ้นเผยให้เห็นกางเกงลิงสีหวาน แล้วดึงออกเพราะเกะกะลูกตา จับแท่งเนื้อแข็งจัดสอดเข้าช่องรักอันบริสุทธิ์ทันที โดยไม่มีการเล้าโลมใดๆทั้งสิ้น
“เฮือก!!” ลองอันผวาหน้าโอบคอชายหนุ่มโดยบังเอิญ น้ำตาแห่งความเสียใจหลั่งรินให้กับสิ่งที่เฝ้าถนอมมาแสนนาน ไม่คิดว่าต้องมามอบให้ชายหนุ่มที่ไม่ชอบผู้หญิงอย่างเธอ
“อาส์!! ลองอัน” เปียวก็ผวาไม่แพ้คนใต้ร่างเช่นกัน ความคับแน่นรวมไปถึงเนื้อเยื่อบางๆ ที่ฉีกขาดเมื่อแท่งเนื้อขนาดใหญ่ผ่านเข้ามา บ่งบอกได้ว่าเธอคงเจ็บและทรมานมากเพียงใด
“พะพี่สิงหา ฮือๆ...” เธอร่ำไห้เรียกชื่อเขา เปียวจึงโน้มใบหน้าป้อนจูบอ่อนละมุนปลอบเธอ มือหนาทำหน้าที่ขยำทรวงอกที่เขาคิดว่าเล็ก แต่เมื่อสัมผัสกลับใหญ่เกินตัว แล้วเริ่มขยับเคลื่อนไหวเบาๆซอฟๆในท่าเบสิค
“อ๊ะ!...พี่สิง...” ลองอันหลับตาแน่นหนาใบหน้าเหยเก
“ไม่ต้องกลัว ปล่อยตัวสบาย สักพักเธอจะเสียว...อาส์” เปียวพูดบอกเสียงพร่า ขยับส่วนท้ายไปเรื่อย ลากปลายลิ้นมาหาเม็ดทับทิมสีสวยดูดกัดตวัดระรัวจนหนำใจ จากนั้นเขาสอดมือผ่านใต้เอวบางรั้งเข้าหาในตำแหน่งที่ทำให้ลองอันทั้งเจ็บและเสียวระคน
“อื้อ...อ๊ะ” ลองอันเริ่มมีความรู้สึกอย่างอื่นมาแทนความเจ็บปวด เปียวโน้มต้นคอต่ำให้เธอกัดเพื่อระบายอารมณ์ พร้อมกับขยับส่วนนั้นอย่างสม่ำเสมอ ผ่อนบางแรงบางปะปนกันไปจนร่างบางสั่นไหวอ่อนระทวย
“อ๊ะ ๆ ๆ ฮือ อ๊ะ ๆ ๆ อาส์” ลองอันเสียวจัด เมื่อเปียวจับเรียวขาเธอแยกออกห่างยิ่งกว่าเก่า แล้วเน้นให้ลึกล้ำฝังจนสุดทาง ลมหายใจอุ่นๆถูกพ่นมาตามแรงกระเพื่อมของจังหวะกระแทกกระทั้นจนแทบขาดใจ
“อื้อ อ๊ะ ๆ ๆ ๆ ฮือ อาส์” เสียงครวญครางระลอกครั้งสุดท้ายลั่นห้อง ก่อนของหลั่งของเหลวออกมาพร้อมกัน
“อาส์...ซี๊ดดด”เปียวสุดเสียวเมื่อช่องรักอันคับแน่ยังตอดหนึบๆ เขาแค่อยากสั่งสอนผู้หญิงที่ทำให้เขาหงุดหงิดเฉยๆ แต่กลายเป็นว่าเขาทำผิดกับเธอมหันต์ ร่างสูงนอนซบกับไหล่เปลือยเปล่าของเธออย่างหมดแรง
“ลุกใส่เสื้อผ้า จะได้ไปกินยา” เปียวพูดบอกขณะจับแท่งเนื้อถอดจากร่างคนตัวเล็ก แล้วลุกไปสวมเกงกางกับเสื้ออย่างไว เขาแสบหัวไหล่นิดหน่อยแต่ก็พอทนได้ ถ้าเปรียบเทียบกับลองอันแล้ว เขาคงไม่ได้ครึ่งของเธอ เปียวก้าวขาหยิบชุดนักศึกษายื่นให้ลองอัน
“ยาอะไรค่ะ?”ลองอันถามกลับเพราะเธอไม่รู้จริงๆ พร้อมรับเสื้อผ้ารุ่งริ่งไม่เป็นทรงมาสวมใส่ กระดุมก็ติดได้เพียงกี่เม็ด
“เอ่อน่า... รีบใส่เสื้อผ้า” เปียวว่า ขณะนั่งหันหลังให้ลองอัน ตั้งใจใส่รองเท้าผ้าใบหุ้มข้อของเขา
เปียวพยุงลองอันออกจากม่านรูด เดินมาช้าๆเพราะเธอยังเจ็บส่วนนั้นอยู่ เมื่อเดินมาสักพักก็ถึงร้านขายยา เปียวให้ลองอันนั่งรออยู่หน้าร้าน เดี๋ยวเขาไปซื้อให้เอง เปียวหายไปสักพักแล้วกลับออกมาพร้อมยาที่จำเป็นสำหรับเธอ เขาเปิดขวดน้ำที่ซื้อติดมือมาด้วยให้ลองอันถือ
“กินยาคุมฉุกเฉินก่อน ยานี้อันตรายมากถ้าไม่จำเป็นก็ไม่อยากให้กินหรอก” เปียวพูดบอกก่อนยื่นเม็ดยาให้ ส่วนคนทานยาแบฝ่าออกรับยา เม้มปากแน่นก้มหน้าหลุบตาคมจะว่าอายก็อาย แต่ก็ต้องทำตัวให้สตรองเข้าไว้เดี๋ยวร่างสูงจะว่าเธอสำออย และยอมทานยาตามที่เขายื่นให้แต่โดยดี
“ส่วนนี้ยาแก้ปวด กินไว้อาการปวดจะได้ทุเลาลง” เปียวยื่นยาอีกเม็ดให้ลองอัน “อ๋อ! แล้วยาคุมอีกเม็ดรอให้ครบ 12 ช.ม.ก่อนค่อยกินต่อนะ อย่าลืมล่ะ”
ลองอันทำได้เพียงพยักพเยิดหน้าตามเท่านั้น
จุดเริ่มต้นของคนปากแข็งกับคุณหนูอ่อนต่อโลกเหลือเกิน
Hwabindung
Hwabindung
Guest
